အဖြားအုိသည္ အိမ္တြင္းတစ္ေနရာဆီသို႔ ဦးတည္ေနသည္။ အသက္က ၇၀ ေက်ာ္ ၈၀ ခန္႔ သူမကို ၾကည့္ရသည္ မွာ စကၠဴအ႐ုပ္ေလးတစ္႐ုပ္လိုပင္။ ေလတိုက္လွ်င္ လြင့္ပါသြားမလားထင္ရသည္။ သူမ၏လႈပ္ရွားမႈေတြက အင္မတန္မွ ျဖည္းၫွင္းညင္သာ၏။ ေျခတစ္လွမ္းကိုသတိျဖင့္ ႀကြလွမ္းၿပီး ျပန္ခ်၊ ေနာက္တစ္လွမ္း လွမ္း ဖို႔က်န္ေျခတစ္ဖက္ကိုအားယူကာမတင္၊ လဲသြားမွာစိုးသျဖင့္ နံရံကိုကိုင္ထားေသာလက္ကေလးက အေရျပားဖံုး ထားသည့္ အ႐ုိးသြယ္သြယ္ကေလးမွ်သာ။ အလင္းေရာင္ေကာင္းစြာမရသည့္ အခန္းေလးသည္ ညဖက္ေလွ်ာက္ရသည့္ ခရီးလမ္းတစ္ခုလိုပင္။ မ်က္လံုးေတြမႈန္ေနသျဖင့္ တစ္ခါတစ္ခါနံရံကိုသြားၿပီး မ်က္ႏွာမူမိ သည္။ သူမသြားခ်င္သည္မွာ ေရအိမ္ရွိရာသို႔ျဖစ္သည္။ ကၽြန္ေတာ့္မွာ သူမကိုၾကည့္ၿပီး ဒီေန႔အဖို႔ လိုရာ ကိုမွ ေရာက္ႏိုင္ပါဦးမလားဟု ပင့္သက္ေမာရင္း မိမိထိုင္ေနသည့္ ဧည့္ခန္းအတြင္း တီဗြီ ေရွ႕မွာ ဂိမ္းထိုင္ကစားေနသည့္ သူမ၏ေျမးကေလးထံ အၾကည့္ေရာက္ေနသည္။ အဖြားအိုက သူသြားခ်င္သည့္ေနရာ ကို အကူအညီမေတာင္းဘဲ သြားခ်င္သည္။ ေတာင္းလွ်င္လည္း တီဗီြဂိမ္းထဲမွာ အာ႐ံု၀င္စားေနသည့္ သူ႔ေျမးက ၾကားခ်င္မွၾကားမည္။ ၾကားလွ်င္လည္း ``ဟာ ဘြားဘြားႀကီးက အလုပ္႐ႈပ္လိုက္တာ´´ ဟု ျပန္ေျပာ ေကာင္းေျပာမည္။ မိမိကိုယ္သာ အားကိုးရာအေကာင္းဆံုးဟု ေလာကဓံကိုေနာေက်ေနသူပီပီ မွတ္ယူထားသည္ထင့္။ ဧည့္သည္ျဖစ္သည့္ ကၽြန္ေတာ့္မွာ ဤအေျခအေနတြင္ ထိုင္ေနရေကာင္းႏိုးႏိုး၊ အဖြားအားတြဲေခၚ၍လိုရာလိုက္ပို႔ရေကာင္းႏိုးႏိုး ျဖင့္ ခ်ီတံုခ်တံုျဖစ္ေနစဥ္
``အေမရယ္ အိမ္သာသြားခ်င္ရင္ သမီးကိုလွမ္းေခၚလိုက္ပါလား။ မေတာ္တဆ လဲက်သြားရင္ ဘယ္လိုလုပ္မလဲ။ ကဲ လာ လာ´´ ဟု ထမင္းခ်က္ေနသည့္ သူမ၏သမီးအႀကီးမကတြဲေခၚမွပဲ ကၽြန္ေတာ့္မွာ စိတ္သက္သာရာ ရေတာ့သည္။
ထိုအိမ္မွအျပန္ ကၽြန္ေတာ့္ေခါင္းထဲ ေတြးစရာေတြ သယ္ေဆာင္လာခဲ့သည္။ လူဆိုသည္မွာ ေမြးကတည္းက အိုရမည္၊ နာရမည္၊ ေသရမည္ကို လူတိုင္းသိပါသည္။ အိုၿပီဆိုသည္ႏွင့္ တၿပိဳင္တည္း နာျခင္းသည္လည္းတြဲ၍ပါလာမည္။ စိတ္သြားတိုင္းကိုယ္ မပါႏိုင္။ သားေတြေျမးေတြအတြက္၊ လူ႔အသိုင္း၀ိုင္းအတြက္ လူပိုတစ္ေယာက္ပမာ မိမိရဲ႕ေနာက္ဆံုး အခ်ိန္ေတြကိုျဖဳန္းတီးရေပေတာ့မည္။ တရားဘာ၀နာအားထုတ္ဖို႔ဆိုတာကလည္း သတိႏိုးၾကားသည့္ အရြယ္ မဟုတ္ေတာ့။ သမာဓိတည္ေဆာက္ဖို႔မလြယ္ကူေတာ့။ ဟိုေမ့ သည္ေမ့ႏွင့္ မိမိစိတ္သည္ ပစၥဳပၸန္လား၊ အတိတ္မွာလားဆိုသည္ကို