Monday, November 19, 2012

ခ်ယ္ရီပင္ကိုင္းက်ိဳး

``ေက်ာင္းဆင္းၿပီးလည္းကၽြန္ေတာ္ဆက္ေနလို႔ရပါတယ္``ဆရာဟားဘတ္ကိုကၽြန္ေတာ္ေျပာလိုက္တယ္။ ``ဒါေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ့္ကိုႀကိမ္နဲ႔႐ိုက္ၿပီးေက်ာင္းေစာေစာဆင္းေပးေစခ်င္တယ္။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ အေဖကေက်ာင္းကအျပန္ႏွစ္နာရီေနာက္က်လို႔ ကၽြန္ေတာ့္ကိုႀကိမ္နဲ႔ေစာ္မွာပဲ။

``မင္းကႀကိမ္နဲ႔႐ိုက္ရမယ့္အရြယ္မဟုတ္ေတာ့ဘူး´´ဆရာဟားဘတ္ကျပန္ေျပာလိုက္တယ္။ ``ဒါေပမယ့္ မင္းကိုအဲဒီခ်ယ္ရီပင္ကို သြားတက္တဲ့အတြက္ ဒဏ္ေတာ့ေပးမွရမယ္။ မင္းတို႔ေကာင္ေလးေတြပိုသိပါတယ္။ တျခားငါးေယာက္ကေတာ့ တစ္ေယာက္တစ္ေဒၚလာေပးၿပီးၿပီ။ မင္းတစ္ေယာက္ပဲ အဲဒီအပင္ဖိုးေလ်ာ္ဖို႔က်န္ေတာ့တယ္။ မင္းကြာ တစ္ေဒၚလာေလးေတာင္ ေခ်းလို႔မရဘူးလား။``
``ဟင့္အင္း``ကၽြန္ေတာ္ေျဖလိုက္သည္။ ``ကၽြန္ေတာ္ျပစ္ဒဏ္ပဲခံမယ္။ ခပ္ျမန္ျမန္ျပစ္ဒဏ္မ်ိဳးျဖစ္ရင္ေကာင္းမယ္။ ကၽြန္ေတာ္မေၾကာက္ပါဘူး``  ဆရာဟားဘတ္ကကၽြန္ေတာ့္ကိုစိုက္ၾကည့္ေနသည္။ ဆရာကလူေကာင္ႀကီးသူျဖစ္သည္။
မီးခိုးေရာင္၀တ္စံု၀တ္ထားသည္။ သူ႕၀တ္စံုက သူ႕ဆံပင္ျဖဴေတြႏွင့္လိုက္ဖက္လွသည္။
``ဆရာကၽြန္ေတာ့္အေဖအေၾကာင္းမသိပါဘူး။ သူကေရွးဆန္တယ္လို႔ေျပာလို႔ရတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔အသက္ႏွစ္ဆယ့္တစ္ႏွစ္အထိ သူစကားလိုက္နာရတုန္းပဲ။ သူက ကေလးကိုအလိုလိုက္ရင္ပ်က္စီးတတ္တယ္ဆိုတဲ့စကားကို လက္ေတြ႕က်င့္သံုးတဲ့သူပဲ။ သူ႕ကို ခ်ယ္ရီပင္ကိစၥနားလည္ေအာင္ဘယ္လိုမွရွင္းျပလို႔ရမွာမဟုတ္ဘူး။ ကၽြန္ေတာ္က ကၽြန္ေတာ္တို႔အမ်ိဳးထဲမွာ တစ္ဦးတည္းေသာပထမဆံုးအထက္တန္းေက်ာင္းတက္ႏိုင္တဲ့သူေလ။
ဆရာက``ကဲ ဒါဆိုရင္ေတာ့ မင္းၿပစ္ဒဏ္ခံမွျဖစ္မယ္။ မင္းဒီေန႔ေက်ာင္းဆင္းၿပီးႏွစ္နာရီ၊ မနက္ျဖန္ႏွစ္နာရီေနရမယ္။ မင္းကို တစ္နာရီကိုႏွစ္ဆယ့္ငါးျပားေပးမယ္။ အထက္တန္းေက်ာင္းသားတစ္ေယာက္အတြက္ေတာ့ ဒီပိုက္ဆံဟာေတာ္ေတာ္မ်ားတဲ့ေငြပဲ။ မင္း ေက်ာင္းၾကမ္းျပင္ေတြကို တံျမက္စည္းလွည္းရမယ္။ ၾကမ္းတိုက္ရမယ္။ ေက်ာက္သင္ပုန္းေတြကိုသုတ္ရမယ္။ တံခါးေပါက္ေတြကို သန္႔ရွင္းေရးလုပ္ရမယ္။ မင္းအတြက္ပိုက္ဆံကိုငါစိုက္ေပးမယ္။´´ ဟုေျပာသည္။  ဆရာဟားဘတ္ကို ကၽြန္ေတာ့္ကို တစ္ေဒၚလာေခ်း ဖို႔ေျပာမထြက္။ သူကလဲဘယ္တုန္းကမွ စကားမဟခဲ့။ ေက်ာင္းဆင္းခ်ိန္ အခ်ိန္ပိုဆက္ေနၿပီး တစ္နာရီ ၂၅ ျပားႏႈန္းနဲ႔ ေက်ာင္းသန္႔ရွင္းေရးအဖိုးႀကီးကို ၀ိုင္းကူလုပ္႐ံုပဲတတ္ႏိုင္ေတာ့သည္။

ၾကမ္းျပင္ကိုတိုက္ေနရင္းနဲ႔ ``အေဖ ငါ့ကို ဘာမ်ားလုပ္မလဲ အိမ္ျပန္ေရာက္တဲ့အခါ ဘယ္လို လိမ္ေျပာရပါ့မလဲ``ဘာျဖစ္လို႔မ်ား ငါတို႔အဲဒီခ်ယ္ရီပင္ကိုသြားတက္မိရ တာပါလိမ့္။ အဲဒီ ပုတ္သင္ညိဳေနာက္ကို ဘာလို႔ တို႔ ေျခာက္ေယာက္သားလိုက္ဖမ္းၾကရတာလဲ။  ေနာက္ၿပီး အပင္ကဘာလို႔က်ိဳးရတာလဲ။ ျခံရွင္အဖိုးႀကီး အိဖ္ ကေရာ ဘာလို႔အဲဒီအခ်ိန္ အပင္ ေအာက္ေရာက္ေနရတာလဲ။ ´´ ဟုေတာင္စဥ္ေရမရေတြးေနမိသည္။
ေက်ာင္းကျပန္ေတာ့ ညေနေျခာက္နာရီထိုးေနၿပီ။ အိမ္ေရာက္ေအာင္ေျခာက္မိုင္ေလာက္ လမ္းေလွ်ာက္ရဦးမည္။ အိမ္ေရာက္တဲ့အခ်ိန္က် ၇ နာရီေက်ာ္ေနလိမ့္မည္။ အိမ္ေရာက္လွ်င္ လုပ္စရာ အလုပ္ေတြကတစ္ပံုႀကီး။ အေဖနဲ႔အတူတူ ႏြားမခုႏွစ္ေကာင္ ႏို႔ညွစ္ရဦးမည္။ ကၽြဲေတြႏြား ဆယ္ကိုးေကာင္၊ လားက ေလးေကာင္၊ ၀က္ ႏွစ္ဆယ့္ငါးေကာင္  အစာေကၽြးရဦးမည္။  မီးဖိုအတြက္ ထင္းေတြခြဲရဦးမည္။ ၿပီးေတာ့ ေရတြင္းကေရခပ္ရဦးမည္။ အိမ္ျပန္ေရာက္တဲ့အခ်ိန္ အေဖလုပ္လက္စတန္းလန္းျဖစ္ေနလိမ့္မည္။ ကၽြန္ေတာ္ေနာက္က်ေနတဲ့အေၾကာင္းေတြးၿပီး အေဖေတာ့ ေဒါသပုန္ထေနေတာ့မည္။

ကၽြန္ေတာ္ ညေမွာင္ေမွာင္ေအာက္ ႐ိုးတံၿပိဳင္းၿပိဳင္းႏွင့္သစ္ပင္ေတြၾကားထဲမွ အိမ္ကိုအေျပးျပန္လာခဲ့သည္။ ေတာင္ကုန္းေပၚေျပးတက္လိုက္ဆင္းလိုက္ ႏွင့္ အျမန္သြားမွျဖစ္မည္။ေျမႀကီး က ေအးစိမ့္ေနသည္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ႏြားေက်ာင္းရာစားက်က္သို႔သြားသည့္ ခင္တန္းရွည္ရွည္သို႔ေရာက္လာသည္။ ေလက မ်က္ႏွာေပၚရွိေခၽြးတို႔ကို ေျခာက္ေသြ႕သြားေစသည္။ စားက်က္ကိုျဖတ္လ်က္ အိမ္ဆီသို႔အေျပးႏွင္ေလေတာ့သည္။  စာအုပ္ေတြကိုကဗ်ာကယာ ပစ္ခ်ရင္း စပါးက်ီသို႔ ႏြားစာေကၽြးဖို႔ေျပးလာခဲ့သည္။ ေက်ာင္း၀တ္စံုကို အလုပ္ၾကမ္း၀တ္္စံုအေဟာင္းႏွင့္လဲဖို႔အခ်ိန္မရ။ႏြားစာေတြကိုေျမျပင္မွာဖြေနသည့္အေဖ့ကိုေတြ႕ရသည္။ ဒါကၽြန္ေတာ္လုပ္ရမယ့္အလုပ္ေတြ။ ကၽြန္ေတာ္ေျပးသြားၿပီး ``ထားလိုက္အေဖ။ ကၽြန္ေတာ္လုပ္လိုက္မယ္။ ကၽြန္ေတာ္နည္းနည္းေနာက္က်သြားတယ္``ဟုေျပာလိုက္သည္။ ``ငါျမင္သားပဲ´´အေဖကၽြန္ေတာ့္ဘက္လွည့္ၾကည့္လိုက္သည္။ သူ႔မ်က္လံုးမွာေဒါသမီးေတာက္ေနသည္။ ``မင္းကဘာလို႔ဒီေလာက္ေနာက္က်ရတာလဲ။ ဒီအလုပ္ေတြငါ့ကိုဘာလို႔မကူရတာလဲ။ တစ္မိေပါက္တစ္ေယာက္ထြန္းျဖစ္ေအာင္ေက်ာင္းထားေပးတာ ဒီလိုျပန္ေက်းဇူးဆပ္တာလား။´´ ကၽြန္ေတာ္ဘာမွျပန္ေျပာ။ ေက်ာင္းေနာက္က်ရတဲ့အေၾကာင္းေျပာျပခ်င္စိတ္လည္းမရွိေပ။ အေဖကႏြားစာေတြျဖန္႔တာရပ္လိုက္သည္။ ကၽြန္ေတာ့္ကိုၾကည့္ရင္း ``မင္းဒီလိုအခ်ိန္က်မွဘာလို႔ေရာက္လာတာလဲ။ ေျပာရင္ေျပာ။မေျပာလို႔ကေတာ့ ဒီမွာတင္ ထင္းတုံးနဲ႔အတီးခံရမယ္။´´ ဟုႀကိမ္း၀ါးေတာ့သည္။

