မာန္

ေတာင္ပံက်ိဳးပ်က္
ေမြးေတာင္စင္လ်က္
ငွက္ငယ္ေသာ္မွ
မာန္မခ်ဘဲ
ဘ၀ ၀မ္းစာ ခုန္ဆြရွာသည္
ၿမဲသည့္ဇြဲမွာ ကာလၾကာေသာ္
ေတာင္ပံ၀င့္ႄကြား
ေမြးသစ္ပြား၍
ေလဟုန္၀ဲကာ
အာကာထဲမွာ ၀ံ့ႄကြားႏိုင္၏။

မိုးသက္မုန္တိုင္း
ခုတ္ထစ္ပိုင္း၍
အပိုင္းပိုင္းျပတ္
က်န္သည့္ငုတ္တို
သစ္ပင္အို ကား
မတုန္မလႈပ္ ႀကိတ္မွိတ္ငံု႕ခံ
ေလာကဓံကို
မိုး-ေဆာင္း-ဂိမၼန္
ထခ်ိန္တန္က
က်န္သည့္အဆစ္
ပုရစ္ႏုထြား သားတက္ပြားကာ
ေလာကအလွဆင္ ႏိုင္ေသးသည္။

အို . . ငါသည္ လူသား . . .
ပုခံုးႏွစ္ဖက္ၾကား
ေခါင္းေပါက္လာ၏
ေတြးေခၚခ်ိန္ဆ ဥာဏ္စြမ္းရ၏
ေျခ၊ လက္၊ ႏွလံုး၊ စံုသည့္အဂၤါ
ဘာမႈစရာတည့္။
ငါေလွ်ာက္သည့္လမ္း
ဆူးႄပြမ္းၾကမ္းလည္း
ေရွ႕ကိုတိုးဘိ နာဂါတ္ဆီသို႕ . . .

ရံႈးနိမ့္သည္မ်ား
ထားခဲ့အတိတ္ ျပန္မလွည့္ႏွင့္
ရသည့္ သင္ခန္းစာ
ယူေခ်ပါတည္း
အေရွ႕ဘက္မွာ ေရာင္နီလာလွ်င္

ငါသည္တစ္ဖန္ ေအာင္ပြဲခံအံ့ . .
ငါသည္တစ္ဖန္ ေအာင္ပြဲခံအံ့ . .

နည္ရဲေဇာ္

7.2009

ေပးခ်င္တာ

စြန္႕ခြာပစ္ခဲ့တဲ့ေန႕စြဲေတြထဲမွာ
စကားလုံးမ်ားစြာက်န္ခဲ့တယ္။
အလြမ္းလက္က်န္ ခြက္ကပ္ထဲမေတာ့
ႏႈတ္ခမ္းသားတစ္စံု (ရဲေဆးတင္ၿပီး)
ျပစ္ျပစ္ႏွစ္ႏွစ္ခ်ီးပခ်င္ေနပံုမ်ား
သူၿမိဳခ်ေနမိတာ
သူ႕သိကၡာေတြျဖစ္လို႔ေပါ့ . . .။

“အဲဒါက ဘ၀” . . .တဲ့။
(. . . ရယ္သံမ်ား . . . )

ေဟာဒီႏႈတ္ခမ္းမ်ားကပါပဲေလ။

နည္ရဲေဇာ္

တစ္ေန႔ေန႔ေပါ့

တစ္ေန႔ေန႔ေပါ့ . . .
ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္တို႔ဟာ
မီးသင့္ငွက္ပမာ
ေလာင္ကၽြမ္းျပာက်
ျပာပံုဘ၀ေရာက္လည္း
ျပန္လည္႐ံုးထ
တစ္ကေန “စ” ၾကမယ္။
+ + + + +
လက္မေလွ်ာ့လိုက္ပါနဲ႕
ေနာက္ဆံုးအခ်ိန္အထိ . . ။
ဘ၀ဆိုတာ
အလိုမျပည့္မႈမ်ားစြာ
ျမိဳခ်ေနရင္းနဲ႔သာ
အၿပံဳးမပ်က္ဘဲ
မင္း ခံယူရဲရမယ္။
+ + + + +

မရပ္တန္႕လိုက္ပါနဲ႕
ကိုယ္ယံုၾကည္ခဲ့တာေတြ . . . ။
မေတာ္တဆ
ေခ်ာက္ကမ္းပါးထဲ လဲၿပိဳက်ခဲ့ရင္ေတာင္
မင္းဦးေႏွာက္ေတြ
အေကာင္းအတိုင္းရွိေသးတယ္ဆိုရင္
ေ၀ဒနာေတြကို အားေဆးအျဖစ္မွီ၀ဲလို႕
ကမ ၻာေျမရဲ႕
ေက်ာက္သားနံရံမွာ
မင္း နာ မည္ ကို
ထြင္းထုခြင့္ရသြားတာေပါ့ . . .။



နည္ရဲေဇာ္

၂၆.၈.၂၀၀၁