ေကာင္းေကာင္းခြဲျခားႏိုင္သည္မဟုတ္ေတာ့။ ဒါေၾကာင့္လည္း အေနာက္ႏိုင္ငံမ်ားတြင္ ဒီလိုအရြယ္ေတြမွာ vegetables (အသက္ရွင္ေနေသာ္လည္းမလႈပ္ရွားႏိုင္ေတာ့သူ) ဟု ၀မ္းနည္းခံစားတတ္ၾကသည္။ ဟင္းရြက္ကစြန္းေတြဟုရည္ၫႊန္းၾကသည္ထင့္။ သည္အရြယ္မွာ အအိပ္အေနကလည္း နည္းလာၿပီ။ လုပ္စရာအလုပ္လဲ သိပ္မ်ားမ်ားစားစားမရွိေတာ့ တစ္ေန႔တာအတြက္ သူတို႔မွာ အခ်ိန္ေတြ ၾကာလြန္းလွမည္ထင္သည္။ သည္အခ်ိန္ေတြမွာ သူတို႔ ဘာေတြမ်ား စဥ္းစားေနမလဲ။ အတိတ္ငယ္ဘ၀အခ်ိန္ေတြကို ျပန္သတိရေနမလား။ လက္ရွိျဖစ္ေနတဲ့ဘ၀ကို ၀မ္းနည္းအားငယ္ေနမလား။ ျဖစ္ျဖစ္သမွ်ကို တရားသေဘာအတိုင္းပဲ မွတ္ယူေနမလား။ ၾကင္နာတတ္သည့္ ေႏြးေထြးသည့္ မိသားစု အသိုင္းအ၀န္းတြင္ေတာ့ သိပ္ၿပီး အခက္အခဲရွိမည္မထင္။ ဒါေပမယ့္လည္း အခုေခတ္တြင္ လူကိုင္းကိုယ္စီ အလုပ္သြားၾကရ၊ ကိုယ္စီ စိတ္ဖိစီးမႈေတြႏွင့္ ဆိုေတာ့ သူတို႔လည္း ဂ႐ုတစိုက္ သိပ္လုပ္ေပးႏိုင္ၾကသည္မဟုတ္ေခ်။ အိမ္ေစာင့္သာသာဘ၀ႏွင့္ အိမ္မွာက်န္ခဲ့သည့္ ကေလးေတြႏွင့္သာ အေဖာ္ျပဳရတတ္သည္။
ကၽြန္ေတာ္တို႔ငယ္ငယ္တုန္းကလည္းဒီလိုပင္။ အဘိုးအဘြားမ်ားကို အေလးအနက္မထားတတ္ခဲ့။ စကားခပ္မ်ားမ်ား၊ ပစိပစပ္ႏိုင္တတ္သည့္ နားညီးစရာလူႀကီးမ်ားဟုသေဘာထားခဲ့သည္ပဲ။ ဒါေပမယ့္ အခ်ိန္ေတြက တေရြ႕ေရြ႕ကုန္လြန္ခဲ့။ ကိုယ္တိုင္ လူလတ္ပိုင္းေရာက္၍ ဇရာက ခႏၶာကို လွမ္းသတိေပးလာေတာ့သည္။ ငယ္စဥ္က နာရီ၀က္ တစ္နာရီခန္႔ အေသာ့ေျပးႏိုင္ခဲ့သည္ကို အခု ၁၅ မိနစ္ပင္မနည္း ေလ့က်င့္ေနရၿပီ။ ကိုယ္တိုင္လည္း သားသမီးရၿပီျဖစ္၍ ငါ့ေျမးေတြ တစ္ေန႔မွာ ငါ့ကို ဒီလိုပဲ သေဘာထားဦးမလားဟု ေတြးမိသည္။ ကိုယ့္အလွည့္ေရာက္မွ ကိုယ္ခ်င္းစာတတ္သည့္ လူ႕သဘာ၀အတိုင္း ငါဘာေတြျပင္ဆင္ထားဖို႔လိုမည္လဲဟု သံုးသပ္မိသည္။ အိုမင္းမစြမ္းႏိုင္ခ်ိန္တြင္ေတာ့ ႐ုပ္ပိုင္းဆိုင္ရာေကာ စိတ္ပိုင္းဆိုင္ရာပါ ဒီသားေျမးျမစ္ေတြကိုပဲ မွီခိုရမည္လား။ သူတို႔ေတြစိတ္ထဲ လူပိုတစ္ေယာက္ေတာ့ မျဖစ္ခ်င္သည္မွာအမွန္ပင္။ မိသားစုသိုက္သိုက္၀န္း၀န္းေနတတ္သည့္ လူႀကီးမိဘကို ေလးစား တတ္ေသးသည့္ ဗုဒၶဘာသာ ျမန္မာႏိုင္ငံမွာ လူျဖစ္ရသည့္ ဒီတစ္ခ်က္ကိုေတာ့ ေက်နပ္မိတာအမွန္ပင္။ အင္း အိုမင္းၿပီး မစြမ္းေတာ့သည္ အခ်ိန္တစ္ေန႔ေတာ့ ေရာက္ဦးမည္။ ေရာက္ခ်င္မွလည္းေရာက္ေပမည္။ ဒီၾကားထဲ အရြယ္လတ္ပိုင္းဘ၀မွာ ျဖတ္ကနဲလဲ ေပ်ာက္ကြယ္သြားႏိုင္သည္။
သို႔ေသာ္ . . . အို. . . လာ . . .ရင္. . . . ေတာ့ . . .