``ကၽြန္ေတာ္ေက်ာင္းေနာက္က်မွဆင္းရတယ္´´ကၽြန္ေတာ္ အေဖ့ကိုလိမ္လို႔မျဖစ္။ သူမနက္ျဖန္ ေက်ာင္းကိုသြားၿပီး ကၽြန္ေတာ္ေက်ာင္းေနာက္က်မွ ဆင္းရသည့္ အေၾကာင္းစံုစမ္းလိမ့္မည္။ လိမ္ေျပာလိုက္မွပိုဆိုးသြားလိမ့္မည္။ ``ကၽြန္ေတာ္တို႔ ဇီ၀ေဗဒအခ်ိန္မွာ ျပင္ပေလ့လာေရးသြားရတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ေယာက်္ားေလးေျခာက္ေယာက္ေၾကာင့္ ခ်ယ္ရီပင္တစ္ပင္က်ိဳးသြားတယ္။ အဲဒီအပင္အတြက္ တစ္ေယာက္တစ္ေဒၚလာစီေလ်ာ္ေပးရတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္မွာတစ္ေဒၚလာမရွိဘူးေလ။ ဆရာဟားဘတ္ကကၽြန္ေတာ့္ကိုအလုပ္ခိုင္းတယ္။ တစ္နာရီ ၂၅ ျပားႏႈန္းနဲ႔။ ဒီညေနကၽြန္ေတာ္ေနရတယ္။ မနက္ဖန္ညေနလည္းေနရဦးမယ္။ ``
 ``မင္းတကယ္ေျပာေနတာလား´´။
``ကၽြန္ေတာ္တကယ္ေျပာတာပါ။ မယံုရင္အေဖသြားေမးၾကည့္။´´
``ငါသြားကိုၾကည့္ဦးမွာ။ ´´``ေနပါဦး။ မင္းတို႔က ဘယ္သူ႔အပင္သြားခ်ိဳးပစ္လိုက္ရတာလဲ´´
``အိဖ္ရဲ႕အပင္´´
အေဖကေမးသည္။``အိဖ္ရဲ႕လယ္ကြင္းမွာ မင္းတို႔ကဘာသြားလုပ္တာလဲ။ သူေနတာက ေက်ာင္းရဲ႕ ဟိုး ေလးမိုင္ေလာက္ေ၀းတဲ့ေနရာမွာ။ မင္းတို႔ေက်ာင္းမွာ စာအုပ္ေတြနဲ႔မသင္ရဘူးလား။ သူတို႔က မင္းတို႔ကို ဒီအတိုင္းေတာင္ကုန္းေတြသြားတက္ဖို႔ လႊတ္ထားတာပဲလား။ ဒီလိုဆိုရင္ေတာ့ မင္းကိုအိမ္မွာပဲထားေတာ့မယ္ ေဒ့ဗ္။ မင္းအတြက္အလုပ္ေတြဒီမွာအမ်ားႀကီးပဲ။`
``အေဖ။ ေႏြဦးရာသီကေရာက္ေနၿပီ။ ေက်ာင္းမွာ ပိုးေကာင္ေတြ၊ ေၿမႊေတြ၊ ဖားေတြ၊ ပုတ္သင္ညိဳေတြနဲ႔ အပင္ေတြကိုေလ့လာရတဲ့ဘာသာတစ္ခုရွိတယ္။ အဲဒါ ဇီ၀ေဗဒပဲ။ အဲဒီေန႔ကေနသာတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ အေကာင္ေတြထြက္ရွာရတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ေယာက်္ားေလး ေျခာက္ေယာက္ ပုတ္သင္ညိဳ တစ္ေကာင္ကို ခ်ယ္ရီပင္ေပၚမွာ တၿပိဳင္တည္းေတြ႕လိုက္ၾကတယ္။ ဒါနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္တို႔လည္း အပင္ေပၚအားလံုးတက္ဖမ္းၾကတယ္။ အပင္က ခြဆံုကေနက်ိဳးသြားတယ္။ ဘႀကီးအိဖ္က ကၽြန္ေတာ္တို႔ေအာက္မွာ ထယ္ထိုးေနတာ။´´

``ေၾသာ္..သူဆင္းရဲသားေပါ့။ ဟုတ္လား။ မနက္ျဖန္က်မွငါဒီကိစၥရွင္းမယ္။ သူက ဒီနယ္သားလဲမဟုတ္ဘဲနဲ႔။ မနက္ျဖန္က်မွ ငါသူ႕ကိုသြားကိုရွင္းဦးမယ္။ စာအုပ္ေတြက်ေတာ့ပစ္ထားၿပီး ေတာင္ကုန္းေပၚမွာေလွ်ာက္ေဆာ့ေနဖို႔ လႊတ္ထားတယ္ေပါ့။ ဘယ္လိုေက်ာင္းမ်ိဳးလဲကြာ။ ´´
``မသြားပါနဲ႔အေဖရယ္။ သားဖာသာသား ျပားငါးဆယ္ရေအာင္လုပ္ၿပီးဒဏ္ေငြေပးပါရေစ။ အေဖ့ကိုေက်ာင္း မသြားေစခ်င္ဘူး။ ဆရာဟားဘတ္နဲ႔ျပႆနာမျဖစ္ေစခ်င္ဘူး။ ´´
``ဒီကိစၥငါကိုယ္တိုင္ရွင္းရမယ္။ မင္းဆရာဟားဘတ္နဲ႔လည္းရွင္းရမယ္။ တျခားကေလးေတြက်ေတာ့ပိုက္ဆံရွိလို႔လႊတ္ေပးၿပီး မင္းက်ေတာ့အလုပ္ခိုင္းရတယ္လို႔။ သူ႔မွာလုပ္ပိုင္ခြင့္မရွိဘူး။ ငါကဆင္းရဲသားပါ။ ေသနတ္က်ည္ဆံကေတာ့ ဆရာေကာဘာေကာညွာမွာမဟုတ္ဘူး။ ဆင္းရဲသားလဲက်ည္ဆံမွန္ရင္ေသမွာပဲ။ သူေဌးလဲေသမွာပဲ။ ကဲလာ မင္းေက်ာကိုေလ်ာ္ထံုးန႔ဲအရိုက္မခံရခင္ အလုပ္လာလုပ္´´

စပါးက်ီရဲ႕အေပၚ ေတာအုပ္ေလးကိုျဖတ္ၿပီး ေ၀းႏိုင္သမွ်ေ၀းေ၀းေျပးမလားဟု ကၽြန္ေတာ္ စဥ္းစားမိသည္။ ေက်ာင္းနဲ႔အိမ္ကေနတခါတည္းထြက္ေျပးလိုက္မည္။ အေဖလိုက္ႏိုင္မွာမဟုတ္ဘူး။ အေဖနဲ႔ေတာ့ ေက်ာင္းကိုျပန္မသြားႏိုင္ဘူး။ သူေသနတ္ယူသြားၿပီး ဆရာ့ကို ပစ္ရင္ပစ္လိမ့္မည္။ သူဘာလုပ္မလဲ ေျပာဖို႔ခက္သည္။ အေဖ့ကို သူတို႔ေခတ္တံုးကလိုမဟုတ္ဘဲ ဒီနယ္ကေလးမွာ ေက်ာင္းေတြက အမ်ားႀကီးေျပာင္းလဲသြားၿပီလို႔ ရွင္းျပရင္လဲ သူနားလည္မွာမဟုတ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ေၿမႊေတြဖားေတြ၊ ပုတ္သင္ညိဳေတြ၊ အေကာင္ေတြ အပင္ေတြ ေလ့လာရတယ္ဆိုတာေျပာျပလဲ သူနားလည္မွာမဟုတ္ေပ။ အိမ္ကထြက္ေျပးရင္လဲ ထူးမွာမဟုတ္ဘူး။ အေဖကေတာ့ ဆရာနဲ႔သြားေတြ႕မွာပဲ။ ဆရာဟားဘတ္နဲ႔ေက်ာင္းကလုပ္လို႔ ကၽြန္ေတာ္အိမ္ကထြက္ေျပးတယ္လို႔ေတာင္ သူကထင္ဦးမယ္။ မထူးပါဘူး။ အိမ္မွာေနၿပီး ႏြားစာၿပီးေအာင္ေကၽြး၊ ေနာက္တစ္ေန႔ အေဖနဲ႔ေက်ာင္းကိုသြားဖို႔ပဲရွိေတာ့တယ္။

ေအးျမတဲ့မတ္လေကာင္းကင္မွာ လကထိန္ထိန္သာေနသည္။ လေရာင္ႏွင့္ကၽြန္ေတာ္အလုပ္ၿပီးသြားသည္။ ဆရာဟားဘတ္ကေတာ့ ကၽြန္ေတာ္အိမ္မွာဘယ္ေလာက္အလုပ္ၾကမ္းလုပ္ရသည္ကို တကယ္မသိရွာ။  သူသာသိရင္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ကိုေက်ာင္းမွာ ခုိင္းမည္မဟုတ္။ ေလ်ာ္ေၾကးေပးဖို႔ တစ္ေဒၚလာသူထုတ္ေခ်းမွာပါပဲ။ သူက ဒီေတာပိုင္းမွာဘယ္တုန္းကမွေနခဲ့ဘူးသူမဟုတ္ဘူးေလ။ ေတာက ကေလးေတြေက်ာင္းတက္ႏိုင္ဖို႔အတြက္ အလုပ္လုပ္ရတယ္ဆိုတာသူမသိခဲ့။ အခုေတာ့ သူ လယ္ထဲရြာထဲက ကေလးေတြေက်ာင္းလာတက္တဲ့ ေက်းလက္စာသင္ေက်ာင္းကေလးမွာ ဆရာလုပ္ေနရၿပီ။

အလုပ္ေတြၿပီးသြားေတာ့ ကၽြန္ေတာ္အိမ္ထဲ၀င္ၿပီး ညစာစားလိုက္သည္။ အေဖနဲ႔အေမက စားႏွင့္ၿပီ။ ညစာကား ေအးစက္၍ပင္ေနၿပီ။ အေဖနဲ႔အေမ အိမ္ေရွ႕ခန္းမွာ စကားေျပာေနသံၾကားရသည္။ အေဖက ကၽြန္ေတာ္ ေက်ာင္းျပန္ေနာက္က်တဲ့ အေၾကာင္း အေမ့ကိုေျပာေနတာပင္။
``ငါ့မွာေတာ့ ႏြားေတြႏို႔ၫွစ္ရတယ္။ ထင္းေတြတစ္ေယာက္ထဲ ခြဲရတယ္။ တစ္ေနကုန္ လယ္ထဲမွာလုပ္ခဲ့ရေသးတယ္။ မနက္ဖန္တစ္ရက္ေတာ့ နားလိုက္ဦးမယ္။ အဲဒီေက်ာင္းကိုသြားၿပီး ဒီကိစၥကို ရွင္းႏိုင္မလားၾကည့္ရမယ္။ ငါက ေက်ာင္းဆရာဟားဘတ္အတြက္ေတာ့ စာတတ္ေပတတ္တစ္ေယာက္မဟုတ္ဘူးေပါ့။ သူ႔ကို မွတ္သြားေအာင္ေတာ့ သင္ခန္းစာတစ္ခုေပးရမယ္။ ´´

အေမကေျပာသည္။ ``လပ္စတာရယ္။ သြားမလုပ္ပါနဲ႔။ ျပႆနာမရွာဘဲ ေအးေအးေနစမ္းပါ။ ရွင္ဒီလိုလုပ္ရင္ အခ်ဳပ္ထဲအထည့္ခံ ရမွာေပါ့။ ဥပေဒကေနမွာမဟုတ္ဘူး။
ရွင္ေက်ာင္းကိုသြားၿပီး တျခားေက်ာင္းသားေတြရဲ႕ေရွ႕မွာ ကိုယ့္သားကို မ်က္ႏွာငယ္ရေအာင္သြားေတာ့မလုပ္ပါနဲ႔.´´

``ေဟ့။ မ်က္ႏွာငယ္တာေတြဘာေတြ ငါမသိဘူး။ သူ ငါဒီမွာလုပ္ေနရတာေတြကိုက်ေတာ့ ထည့္မစဥ္းစားဘူး။ ကေလးတစ္ေယာက္ကိုေက်ာင္းမွာ ေနခိုင္းၿပီး က်န္တဲ့ကေလးေတြက်ေတာ့ ျပန္ခိုင္းတာ သူ႔မွာ လုပ္ပိုင္ခြင့္မရွိဘူး ဆိုတာျပရမယ္။ ငါ့သားလည္း တျခားေက်ာင္းသားေတြေလာက္ေတာ့ လိမၼာေရးျခားရွိတာပဲ မဟုတ္လား။ ေက်ာင္းဆရာကိုလည္း တျခားလူေတြလို က်ည္ဆံကေဖာက္သြားမွာပဲ။ ငါ့ကို ဒီလိုမ်ိဳးေတာ့ ေၾကာသြားလို႔မရဘူး။ မနက္ ေစာေစာသြားၿပီး ရွင္းရမယ္။  ငါ ဒီ ပိုးေကာင္ပညာေရး၊ ေတာင္ကုန္းေတြေပၚေျပးတက္ၿပီး ဘုရားသခင္ဖန္ဆင္းထားတဲ့ ဖား ေျမြ ပုတတ္ေတ ြဖမ္းတဲ့ ပညာေရးအေၾကာင္းေျပာရမယ္။´´

ကၽြန္ေတာ္ ညစာကိုၿပီးေအာင္စားလိုက္သည္။ အေပၚထပ္ကို အသာတက္သြားၿပီး မီးအိမ္ထြန္းလိုက္သည္။ အားလံုးကို ေမ့ထားၾကည့္မိ၏။ ဂ်ီၾသေမၾတီ ေလ့လာသည္။ ဇီ၀ေဗဒ သင္ခန္းစာေတြလုပ္သည္။ အေဖ့အေၾကာင္းစဥ္းစားရင္းနဲ႔ ဘာကိုမွ ေလ့လာလို႔မရ။ မနက္က်ရင္ သူ ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္ေက်ာင္းကိုသြားလိမ့္မည္။ သူ ေသနတ္တစ္လက္ယူသြားလိမ့္မည္။ ဆရာ ဟားဘတ္ကေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ကို ဘယ္လိုထင္မည္မသိ။ အေဖျပန္သြားမွ ကၽြန္ေတာ္လည္း ဘာမွ မတတ္ႏိုင္ဘူးဆိုတဲ့အေၾကာင္း ရွင္းျပရမည္။ ဒါေပမယ့္ အေဖက သူ႕ကို ေသနတ္ႏွင့္ ပစ္ရင္ပစ္လိမ့္မည္။ ကၽြန္ေတာ္ အေဖႏွင့္သြားရမွာ ခါးခါးသီးသီးျဖစ္မိသည္။ ဒါေပမယ့္လည္း မနက္က်ရင္ အေဖ ေသြးေအးသြားၿပီး မသြားဘဲ ေနခ်င္လဲေနမွာပါ။

မနက္ေလးနာရီထိုးေတာ့ အေဖထၿပီ။ သူမီးဖိုထဲမွာ မီးေမႊးသည္။ ၿပီးေတာ့ မီးလင္းဖို ဖိုသည္။ အေမ့ကိုႏႈိးၿပီး မနက္စာျပင္ခိုင္းသည္။ ၿပီးေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ကိုႏႈိးၿပီး ႏြားစာေကၽြး ႏြားႏို႔ၫွစ္ ကူခိုင္းသည္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ စပါးက်ီထဲမွာ အလုပ္ေတြၿပီးခ်ိန္ေရာက္ေတာ့ အေမကမနက္စာျပင္ၿပီးေနၿပီ။ မနက္စာစားၾကသည္။ ေန႔အလင္းေရာင္ေပၚထြက္လာကာ ၀က္သစ္ခ်ပင္ႀကီးေတြ ကိုႏွင္းျဖဴျဖဴေတြဖံုးလႊမ္းေနတာေတြ႕ရသည္။ ေတာင္ယာတစ္ခုလံုးႏွင္းေတြျဖင့္ ဆြတ္ဆြတ္ျဖဴေနသည္။ ေအးစိမ့္သည့္ေလက တိုက္ေနျပန္သည္။ ေကာင္းကင္က ၾကည္လင္ေနသည္။ မၾကာခင္ ေနထြက္လာကာ ႏွင္းေတြအရည္ေပ်ာ္ေစေတာ့မည္။ ေန႔ခင္းက်ရင္ ေနေရာင္ေၾကာင့္ ေႏြးလာၿပီး ေရခဲေနသည့္ေျမျပင္လည္း ေပ်ာ္ဆင္းလာလိမ့္မည္။ ေတာင္ယာထဲမွာ ႐ႊံ႕ေတြႏွင့္ျပန္ျဖစ္ဦးေတာ့မည္။ ေတာင္ေစာင္းေတြက ေရစီးေၾကာင္းေလးေတြအတိုင္း ႐ႊံ႕ႏွစ္ေရေတြ စီးက်ေပဦးေတာ့မည္။