ဒီအေတြး၀င္မိေတာ့မွ အရြယ္ႀကီးရင့္သူ အဖိုးအို၊ အဖြားအိုေတြကို ပို၍ ဂ႐ုဏာသက္လာခဲ့ေတာ့သည္။
နည္ရဲေဇာ္
(26-6-2011)
``အေမရယ္ အိမ္သာသြားခ်င္ရင္ သမီးကိုလွမ္းေခၚလိုက္ပါလား။ မေတာ္တဆ လဲက်သြားရင္ ဘယ္လိုလုပ္မလဲ။ ကဲ လာ လာ´´ ဟု ထမင္းခ်က္ေနသည့္ သူမ၏သမီးအႀကီးမကတြဲေခၚမွပဲ ကၽြန္ေတာ့္မွာ စိတ္သက္သာရာ ရေတာ့သည္။
ထိုအိမ္မွအျပန္ ကၽြန္ေတာ့္ေခါင္းထဲ ေတြးစရာေတြ သယ္ေဆာင္လာခဲ့သည္။ လူဆိုသည္မွာ ေမြးကတည္းက အိုရမည္၊ နာရမည္၊ ေသရမည္ကို လူတိုင္းသိပါသည္။ အိုၿပီဆိုသည္ႏွင့္ တၿပိဳင္တည္း နာျခင္းသည္လည္းတြဲ၍ပါလာမည္။ စိတ္သြားတိုင္းကိုယ္ မပါႏိုင္။ သားေတြေျမးေတြအတြက္၊ လူ႔အသိုင္း၀ိုင္းအတြက္ လူပိုတစ္ေယာက္ပမာ မိမိရဲ႕ေနာက္ဆံုး အခ်ိန္ေတြကိုျဖဳန္းတီးရေပေတာ့မည္။ တရားဘာ၀နာအားထုတ္ဖို႔ဆိုတာကလည္း သတိႏိုးၾကားသည့္ အရြယ္ မဟုတ္ေတာ့။ သမာဓိတည္ေဆာက္ဖို႔မလြယ္ကူေတာ့။ ဟိုေမ့ သည္ေမ့ႏွင့္ မိမိစိတ္သည္ ပစၥဳပၸန္လား၊ အတိတ္မွာလားဆိုသည္ကို ေကာင္းေကာင္းခြဲျခားႏိုင္သည္မဟုတ္ေတာ့။ ဒါေၾကာင့္လည္း အေနာက္ႏိုင္ငံမ်ားတြင္ ဒီလိုအရြယ္ေတြမွာ vegetables (အသက္ရွင္ေနေသာ္လည္းမလႈပ္ရွားႏိုင္ေတာ့သူ) ဟု ၀မ္းနည္းခံစားတတ္ၾကသည္။ ဟင္းရြက္ကစြန္းေတြဟုရည္ၫႊန္းၾကသည္ထင့္။ သည္အရြယ္မွာ အအိပ္အေနကလည္း နည္းလာၿပီ။ လုပ္စရာအလုပ္လဲ သိပ္မ်ားမ်ားစားစားမရွိေတာ့ တစ္ေန႔တာအတြက္ သူတို႔မွာ အခ်ိန္ေတြ ၾကာလြန္းလွမည္ထင္သည္။ သည္အခ်ိန္ေတြမွာ သူတို႔ ဘာေတြမ်ား စဥ္းစားေနမလဲ။ အတိတ္ငယ္ဘ၀အခ်ိန္ေတြကို ျပန္သတိရေနမလား။ လက္ရွိျဖစ္ေနတဲ့ဘ၀ကို ၀မ္းနည္းအားငယ္ေနမလား။ ျဖစ္ျဖစ္သမွ်ကို တရားသေဘာအတိုင္းပဲ မွတ္ယူေနမလား။ ၾကင္နာတတ္သည့္ ေႏြးေထြးသည့္ မိသားစု အသိုင္းအ၀န္းတြင္ေတာ့ သိပ္ၿပီး အခက္အခဲရွိမည္မထင္။ ဒါေပမယ့္လည္း အခုေခတ္တြင္ လူကိုင္းကိုယ္စီ အလုပ္သြားၾကရ၊ ကိုယ္စီ စိတ္ဖိစီးမႈေတြႏွင့္ ဆိုေတာ့ သူတို႔လည္း ဂ႐ုတစိုက္ သိပ္လုပ္ေပးႏိုင္ၾကသည္မဟုတ္ေခ်။ အိမ္ေစာင့္သာသာဘ၀ႏွင့္ အိမ္မွာက်န္ခဲ့သည့္ ကေလးေတြႏွင့္သာ အေဖာ္ျပဳရတတ္သည္။
ကၽြန္ေတာ္တို႔ငယ္ငယ္တုန္းကလည္းဒီလိုပင္။ အဘိုးအဘြားမ်ားကို အေလးအနက္မထားတတ္ခဲ့။ စကားခပ္မ်ားမ်ား၊ ပစိပစပ္ႏိုင္တတ္သည့္ နားညီးစရာလူႀကီးမ်ားဟုသေဘာထားခဲ့သည္ပဲ။ ဒါေပမယ့္ အခ်ိန္ေတြက တေရြ႕ေရြ႕ကုန္လြန္ခဲ့။ ကိုယ္တိုင္ လူလတ္ပိုင္းေရာက္၍ ဇရာက ခႏၶာကို လွမ္းသတိေပးလာေတာ့သည္။ ငယ္စဥ္က နာရီ၀က္ တစ္နာရီခန္႔ အေသာ့ေျပးႏိုင္ခဲ့သည္ကို အခု ၁၅ မိနစ္ပင္မနည္း ေလ့က်င့္ေနရၿပီ။ ကိုယ္တိုင္လည္း သားသမီးရၿပီျဖစ္၍ ငါ့ေျမးေတြ တစ္ေန႔မွာ ငါ့ကို ဒီလိုပဲ သေဘာထားဦးမလားဟု ေတြးမိသည္။ ကိုယ့္အလွည့္ေရာက္မွ ကိုယ္ခ်င္းစာတတ္သည့္ လူ႕သဘာ၀အတိုင္း ငါဘာေတြျပင္ဆင္ထားဖို႔လိုမည္လဲဟု သံုးသပ္မိသည္။ အိုမင္းမစြမ္းႏိုင္ခ်ိန္တြင္ေတာ့ ႐ုပ္ပိုင္းဆိုင္ရာေကာ စိတ္ပိုင္းဆိုင္ရာပါ ဒီသားေျမးျမစ္ေတြကိုပဲ မွီခိုရမည္လား။ သူတို႔ေတြစိတ္ထဲ လူပိုတစ္ေယာက္ေတာ့ မျဖစ္ခ်င္သည္မွာအမွန္ပင္။ မိသားစုသိုက္သိုက္၀န္း၀န္းေနတတ္သည့္ လူႀကီးမိဘကို ေလးစား တတ္ေသးသည့္ ဗုဒၶဘာသာ ျမန္မာႏိုင္ငံမွာ လူျဖစ္ရသည့္ ဒီတစ္ခ်က္ကိုေတာ့ ေက်နပ္မိတာအမွန္ပင္။ အင္း အိုမင္းၿပီး မစြမ္းေတာ့သည္ အခ်ိန္တစ္ေန႔ေတာ့ ေရာက္ဦးမည္။ ေရာက္ခ်င္မွလည္းေရာက္ေပမည္။ ဒီၾကားထဲ အရြယ္လတ္ပိုင္းဘ၀မွာ ျဖတ္ကနဲလဲ ေပ်ာက္ကြယ္သြားႏိုင္သည္။
သို႔ေသာ္ . . . အို. . . လာ . . .ရင္. . . . ေတာ့ . . .
ဒီအေတြး၀င္မိေတာ့မွ အရြယ္ႀကီးရင့္သူ အဖိုးအို၊ အဖြားအိုေတြကို ပို၍ ဂ႐ုဏာသက္လာခဲ့ေတာ့သည္။
နည္ရဲေဇာ္
(26-6-2011)