"ကဲ ေဒ့ဖ္။ ေက်ာင္းသြားဖို႔ျပင္ေတာ့။ မင္းနဲ႔ငါ ေက်ာင္းလိုက္ၿပီး ဒီပိုးေကာင္ ဖား၊ ေၿမြ၊ ပုတတ္ ပညာေရးအေၾကာင္း လိုက္ၾကည့္မယ္။ ဒီလို အ႐ူးအႏွမ္းပညာေရးကို ငါလံုး၀မႀကိဳက္ဘူး။ "
အေဖက လံုး၀သတိမေမ့။ သူ႔ကို ေက်ာင္းကိုေခၚသြားရေတာ့မည္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ မနက္ေစာေစာသြားၾကသည္။ မနက္ေစာေစာသြားရတာကိုပဲ နည္းနည္းေတာ့ ၀မ္းသာသည္။ အေဖက ဆရာဟားဘတ္ကို
ေသနတ္ထုတ္ၿခိမ္းေျခာက္ခ်ိန္မွာ ကၽြန္ေတာ့္သူငယ္ခ်င္းေတြ သိပ္မ်ားမ်ားေတြ႕မွာမဟုတ္။  အေဖ ေက်ာင္းႏွင့္စိမ္းေနမွာ ေသခ်ာသည္။ အေဖက အေပၚေအာက္တဆက္တည္း အလုပ္ၾကမ္းေဘာင္းဘီ ႏွင့္ ဘြတ္ဖိနပ္အႀကီးႀကီး၀တ္ထားသည္။ အေပၚက ရွပ္အျပာႏွင့္ သိုးေရကုတ္အက်ႌထပ္၀တ္ၿပီး ေခါင္းမွာ ဦးထုပ္အနက္ႀကီးတစ္လံုး ခပ္ငိုက္ငိုက္ေဆာင္းလိုက္သည္။  ေသနတ္ကိုခါးမွာခ်ိတ္ထားသည္။ ေတာင္ကုန္းကိုျဖတ္လ်က္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ေက်ာင္းဆီသို႔ ခ်ီတက္ၾကေတာ့သည္။
ေက်ာင္းကိုေရာက္ေတာ့ ေစာေနေသးသည္။ ဆရာဟားဘတ္လည္းေရာက္ႏွင့္႐ံုရွိေသးသည္။ ေက်ာင္းေဆာင္ ေလွခါးထစ္မ်ားတစ္ေလ်ာက္လွမ္းတက္ရင္းေတြးေနမိသည္။ "ဆရာဟားဘတ္က လူေကာင္းတစ္ေယာက္ဆိုတာ
အေဖသေဘာေပါက္သြားမွာပါ။ သူ႔ကိုမသိေသးလို႔ပါ။ ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ သူငယ္ခ်င္းလမ္းဘတ္တို႔လိုေပါ့။ ကၽြန္ေတာ္တို႔မသိေသးခင္က လမ္းဘတ္ကိုၾကည့္မရခဲ့ဘူး။ တကယ္စကားေျပာၾကည့္မွ ခင္သြားတယ္ေလ။ ဒီလိုမ်ိဳးတစ္ေယာက္နဲ႔တစ္ေယာက္ သိဖို႔အေရးႀကီးတယ္။

"ဒီကေက်ာင္းဆရာမဟုတ္လားဗ်" အေဖကေမးလိုက္သည္။

"ဟုတ္ပါတယ္။ အင္း ခင္ဗ်ားက ေဒဖ့္ အေဖေပါ့"

"ဟုတ္တယ္" ဟုေျပာၿပီး သူ႕ေသနတ္ႀကီးကိုဆြဲထုတ္ကာ ဆရာဟားဘတ္ရဲ႕ ႐ံုးထဲက ခံုတစ္လံုးေပၚ တင္ထားလိုက္သည္။  အေဖ့ေသနတ္ႀကီးျမင္ေတာ့  အနက္ေရာင္မ်က္မွန္ကိုင္း ေနာက္ကြယ္က ဆရာဟားဘတ္ရဲ႕ မ်က္လံုးအစံုျပဴးသြားသည္။  ျဖဴေဖ်ာ့ေဖ်ာ့သူ႕ပါးမွာ ေသြးေရာင္လႊမ္း လာသည္။

အေဖက " ဒီေက်ာင္းနဲ႔ပတ္သက္လို႔ သိခ်င္တာေလးနည္းနည္းပါးပါးရွိလို႔ပါ။ က်ဳပ္က က်ဳပ္သားေဒ့ဖ္ကို  ပညာတတ္ႀကီးျဖစ္ေအာင္လို႔ေက်ာင္းထားတယ္။ ေက်ာင္းထားလိုက္တဲ့ က်ဳပ္သားသမီး ဆယ့္တစ္ေယာက္ထဲမွာလည္း
သူတစ္ေယာက္ထဲပဲ ျဖစ္ျဖစ္ေျမာက္ေျမာက္ရွိတယ္။ အခုေတာ့ သူေက်ာင္းကေနာက္က်မွျပန္လာၿပီး အလုပ္ေတြက်ဳပ္ခ်ည္းပဲ လုပ္ရဖို႔ ပစ္ထားတယ္။ က်ဳပ္သားကေျပာေတာ့ သူတို႔အကုန္လံုး မေန႔က အေကာင္ေတြလိုက္ဖမ္းၿပီး ခ်ယ္ရီပင္တစ္ပင္ ခ်ိဳးလာခဲ့တယ္တဲ့။  အေလ်ာ္ေပးဖို႔ ေက်ာင္းကႏွစ္နာရီေနာက္က်ဆင္းၿပီး  အလုပ္လုပ္ၿပီးမွ ျပန္လာခဲ့ရတယ္တဲ့။ ဒါအမွန္ပဲလား" ဟုေမးလိုက္သည္။

ဆရာက အေဖ့ေသနတ္ကို တစ္ခ်က္ၾကည့္ရင္း "အဲ . . . ဟုတ္ပါတယ္ခင္ဗ်ာ" ဟုေျပာလိုက္သည္။

"ေအာ္. . . ဒါဆိုဒါက စာသင္ေက်ာင္းမဟုတ္ဘူးေပါ့။ ဖား ေက်ာင္း။ ပုတတ္ေက်ာင္း။ ေျမြေက်ာင္းေပါ့။ အထက္တန္းေက်ာင္းဘယ္နည္းနဲ႔မွမဟုတ္ဘူးေပါ့။"

 "ခင္ဗ်ား ေသနတ္ႀကီးဘာလို႔ယူလာရတာလဲဗ်ာ"

" ဒီအေပါက္ေသးေသးေလးေတြ႕တယ္မဟုတ္လား။ "  ေသနတ္ကိုေကာက္ကိုင္ကာ ေျပာင္း၀ကို လက္ညိွဳးတင္ၿပီးေျပာျပန္သည္။ " ဒီအေပါက္ကေန က်ည္ဆံထြက္လာၿပီဆိုရင္ ေက်ာင္းဆရာကိုလည္း တျခားလူေတြလိုပဲ
ေသေအာင္သတ္ႏိုင္တယ္။ ခ်မ္းသာတဲ့လူေရာ ဆင္းရဲတဲ့လူေရာ ေသေအာင္လုပ္ႏိုင္တယ္။ ဒါေပမယ့္ က်ဳပ္ခင္ဗ်ားကို ေတြ႕ၿပီးတဲ့အခါမွာေတာ့ ဒီေကာင္သံုးဖို႔ မလိုဘူးဆိုဒါ က်ဳပ္သိတယ္။ ေဟာဒီ ပဲခြပ္ နဲ႔တင္လံုေလာက္တယ္။"
ညိဳေမွာင္ေသာအသားအရည္၊ ႀကံ႕ခိုင္ေတာင့္တင္းသည့္ကိုယ္ခႏၶာ ႏွင့္အေဖသည္ ဆရာဟားဘတ္ နားမားမားႀကီးရပ္ေနသည္။ အေဖ့ကိုဒီေလာက္ထိ ႀကီးမားႀကံ႕ခိုင္လိမ့္မည္ဟုအရင္က မသိခဲ့။ အေဖ့ကို ေက်ာင္းပရ၀ုဏ္ထဲမွာ
ဘယ္တုန္းကမွ မျမင္ဖူးခဲ့။ ဆရာ ဟားဘတ္ကိုေတာ့ အၿမဲျမင္ေနရသည္။ ကၽြန္ေတာ့္အေရွ႕မွာေတာ့ ဆရာသည္ အေကာင္ႀကီးႀကီးျဖစ္ခဲ့သည္။ အေဖႏွင့္ယွဥ္လိုက္ေတာ့ ဆရာသည္ လူေကာင္ႀကီးသည္မထင္ရေတာ့။

ဆရာက " ကၽြန္ေတာ္က တာ၀န္အရလုပ္ရတာပါ မစၥတာ ဆက္တန္။ အထက္က ခ်မွတ္ထားတဲ့ သင္႐ိုးၫႊန္းတမ္းအတိုင္း သင္ရတာပါ။"

"သင္႐ိုးၫႊန္းတမ္း. . . ဟုတ္လား။ သင္႐ိုးၫႊန္းတမ္းလဲ။ အေကာင္ဗေလာင္ ပိုးမႊား ေလ့လာတဲ့ သင္႐ိုးညႊန္းတမ္းလား။ ကေလးေတြကို ေတာထဲေခၚသြားၿပီး သူတို႔ရဲ႕ မိဘေတြက်ေတာ့ သူတို႔ပညာေရးအတြက္၊ ေက်ာင္းထားႏိုင္ဖို႔ ကၽြန္လို
႐ုန္းေနရတယ္။ ေကာင္ေလးေတြနဲ႔ေကာင္မေလးေတြ အဲဒီလို အတူတူလႊတ္လိုက္တာ အရမ္းအႏၱရာယ္ မ်ားတယ္ဆိုတာ ခင္ဗ်ားမသိဘူးလား။"

ထိုအခ်ိန္တြင္ ေက်ာင္းသို႔ ေက်ာင္းသားမ်ားေရာက္လာေနၾကသည္။

"တျခားလူေတြမၾကားေအာင္ တခါးပိတ္လိုက္ပါ ေဒ့ဖ္ရယ္" ဆရာကေျပာသည္။ ကၽြန္ေတာ္ တံခါးဆီသို႔ေလ်ာက္သြားၿပီး ပိတ္လိုက္သည္။ ကၽြန္ေတာ့္တစ္ကိုယ္လံုး ေလထဲကသစ္ရြက္လို တုန္ယင္ေနသည္။ အေဖ ဘယ္ေတာ့မ်ား ဆရာ့ကို
႐ိုက္လိုက္မလဲ စိုးရိမ္ေနမိသည္။ သူကခ်ည္း ေျပာေနသည္။ အေဖ့မ်က္ႏွာ နီျမန္းလာသည္။ ေနပူမိုးရြာဒဏ္ခံထားရသည့္ သူ႔မ်က္ႏွာညိဳေမွာင္ေမွာင္ဆီမွျဖစ္သည္။

"ကၽြန္ေတာ္ ေက်ာင္းသားေတြနဲ႔အတူရွိေနပါတယ္။ သူတို႔ ဘာလုပ္လဲ၊ ဘာမလုပ္ဘူးလဲ ဆိုတာ ကၽြန္တာ္အကုန္သိပါတယ္။ ဒီေလ့လာေရးခရီးမွာ တျခားဆရာတစ္ေယာက္နဲ႔ သူတို႔ကိုမထည့္လိုက္ပါဘူး။ ကၽြန္ေတာ္ကိုယ္တိုင္လိုက္သြားတာပါ။ ေယာက်္ားကေလးေတြနဲ႔ မိန္းကေလးေတြေခၚသြားတာ ဟုတ္ပါတယ္။ ဘာလို႔မေခၚသြားရမွာလဲ"

"က်ဳပ္အျမင္ကေတာ့ လံုး၀မသင့္ေတာ္ဘူးဗ်ာ။ ဒီၿမီးေကာင္ေပါက္ေတြတၿပဳံတမႀကီး တ႐ုန္း႐ုန္းနဲ႔ေလွ်ာက္သြား၊ ခ်ယ္ရီပင္ေတြ ေလွ်ာက္ခ်ိဳး။ ၿပီး ေကာင္ေလးေတြကို ေက်ာင္းမဆင္းခုိင္းနဲ႔။"

"ကၽြန္ေတာ္ တျခားဘာမ်ားလုပ္ေပးႏိုင္မွာမို႔လို႔လဲ မစၥတာ ဆက္တန္ရယ္။ ေကာင္ေလးေတြအားလံုး ခ်ယ္ရီပင္တစ္ပင္ထဲကို ၀ိုင္းတက္စရာမွမလိုတာ။ တစ္ေယာက္ေယာက္တက္ဖမ္းလိုက္ရင္ရတဲ့ဟာ။ ၿခံပိုင္ရွင္က
ေျခာက္ေဒၚလာအေလ်ာ္ေတာင္းတယ္။ နည္းနည္းေတာ့ မ်ားတယ္ထင္တာပဲ။ ဒါေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ေလ်ာ္ေပးရမွာပဲ။ ကေလး ငါးေယာက္ေတာ့ ေပးခိုင္းၿပီးေတာ့ က်န္တစ္ေယာက္ကို လႊတ္ေပးလိုက္ရမွာလား။ သူက တစ္ေဒၚလာမရွိဘူး။ ရွာလို႔လည္းမရဘူးလို႔ေျပာတယ္ေလ။ ကၽြန္ေတာ္ သူ႕ကို ေက်ာင္းအတြက္အလုပ္လုပ္ခိုင္းၿပီးအေလ်ာ္ေပးခိုင္းတာ။ ကၽြန္ေတာ့္ အတြက္ အလုပ္လုပ္ေပးတာမဟုတ္ဘူးေလ။"

"ခင္ဗ်ားဘာလုပ္ေပးႏိုင္လဲက်ဳပ္မသိဘူး။ ဒီေကာင့္ကို ႀကိဳးနဲ႔တုပ္ၿပီး ေဆာ္ရမွာ။"

" သူကတုတ္နဲ႔႐ိုက္ရမယ့္အရြယ္မဟုတ္ေတာ့ဘူး။  လူႀကီးနီးပါးျဖစ္ေနၿပီ"

"က်ဳပ္အတြက္ေတာ့ မႀကီးေသးဘူး။ သူတို႔အသက္ႏွစ္ဆယ့္တစ္ႏွစ္မေက်ာ္ေသးသ၍ က်ဳပ္အတြက္ေတာ့ မႀကီးေသးဘူး။ ႐ိုက္သင့္ရင္ရိုက္ရမွာပဲ။ က်ဳပ္ကမတရားဘူးထင္လို႔ပါ။ တစ္ေယာက္က်ေတာ့ အလုပ္လုပ္ရၿပီး က်န္တဲ့ငါးေယာက္ကေတာ့ ပိုက္ဆံရွိလို႔ လႊတ္လိုက္ရတယ္လို႔။ တရိစၦာန္ေတြနဲ႔ ေက်ာင္းနဲ႔ ဘာဆိ္ုင္လို႔လဲဆိုတာ စဥ္းစားလို႔ကိုမရဘူး။ က်ဳပ္အတြက္ေတာ့ ဘာမွ အဓိပၸါယ္မရွိဘူး။"

အေဖသူ႕ေသနတ္ကိုေကာက္ကိုင္လိုက္ၿပီး ေသနတ္အိတ္ထဲျပန္ထည့္ထားလိုက္သည္။ ဆရာ ဟားဘတ္မ်က္ႏွာေပၚက  အနီေရာင္သည္လည္း ေပ်ာက္ကြယ္သြားခဲ့ၿပီ။ အေဖ နည္းနည္းေတာ့ ေပ်ာ့ေပ်ာင္းလာသည္။ အေဖ့ကို
ေက်ာင္းအေဆာက္အအံုထဲမွာျမင္ရသည္မွာ အနည္းငယ္ ရယ္စရာေကာင္းေတာ့သည္။ သူ႔အဖို႔ ပထမဦးဆံုးအႀကိမ္ ေက်ာင္းကိုေရာက္ဖူးျခင္းပင္။

"ကၽြန္ေတာ္တို႔ ဖားေတြ၊ ေျမြေတြ၊ လိပ္ျပာေတြ၊ ပုတ္သင္ညိဳေတြ သာဖမ္း႐ံုသက္သက္မဟုတ္ပါဘူး မစၥတာ ဆက္တန္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ျမက္႐ိုင္းေျခာက္ေတြကို ပိုးေမြးခန္းထဲထည့္ၿပီး  ပ႐ိုတိုဇြာ ေတြေမြးဖို႔ႀကိဳးစားေနပါတယ္။"
ဟုဆရာကေျပာသည္။

"ကၽြန္ေတာ္ အဲဒါဘာလဲ မသိဘူး။ ပိုးေမြးခန္းဆိုတာ လွည့္ျဖားၿပီး ၾကက္မေတြကိုသားေပါက္တဲ့ နည္းလမ္းတစ္မ်ိဳးပဲ။ ခင္ဗ်ားေျပာတဲ့ အေကာင္မ်ိဳးေတာ့ သိပ္မသိဘူး။"

"မစၥတာ ဆက္တန္ ေလထဲက ေရာဂါပိုးမႊားေတြအေၾကာင္း ၾကားဖူးမယ္ထင္ပါတယ္"

"ကၽြန္ေတာ့္ကို အပန္းမႀကီးရင္ လက္စတာ လို႔ပဲေခၚပါဗ်ာ။" အေဖက သက္ေတာင့္သက္သာပံုစံျဖင့္ေျပာလိုက္သည္။

"ေကာင္းပါၿပီ လက္စတာ။ ေရာဂါပိုးေတြအေၾကာင္း ၾကားဖူးတယ္မဟုတ္လား"

"အင္း။ ဒါေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ္ အဲဒီ ပိုးမႊားေတြကိုမယံုဘူးဗ်ာ။ ကၽြန္ေတာ္ အသက္ေျခာက္ဆယ့္ငါးႏွစ္ရွိၿပီ။ ေရာဂါပိုးမႊားတစ္ေကာင္မွမျမင္ဖူးေသးဘူး"

"သူတို႔ကို သာမာန္မ်က္လံုးနဲ႔မျမင္ႏိုင္ဘူးဗ်။ ကဲပါဗ်ာ။ ခင္ဗ်ား ေသနတ္ႀကီးသိမ္းထားၿပီး ဒီေန႔ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ ေက်ာင္းမွာေနၾကည့္ပါလာ။ ခင္ဗ်ားကို ကၽြန္ေတာ္ ျပစရာတစ္ခ်ိဳ႕ရွိတယ္။ ခင္ဗ်ားသြားေပၚက ခ်ိဳးေတြမွာ ပိုးမႊားေတြရွိတယ္။"

"ဘယ္လို... ကၽြန္ေတာ့္သြားမွာေရာဂါပိုးေတြရွိတယ္ ဟုတ္လား"

" ဟုတ္တယ္။ ေျမြမည္းတစ္ေကာင္ကို ခြဲစိပ္ေလ့လာၾကည့္ရင္ ေတြ႕ရမယ့္ ပိုးနဲ႔ အတူတူပဲေပါ့"

"ခင္ဗ်ားစကားကို အျငင္းမပြားလိုပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ္ေတာ့မယံုဘူးဗ်ာ"

"ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ဒီေန႔ေနလိုက္။ ခင္ဗ်ားကို ကၽြန္ေတာ္ျပမယ္။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ခင္ဗ်ားကို ေက်ာင္းထဲလိုက္ျပခ်င္ပါတယ္။ ခင္ဗ်ားတို႔ ေက်ာင္းတက္တဲ့ေခတ္နဲ႔ အခုေခတ္ အေတာ္ကို ကြာသြားၿပီဗ်။  အဲဒီအခ်ိန္တုန္းက အထက္တန္းေက်ာင္းရွိဦးမယ္မထင္ဘူးေနာ္။"

"ဟင့္အင္း။ အေရး၊ အဖတ္၊ အတြက္အခ်က္ ဒီေလာက္ပဲ။ ဒီလို အေကာင္ဗေလာင္ေတြေလ့လာ၊ ပိုးမႊားေတြကို သြားေတြ၊ ေျမြနက္ေတြမွာ လိုက္ရွာတာလံုး၀မရွိခဲ့ဘူး။ အင္း ကမၻာႀကီးေျပာင္းလဲသြားၿပီပဲ။"

"ဒါေပါ့။ အေကာင္းလို႔ပဲေမွ်ာ္လင့္ရတာပဲ။ ခင္ဗ်ားသားလို ကေလးေတြက အဲဒီအေျပာင္းအလဲထဲပါလိမ့္မယ္။  အခု ခင္ဗ်ားသား ကၽြန္ေတာ္ခင္ဗ်ားကိုေျပာခဲ့တာေတြအကုန္လံုး သူသိတယ္။"

"ေအးဗ်ာ။ ကၽြန္ေတာ္ ခင္ဗ်ားနဲ႔ဒီေန႔ေနမယ္။ က်ဳပ္သြားထဲက ပိုးေကာင္ေတြ ျမင္ဖူးခ်င္တယ္။ ပိုးတစ္ေကာင္ေလာက္ေတာ့ျမင္ဖူးခ်င္တယ္။ က်ဳပ္တစ္သက္မွာ တစ္ခါမွမျမင္ဖူးေသးဘူး။ ေအးေလ။ လက္ေတြ႕ျမင္ရင္ေတာ့ယံုရမွာပဲေပါ့"

အေဖ ဆရာဟားဘတ္ႏွင့္႐ံုးခန္းထဲက လိုက္ထြက္သြားသည္။ ေသနတ္ေက်ာင္းကိုယူလာလို႔ ဆရာဟားဘတ္က အေဖ့ကိုရဲလက္မအပ္ပါေစႏွင့္ဟုသာကၽြန္တာ္ဆုေတာင္းမိသည္။ ျပႆနာတစ္ခုခုေျဖရွင္းရေလ့ရွိတဲ့အခါ ေသနတ္ဟာ အေဖ့ရဲ႕ အေကာင္းဆံုးသူငယ္ခ်င္းပါပဲ။
ေခါင္းေလာင္းတီးၿပီ။ ေက်ာင္းတက္ေလၿပီ။ ေက်ာင္းသားေတြ စာသင္ခန္းထဲတန္းစီသြားရင္း အေဖ့ကိုၾကည့္သြားတာ ျမင္ရသည္။ သူတို႔ တစ္ေယာက္နဲ႔တစ္ေယာက္ စလိုက္တြန္းလိုက္ထိုးလိုက္နဲ႕။  အေဖကေတာ့ သူတို႔ျဖတ္သြား တာကို တံခါး၀ကေနရပ္ၾကည့္ေနသည္။ ေယာက်္ားေလးတစ္တန္းႏွင့္  မိန္းကေလးတစ္တန္း ရွည္လ်ားစြာခ်ီတက္လာၾကသည္။ ေက်ာင္းသားေက်ာင္းသူအားလံုး သန္႔ရွင္းသပ္ရပ္စြာ၀တ္ဆင္ထားၾကသည္။ အေဖက ေက်ာင္း၀င္းအတြင္း ႐ိုးတံၿပိဳင္းၿပိဳင္းအပင္ေအာက္မွာ မားမားမတ္မတ္ရပ္ေနသည္။ ဆိတ္သားေရကုတ္အက်ႌ၊ ဘြတ္ဖိနပ္ႀကီးႀကီးႏွင့္ အေဖရဲ႕အထက္ေအာက္တစ္ဆက္တည္း အလုပ္ၾကမ္းေဘာင္းဘီမွာ ပြေယာင္းေယာင္းႏွင့္ ကုတ္အက်ႌႏွင့္ဖိနပ္ၾကားမွာ တြန္႔ေၾကေနသည္။ သူ႔အျပာေရာင္အလုပ္ၾကမ္းအက်ႌကို ေကာ္လာပဲျမင္ရသည္။ သူရဲ႕ ႀကီးမားတဲ့ဦးထုပ္မဲေအာက္မွာ ျဖဴစျပဳေနသည့္ဆံပင္ကိုျမင္ရသည္။ မ်က္ႏွာက ခပ္တင္းတင္း။ ရာသီဥတုဒဏ္ခံထားရလို႔ ႏြားစာစဥ္းသည့္ဓါးအေရာင္ေပါက္ေနသည္။ သူ႔လက္ေခ်ာင္းေတြက သူရပ္ေနသည့္ေဘးကသစ္ပင္အျမစ္မ်ားကဲ့သို႔ ဖုထစ္လိမ္က်စ္ေနသည္။ ကၽြန္ေတာ္ ပထမဆံုးအတန္းခ်ိန္မွာ ၀င္သြားေတာ့ အေဖႏွင့္ဆရာဟားဘတ္ ေက်ာင္းထဲေလွ်ာက္သြားေနၾကသည္ကို ျမင္ရသည္။

အေဖန႔ဲဆရာဟားဘတ္ ကၽြန္ေတာ္တို႔အခန္းထဲ၀င္လာေတာ့ ဂဲၾသေမၾတီအခ်ိန္ျဖစ္ေနသည္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ရဲ႕ အေျဖမ်ားကို ေက်ာက္သင္ပုန္းေပၚတြင္ရွင္းျပေနခ်ိန္ျဖစ္သည္။ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ တိတ္တိတ္ကေလး ၀င္လာၿပီးခဏထိုင္ေနၾကသည္။ အတန္းေဖာ္ ဖရက္က ဂလင္း ကို "ဟိုအဖိုးႀကီးကဘယ္သူလဲကြ။  ၾကည့္ရတာ ခပ္ႀကမ္းၾကမ္းႀကီးပဲ။" ဟုတီးတိုးေျပာသည္။ "ေဒ့ဖ္ အေဖနဲ႔တူတယ္ကြ" ဟု ဂလင္းကျပန္ေျဖသည္။  စာသင္ခန္းထဲကေက်ာင္းသားမ်ား အေဖ့ကိုလွည့္ၾကည့္ၾကသည္။ သူေက်ာင္းကိုဘာလာလုပ္ပါလိမ့္ဟု သူတို႔ေတြးေနၾကလိမ့္မည္။ စာသင္ခ်ိန္မၿပီးခင္မွာ အေဖႏွင့္ဆရာဟားဘတ္တို႔ထထြက္သြားၾကသည္။ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ကို ကစားကြင္းထဲမွာေတြ႔ရသည္။  ဆရာဟားဘတ္က အေဖ့ကိုတစ္ခုခုရွင္းျပေနသည္။ အေဖ့ရဲ႕ေသနတ္ အရာကိုသူလမ္းေလွ်ာက္လိုက္တိုင္း အက်ႌေအာက္မွာျမင္ေနရသည္။ မြန္းတည့္ခ်ိန္မွာ ဆရာဟားဘတ္ တစ္ေယာက္တည္း ထိုင္စားေလ့ရွိသည့္  ေက်ာင္းမုန္႔ေစ်းတန္းက စားပြဲေသးေသးေလးမွာ အေဖတို႔ႏွစ္ေယာက္ကိုေတြ႔ရသည္။ သူတို႔ အတူတူစားၾကသည္။ ေက်ာင္းသားေတြကေတာ့ အေဖစားေနတဲ့ပံုကိုၾကည့္ၾကသည္။ သူက ခက္ရင္းႏွင့္စားရမည့္အစား ဓါးႏွင့္စားသည္။ သူကကၽြန္ေတာ့္အေဖမွန္းသိသြားေတာ့ ေက်ာင္းသားအေတာ္မ်ားမ်ားက ကၽြန္ေတာ့္အတြက္စိတ္မေကာင္းျဖစ္ေပးၾကသည္။ သူတို႔ စိတ္မေကာင္းျဖစ္စရာမလိုပါဘူး။ သူ ဆရာဟားဘတ္ကို ေသနတ္နဲ႔ ပစ္မွာမဟုတ္ဘူး ဆိုတာသိတဲ့အခ်ိန္ကစလို႔ အေဖ့အတြက္ ကၽြန္ေတာ္ မရွက္ေတာ့ပါဘူး။ သူတို႔မိတ္ေဆြေတြျဖစ္သြားၾကတာပဲ ကၽြန္ေတာ္၀မ္းသာလွသည္။ အေဖ့သားျဖစ္ရတာမရွက္ေတာ့ပါဘူး။ သူတစ္ခုခုထမလုပ္သေရြ႕ေပါ့။ ကၽြန္ေတာ္ ေကာင္ေလး လမ္းဘတ္အေၾကာင္းသိသြားသလို ေက်ာင္းရဲ႕အေၾကာင္းကို အေဖသိသြားခဲ့ၿပီေလ။

ေန႔လည္ခင္းမွာေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ဇီ၀ေဗဒအခန္းကိုသြားရသည္။ အေဖအဲဒီမွာရွိေနသည္။ အႏုၾကည့္မွန္ေျပာင္းေဘးက ေခြးေျခခံုျမင့္တစ္ခုေပၚမွထိုင္ေနသည္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ အေဖ့ကို မသိက်ိဳးကၽြန္ျပဳကာ လုပ္စရာရွိသည့္ေက်ာင္းစာမ်ားကိုဆက္လုပ္ၾကသည္။ အေဖက သူ႔ဓါးႏွင့္ သြားခ်ိဳးတစ္ခုကို ျခစ္ထုတ္လိုက္သည္။ ဆရာဟားဘတ္က ၄င္းကို မွန္ဘီလူးေအာက္ထားၿပီး အႏုၾကည့္မွန္ေျပာင္းကို အနည္းငယ္ ခ်ိန္ညွိလိုက္သည္။ ခဏေနေတာ့ အေဖ့ကို "ကဲ လပ္စတာ။ ၾကည့္ေပေတာ့။ ခင္ဗ်ားမ်က္လံုးကို မွန္ဘီလူးထဲစိုက္ၾကည့္လိုက္။ တျခားတစ္ဖက္ကို ပိတ္ထား။"
အေဖက ဆရာေျပာသည့္အတိုင္း ေခါင္းငိုက္ကာၾကည့္ၿပီးေျပာသည္။ "ေတြ႕ၿပီ။ လူတစ္ေယာက္ရဲ႕ကိုယ္ခႏၶာမွာ၊ သြားထဲမွာ ဒီလိုအေကာင္ေတြရွိတယ္ဆိုတာ ဘယ္သူကေတြးမိဖူးပါလိမ့္။ ဒါေတြဟာႀကံစည္႔လုပ္ထားတာမဟုတ္ဖူးဆိုတာ ေသခ်ာပါတယ္ေနာ္ ဆရာေရာဘတ္။ "

"မဟုတ္ပါဘူး။ ဒါတကယ့္ပိုးေတြပါ။ ပိုးေတြဟာ ကၽြန္ေတာ္တို႔သာမာန္မ်က္လံုးေတြနဲ႔မျမင္ႏိုင္တဲ့ေလာကမွာ ရွင္သန္ၾကတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ အႏုၾကည့္မွန္ေျပာင္းသံုးမွရတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ခႏၶာကိုယ္ထဲမွာ မျမင္ရတဲ့ပိုးေပါင္း သန္းေပါင္းမ်ားစြာရွိတယ္။ တစ္ခ်ိဳ႕က အႏၲရာယ္ရွိတယ္။ တစ္ခ်ိဳ႕ကက်ေတာ့ အက်ိဳးျပဳတယ္။"

အေဖက ေခါင္းငံုၿပီးထပ္ၾကည့္ျပန္သည္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ လုပ္လက္စရပ္ၿပီးအေဖ့ကိုၾကည့္ၾကသည္။ သူက ေခြးေျခခံုရွည္ေပၚမွာထိုင္ေနသည္။ သူ႔ဒူးေခါင္းေတြက စားပြဲကိုမွီထားသည္။ သူ႔ေျခေထာက္ေတြက ရွည္ရွည္ေမ်ာေမ်ာ။ သူ႕ကုတ္အက်ႌက သူကုန္းလိုက္တိုင္း ေပၚသြားၿပီး ေသနတ္ဒင္ကိုျမင္ေနရသည္။ ဆရာဟားဘတ္က သူ႕အက်ႌကို အျမန္ဆြဲခ်ေပးရသည္။

"အိုး။ ဟုတ္ပါ့ဗ်ာ။ " အေဖအျမန္ထရပ္ၿပီး ကုတ္အက်ႌကိုဆြဲခ်သည္။ ရွက္စိတ္ႏွင့္အေဖ့မ်က္ႏွာ နည္းနည္းနီသြားသည္။ သူ႔ေသနတ္က ဒီေက်ာင္းမွာဘာမွအသံုးမက်ဘူးဆိုတာ သူသိသြားသည္။

"ဟိုနားမွာ ကၽြန္ေတာ္တို႔မေန႔ကဖမ္းမိထားတဲ့ ေျမြနက္တစ္ေကာင္ရွိတယ္။ သူ႕ကို ေမ့ေဆးေပးၿပီး ခြဲစိပ္ေလ့လာၾကည့္ၿပီး သူ႕ကိုယ္ထဲက ပိုးေတြ ခင္ဗ်ားကိုျပမယ္။"

"မလုပ္ပါနဲ႔ဗ်ာ။ ကၽြန္ေတာ္ ဆရာ့ကိုယံုပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ ေျမြကိုသတ္တာမၾကည့္ခ်င္လို႔ပါ။ ကၽြန္ေတာ္ကိုယ္တိုင္ တစ္ခါမွ မသတ္ဖူးဘူး။ သူတို႔ဟာတကယ့္ကိုေတာ္တဲ့ၾကြက္ဖမ္းသမားေတြပါ။ ကၽြန္ေတာ္တို႔လယ္သမားေတြကို အမ်ားႀကီးအက်ိဳးျပဳပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္သူတို႔ကို သေဘာက်တယ္။ သူတို႔အသတ္ခံရတာကို မျမင္ခ်င္ဘူး။ ကၽြန္ေတာ့္လယ္ထဲမွာဆို သူတို႔ကို လံုး၀အသတ္မခံဘူး။"

ေက်ာင္းသားေတြ အေဖ့ကို ၀ိုင္းၾကည့္ၾကသည္။ သူဒီလိုေျပာလိုက္ေတာ့ သူ႕ကို ပိုႏွစ္လိုလာၾကဟန္ရွိသည္။ ခါးမွာေသနတ္ခ်ိတ္ထားတဲ့ဖခင္တစ္ေယာက္။ ဒါေပမယ့္ သူ႔ရင္ထဲမွာေတာ့ ေျမြေတြအတြက္ ႏူးညံ့တဲ့ႏွလံုးသားရွိသူ။ လူေတြအတြက္ေတာ့မဟုတ္။ အိမ္မွာ အေဖ ႏြားတစ္ကာင္ကို ႀကိမ္ႏွင့္မတို႔ဖူးခဲ့။ သူက  သူ႕ကြ်ဲေတြႏြားေတြကိုလံုး၀မ႐ိုက္တတ္သူ။

"လူေတြက ကိုယ့္ကိုယ္ကို ကာကြယ္ႏိုင္တယ္။ ကၽြဲေတြႏြားေတြက မကာကြယ္ႏိုင္ဘူး။ ဒို႔က ေစာင့္ေရွာက္ေပးရမွာ။ ေကာင္းေကာင္း႐ုန္းတဲ့ႏြားကို႐ိုက္တဲ့လူေလာက္ အၾကင္နာကင္းတဲ့လူမရွိဘူး။" ဟု အေဖအၿမဲေျပာတတ္သည္။

ဆရာဟားဘတ္က အေဖ့ကို လက္ေတြ႕ခန္းထဲေလွ်ာက္ျပသည္။ ေက်ာင္းသားေတြလုပ္ရတဲ့ အလုပ္ေတြလိုက္ျပသည္။ ပစၥည္းကိရိယာေတြအမ်ိဳးမ်ိဳးကို လည္းျပသည္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ စာလုပ္ေနတုန္း သူတို႔ ရပ္စကားေျပာၾကသည္။ ၿပီးေတာ့ သူတို႔ထြက္သြားၾကသည္။ အခန္းအျပင္ေရာက္ေတာ့ သူတို႔ ပိုက်ယ္က်ယ္ေျပာၾကသည္။ ဇီ၀ေဗဒအခ်ိန္ၿပီးေတာ့  ကၽြန္ေတာ္လည္း အခန္းထဲကထြက္ၿပီးလမ္းေလွ်ာက္လာသည္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔စာသင္ေန႔တစ္ေန႔၏ေနာက္ဆံုးအခ်ိန္ပါပဲ။ ကၽြန္ေတာ္ တံျမက္စည္းကိုင္ၿပီး ႏွစ္နာရီၾကာ သန္႔ရွင္းေရးလုပ္ရဦးမည္။ ခ်ယ္ရီပင္ခ်ိဳးခဲ့မိသည့္ေလ်ာ္ေၾကး ေၾကေစရန္ပင္။ အေဖက ကၽြန္ေတာ့္ကို ေနခိုင္းပါ့မလား ေတြးမိသည္။ သူက ေကာ္ရစ္ဒါမွာရပ္ရင္း ေက်ာင္းသားေတြတန္းစီထြက္တာၾကည့္ေနသည္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ၾကားမွာ သူစိတ္လြင့္ေမ်ာသြားပံုရသည္။ သူ႔ၾကည့္ရသည္မွာ တစ္ပင္လံုးသစ္လြင္စိမ္းျမေနသည့္အပင္ထက္က ေျခာက္ေသြ႕ခါနီး ရြက္၀ါတစ္ရြက္လိုပင္။

ကၽြန္ေတာ္တံျမက္စည္းကိုယူလိုက္ၿပီး စလွည္းေတာ့သည္။ ဆရာဟားဘတ္ေလွ်ာက္လာၿပီးကၽြန္ေတာ့္ကိုေျပာသည္။ "သား တျခားအခ်ိန္မွာလုပ္ဖို႔ ဆရာခြင့္ျပဳပါတယ္။ အခု အေဖနဲ႔ အိမ္ျပန္ႏိုင္တယ္။ ဟိုမွာ သား အေဖေစာင့္ေနတယ္"
ကၽြန္ေတာ္ တံျမက္စည္းကိုခ်၊ စာအုပ္ေတြယူၿပီး ေလွကားအတိုင္းဆင္းလာခဲ့သည္။ အေဖကေမးသည္။ "သား ႏွစ္နာရီ တံျမက္စည္းလွည္းရဦးမွာမဟုတ္လား"
ဆရာဟားဘတ္က အေဖနဲ႔အိမ္ျပန္ခြင့္ျပဳလုိက္တဲ့အေၾကာင္းကၽြန္ေတာ္ေျပာျပေတာ့ "မဟုတ္ဘူးသား။ မင္း လုပ္ရမယ္။ သူက လူေကာင္းတစ္ေယာက္ပဲ။ အင္း ငါတို႔ေခတ္ကနဲ႔ အခု ေက်ာင္းေတြအမ်ားႀကီးေျပာင္းလဲသြားၿပီပဲ။ အေဖက
သစ္ရြက္ေၾကြျဖစ္သြားၿပီ ေဒ့ဖ္။ ေခတ္ေနာက္က်သြားၿပီ။ ဒီေနရာဟာ အေဖနဲ႔တန္တဲ့ ေနရာမဟုတ္ဘူး။ သူသာ ခြင့္ျပဳမယ္ဆိုရင္အေဖလည္းမင္းနဲ႔အတူ တံျမက္စည္းတစ္ေခ်ာင္းယူၿပီးတို႔သားအဖႏွစ္ေယာက္တစ္နာရီလုပ္ၾကမယ္။ ဒါဆိုသားလည္းအေၾကြးေက်ၿပီ။ အေဖကူဆပ္ေပးမယ္။ ငါသူ႔ကိုသြားေမးၾကည့္မယ္။ "

"ကၽြန္ေတာ္ အဲဒီအေၾကြးကိုေလ်ာ္လိုက္ပါ့မယ္" ဆရာကေျပာသည္။ "ကၽြန္ေတာ္ ခင္ဗ်ားသေဘာေပါက္ေစခ်င္တာတစ္ခုပါပဲ လပ္စတာ"

"ကၽြန္ေတာ္ နားလည္ပါၿပီဗ်ာ။ အဲ ဒီလို နားလည္လို႔ပဲ သူ႔အေၾကြးကိုဆပ္ေပးရမယ္ေလ။"

"မလုပ္ပါနဲ႔ဗ်ာ။ ကၽြန္ေတာ့္တာ၀န္ထားလိုက္ပါ" ဟုဆရာကထပ္ေျပာသည္။

"ကၽြန္ေတာ္တို႔ ဒီလိုမ်ိဳးလက္မခံပါရေစနဲ႔။ ကၽြန္ေတာ္တို႔က ႐ိုးသားတဲ့ေတာသူေတာင္သားေတြပါ။ ဘာကိုမွ  အလကားမလိုခ်င္ပါဘူး။ ဆရာဟားဘတ္ အခုတစ္ခါေတာ့ မွားသြားၿပီ။ ကၽြန္ေတာ္မွန္သြားၿပီ။ ကၽြန္ေတာ္ေျပာတာနားေထာင္ပါ။ ကၽြန္ေတာ္ ဆရာ့ဆီက အမ်ားႀကီးသင္ခန္းစာရခဲ့ပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္ကေလးက ဆက္ၿပီးႀကီးျပင္းရဦးမွာ။ ေလာကႀကီးက ကၽြန္ေတာ့္ကိုႏႈတ္ဆက္သြားၿပီ။ ကၽြန္ေတာ္ လယ္ထြန္ၿပီးမိသားစုကိုေကၽြးေမြးေနတဲ့အခ်ိန္အတြင္းမွာ ေလာကႀကီးကေျပာင္းလဲသြားၿပီ။ ကၽြန္ေတာ္က သာမာန္လူ႐ိုးတစ္ေယာက္ပါ။ ကၽြန္ေတာ္ အေၾကြးေတြကို ေရွာင္မေျပးတတ္ဘူး။ ကၽြန္ေတာ့္သားေတြကို ဒီလိုလမ္းမျပခ်င္ဘူး။ ကၽြန္ေတာ္စာသိပ္မတတ္ပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ ဘယ္ဟာမွန္တယ္ ဘယ္ဟာကမွားတယ္ဆိုတာကိုေတာ့ ၾကည့္လိုက္႐ံုနဲ႔ ခြဲျခားတတ္ပါတယ္။ "

ဆရာဟားဘတ္အိမ္ျပန္သြားေတာ့သည္။ ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္အေဖ တစ္နာရီတံျမက္စည္းလွည္းၾကသည္။ အေဖ့ကို တံျမက္စည္းႏွင့္ျမင္ရသည္မွာ ရယ္စရာေကာင္းေတာ့သည္။ အိမ္မွာဆိုလွ်င္ အေမက တံျမက္စည္းလွည္း။ အေဖက ထြန္တံုးကိုင္ေနက်။ ဘယ္တုန္းကမွ တံျမက္စည္းမကိုင္ခဲ့။ အလုပ္ၾကမ္းမွန္သမွ် အေဖကဒိုင္ခံလုပ္ေနက်။ အေဖကေျပာသည္။"ငါတံျမက္စည္းမလွည္းတတ္ပါလား။ ၾကည့္ပါဦး ၾကမ္းျပင္ေပၚမွာ ဖုန္ေတြက်န္ေနခဲ့တာ။ ငါနဲ႔လံုး၀မဆိုင္တဲ့အလုပ္ပါလား။ ငါ့အတြက္ တံျမက္စည္းက ေပါ့လြန္းေနတယ္။ ငါတတ္ႏိုင္သမွ်ေတာ့ လုပ္ၾကည့္တာပဲေဒ့ဖ္ေရ။ ငါေက်ာင္းကို အထင္မွားခဲ့တယ္ကြာ။" တဲ့ . . .။

ကၽြန္ေတာ္လည္း "ဆရာဟားဘတ္က အေဖ့ကို ေက်ာင္းကိုေသနတ္ကိုင္လာမႈနဲ႔ ၀ရမ္းထုတ္ႏိုင္တယ္ဆိုတာသိရဲ႕လား။ သူတို႔အေဖ့ကို ဖမ္းလို႔ရတယ္။" ဟုေျပာလိုက္သည္။

"ေအးေဆးပါကြာ။ ဆရာဟားဘတ္က ငါ့ကိုရဲစခန္း ပို႔မွာမဟုတ္ပါဘူး။ သူငါ့ကို သေဘာက်ပါတယ္။ ငါလည္းသူ႕ကိုသေဘာက်တယ္။ ဒို႔ႏွစ္ေယာက္ ရင္းႏွီးဖို႔ပဲလိုတယ္။ သူ႕မွာနည္းလမ္းရွိတယ္။ ငါ့ကိုညႊန္ျပခဲ့တယ္။ "

" ဒီမွာသား... မင္းေက်ာင္းဆက္တက္ရမယ္။ အေဖကေတာ့ ဒီလယ္ေတာမွာ အေဖ့ေခတ္တုန္းကအသန္မာဆံုးလူတစ္ေယာက္ျဖစ္ခဲ့တာေပါ့။ ဒါေပမယ့္ အေဖေနာက္က်န္ခဲ့ၿပီ ေဒ့ဖ္။ အေဖက မစြမ္းတဲ့လူတစ္ယာက္ျဖစ္ခဲ့ၿပီ။ သားလက္ေတြဟာ အေဖ့လက္ထက္ ႏူးညံ့လိမ့္မယ္။ သားအ၀တ္အစားေတြ ပိုေကာင္းေကာင္း၀တ္ရလိမ့္မယ္။ သားက သားအေဖအဖိုးႀကီးထက္ပိုၿပီး အၿမဲတမ္း သန္႔ရွင္းသပ္ရပ္ေန လိမ့္မယ္။ သား မွတ္ထား။ အေၾကြးကိုေက်ေအာင္ဆပ္ၿပီး ႐ိုးသားပါ။ တရိ စၦာန္ေတြကိုၾကင္နာၿပီး ေျမြေတြကို ရန္မရွာပါနဲ႔။ ဒါ အေဖ ဒီေန႔ေက်ာင္းကိုလာလို႔ ရတဲ့သင္ခန္းစာပဲ။ "

ကၽြန္ေတာ္တို႔ အိမ္ျပန္ေရာက္ေတာ့ ေမွာင္ေနေခ်ၿပီ။ ေကာင္းကင္မွာ ၾကယ္တို႔ေတာက္ပေနသည္။ လ လည္းထြက္လာခဲ့ၿပီ။ ေျမျပင္က ေအးစက္ေနသည္။ အေဖက အိမ္ျပန္တာ မေလာ။ မေန႔ညကလုပ္သလို ကၽြန္ေတာ္ မေျပးႏိုင္ေတာ့။ အိမ္မွာအလုပ္ေတြၿပီးေတာ့ ည ဆယ္နာရီထိုးလုၿပီ။ ကၽြန္ေတာ္တို႔  ညစာစားၾကသည္။ အေဖက မီးဖိုေရွ႕ထိုင္ရင္း တစ္ေန႔ေန႔က်ရင္အေမ့ကို ေခၚသြားၿပီး သြားထဲကပိုးေတြ ျပမည့္အေၾကာင္းေျပာျပသည္။ အေမသည္လည္း ပိုးကို တစ္ခါမွမျမင္ဖူးေခ်။ အေဖက အေမ့ကို အထက္တန္းအေၾကာင္းႏွင့္ ဆရာဟားဘတ္ဘယ္လိုေတာ္ေၾကာင္းေျပာျပသည္။ အေဖက အေမ့ကို ေတာင္ကုန္းဟိုဖက္က ထူးဆန္းသည့္အထက္တန္းေက်ာင္း အေၾကာင္းႏွင့္ သူတို႔ေက်ာင္းတက္ခဲ့တဲ့အခ်ိန္တုန္းကႏွင့္ အခု ဘယ္လိုကြာျခားသြားၿပီျဖစ္ေၾကာင္းေျပာျပေနေတာ့သည္။


(ဘယ္လိုနည္းနဲ႔ျဖစ္ျဖစ္ ေက်ာင္းထားေပးခဲ့တဲ့အေဖသို႔သတိတရ)

နည္ရဲေဇာ္
ဂ်က္ဆီစတူး၀ပ္၏ The split Cherry Tree ကိုခံစား ဘာသာျပန္သည္။

No comments: