လူသားႏွစ္ဦး။ ေရာဂါကသည္းတာခ်င္းလည္းအတူတူ။
ေဆး႐ံုအခန္းတစ္ခုအတြင္းလာဆံုမိၾကသည္။ တစ္ေယာက္ကေတာ့ သူ႔အဆုပ္ထဲက အရည္ေတြ
စီးဆင္းေစရန္ ေန႔ခင္းဘက္ဆို တစ္နာရီေလာက္ ခုတင္ေပၚထထိုင္ခြင့္ရွိသည္။
သူ႔ကုတင္က ထိုအခန္းအတြင္းရွိတစ္ခုတည္းေသာ ျပတင္းေပါက္ေဘး နားတြင္ရွိသည္။
တစ္ျခားတစ္ေယာက္ကေတာ့ တစ္ခ်ိန္လံုး ကုတင္ေပၚမွာေက်ာခင္းေနရရွာသည္။
သူတို႔ႏွစ္ေယာက္သား ေရာက္တတ္ရာရာ
စကားေျပာရင္းျဖင့္သာပ်င္းရိညည္းေငြ႕ဖြယ္အခ်ိန္ေတြ ကို ျဖတ္သန္းၾကရသည္။
အိမ္ကမိန္းမနဲ႔ကေလးေတြအေၾကာင္း၊ အိမ္အေၾကာင္း၊ အလုပ္အေၾကာင္း၊
သူတို႔စစ္ထဲ၀င္တုန္းကအေၾကာင္း၊ အားလပ္ခ်ိန္ေပ်ာ္ပြဲစားထြက္တုန္းကအေၾကာင္း
စံုေအာင္ေျပာၾကသည္။
ေန႔ခင္းဘက္ ခုတင္ေပၚလွဲေနရာကေန ထထိုင္ခြင့္ရတဲ့အခ်ိန္ဆို သူက ျပတင္းေပါက္ကတဆင့္ အျပင္ဘက္က ျမင္ရသမွ်ကို သူ႔အခန္းေဖာ္အား ေျပာျပေလ့ရွိသည္။ တဖက္ကုတင္က ပုဂၢိဳလ္အတြက္ေတာ့ ဒီတစ္နာရီေလးအတြင္း သူ႕ကမၻာေလးသည္ အေသြးအေရာင္စံုလႈပ္ရွားသက္၀င္ေန သည့္ ေဆး႐ံုခန္းရဲ႕အျပင္သို႔ျဖန္႔က်က္ကြန္႔ျမဴးႏုိင္ေပသည္။ ျပတင္းေပါက္မွ လွပသည့္ေရကန္ေလး ရွိသည့္ ပန္းျခံကိုလွမ္းျမင္ရႏိုင္သည္။ ကေလးငယ္မ်ား ေလွကေလးေတြစီးၾက၊ ေငြငန္းျဖဴႏွင့္ ဘဲမ်ားျမဴးထူး ေရကူးၾက။ ငယ္ရြယ္သူစံုတြဲေလးမ်ားလက္ျခင္းခ်ိတ္လ်က္ ေရာင္စံုယွက္ေသြးျဖာေနသည့္ ပန္းဥယ်ာဥ္အလယ္ေလွ်ာက္လွမ္းေနၾက ႏွင့္ မိုးကုတ္စက္၀ိုင္းေအာက္ အလွပဆံုးျမင္ကြင္းပင္ျဖစ္သည္။ သစ္ပင္အို ျမင့္ျမင့္ႀကီးေတြေၾကာင့္ ျမင္ရသည့္ ႐ႈခင္းကပို၍ခန္႔ျငားလို႔ေနျပန္သည္။ ၿမိဳ႕ျပရဲ႕ ေကာင္းကင္အနားသတ္ကို ခပ္လွမ္းလွမ္းမွပင္ ျမင္ေတြ႕ႏိုင္သည္။ ျပတင္းေပါက္နားကလူက အဆိုပါ႐ႈခင္းကိုတစ္ခုျခင္း အေသးစိပ္ရွင္းျပသည့္အခါ ကုတင္ေပၚလွဲေနရသည့္လူက သူ႔မ်က္လံုးအစံုကိုမွိတ္ထားက အာ႐ံုတြင္စိတ္ကူးပံုေဖာ္ေနတတ္သည္။
တစ္ခုေသာ ေနသာသည့္ေန႔လည္ခင္းမွာေတာ့ ျပတင္းေပါက္နားကလူက စစ္ေရးျပအခန္းအနားတစ္ခု ျဖတ္သြားပံုကိုေျပာျပေလသည္။ က်န္တစ္ေယာက္သည္ တီး၀ိုင္း၏အသံကို မၾကားႏိုင္ေသာ္လည္း သူ႔မိတ္ေဆြေဖာ္က်ဴးသည့္အတိုင္း သူ႔စိတ္ကူးပံုရိပ္တြင္ အထင္းသားေပၚလာေတာ့ သည္။ ဒီလိုႏွင့္ ေန႔ေတြ၊ လေတြ ျဖတ္သန္းခဲ့သည္။
တစ္မနက္မွာေတာ့ သူနာျပဳဆရာမေလး သူတို႔ခ်ိဳးေရအတြက္ေရယူလာေပးရင္း ျမင္လိုက္ရသည္ ကေတာ့ ့ျပတင္းေပါက္ေဘးနားကလူ၏ အသက္၀ိဥာဥ္ကင္းမဲ့ေနသည့္ခႏၶာကိုယ္ပင္။ အိပ္ေပ်ာ္ရင္း ၿငိမ္းၿငိမ္းခ်မ္းခ်မ္းပင္ကြယ္လြန္သြားရွာသည္။ သူမလည္း စိတ္မေကာင္းျခင္းႀကီးစြာျဖင့္ ေဆး႐ံု၀န္ထမ္း မ်ားေခၚကာအေလာင္းအား ေရႊ႕ခိုင္းရေတာ့သည္။ အတန္ၾကာေတာ့ က်န္ခဲ့တဲ့လူနာက သူ႕ကို ျပတင္းေပါက္ နားေရႊ႕ေပးဖို႔ဆရာမေလးအား ခြင့္ေတာင္းသည္။ ဆရာမေလးလည္း သူ႕ကိုေနရာေရႊ႕ေပးၿပီး ေနသားတက်ျဖစ္တဲ့အခါ ျပန္ထြက္သြားေတာ့သည္။
ဒီေတာ့မွ သူလည္း နာက်င္သည့္ဒဏ္ကိုႀကိတ္ခံကာ တံေတာင္တစ္ဖက္ျဖင့္ သူ႕ကိုယ္ကို ျဖည္းျဖည္းျခင္းထူမတ္ကာ ထထိုင္ဖို႔ႀကိဳးစားသည္။ ျပတင္းေပါက္ကတဆင့္ အျပင္ေလာကကို ပထမဦးဆံုးအႀကိမ္ၾကည့္ခြင့္ရေတာ့မည္။ ေနာက္ဆံုးေတာ့ သူ႕မ်က္လံုးႏွင့္အားရပါးရ ျမင္ခြင့္ရေပေတာ့ မည္။ သူ႔ကုတင္ေဘးက ျပတင္းေပါက္ဆီသို႔ အားယူကာ ျဖည္းျဖည္းျခင္းလွည့္ၾကည့္ၾကည့္လိုက္သည္။ သူျမင္ရသည္ကား ဗလာက်င္းေနသည့္ နံရံႀကီးပင္။ ေနာက္ သူ ဆရာမေလးကိုေမးၾကည့္သည္။ ကြယ္လြန္သြားသည့္ သူ႕မိတ္ေဆြက ဘာသေဘာႏွင့္ ဒီလိုလွပသည့္ျမင္ကြင္းေတြကို ပံုေဖာ္ျပသြားသလဲလို႔ေပါ့။ ထိုလူသည္ မ်က္လံုးကြယ္ေနေၾကာင္း၊ ဒီနံရံကိုပင္ သူမျမင္ရေၾကာင္း ဆရာမေလးက ျပန္ေျပာျပသည္။ ၿပီးေတာ့ “ရွင့္ကို စိတ္ခ်မ္းသာေစခ်င္လို႔ ျဖစ္မွာေပါ့ရွင္” တီးတိုးေရရြတ္လိုက္ေတာ့သည္။
မူရင္းဇာတ္လမ္းေရးသူ- အမည္မသိ
ဆရာေဖျမင့္ chicken soup ထဲမွာျပန္ဖူးတယ္လို႔သိရပါတယ္။ Hospital Window တဲ့။ ဒီဟာကေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ ဗားရွင္းေပါ့ဗ်ာ။ ဒီဇာတ္လမ္းေလးမွာ မူရင္းေရးသူကိုေရာ ဇာတ္လမ္းထဲက ဇာတ္ေကာင္ေတြကိုပါ အမည္မသိရပါဘူး။ ဒီလိုမသိရတာကပဲ ခံစားခ်က္ေလးတစ္မ်ိဳးေပးတယ္ထင္ပါတယ္။
နည္ရဲေဇာ္
7-10-2011
ေန႔ခင္းဘက္ ခုတင္ေပၚလွဲေနရာကေန ထထိုင္ခြင့္ရတဲ့အခ်ိန္ဆို သူက ျပတင္းေပါက္ကတဆင့္ အျပင္ဘက္က ျမင္ရသမွ်ကို သူ႔အခန္းေဖာ္အား ေျပာျပေလ့ရွိသည္။ တဖက္ကုတင္က ပုဂၢိဳလ္အတြက္ေတာ့ ဒီတစ္နာရီေလးအတြင္း သူ႕ကမၻာေလးသည္ အေသြးအေရာင္စံုလႈပ္ရွားသက္၀င္ေန သည့္ ေဆး႐ံုခန္းရဲ႕အျပင္သို႔ျဖန္႔က်က္ကြန္႔ျမဴးႏုိင္ေပသည္။ ျပတင္းေပါက္မွ လွပသည့္ေရကန္ေလး ရွိသည့္ ပန္းျခံကိုလွမ္းျမင္ရႏိုင္သည္။ ကေလးငယ္မ်ား ေလွကေလးေတြစီးၾက၊ ေငြငန္းျဖဴႏွင့္ ဘဲမ်ားျမဴးထူး ေရကူးၾက။ ငယ္ရြယ္သူစံုတြဲေလးမ်ားလက္ျခင္းခ်ိတ္လ်က္ ေရာင္စံုယွက္ေသြးျဖာေနသည့္ ပန္းဥယ်ာဥ္အလယ္ေလွ်ာက္လွမ္းေနၾက ႏွင့္ မိုးကုတ္စက္၀ိုင္းေအာက္ အလွပဆံုးျမင္ကြင္းပင္ျဖစ္သည္။ သစ္ပင္အို ျမင့္ျမင့္ႀကီးေတြေၾကာင့္ ျမင္ရသည့္ ႐ႈခင္းကပို၍ခန္႔ျငားလို႔ေနျပန္သည္။ ၿမိဳ႕ျပရဲ႕ ေကာင္းကင္အနားသတ္ကို ခပ္လွမ္းလွမ္းမွပင္ ျမင္ေတြ႕ႏိုင္သည္။ ျပတင္းေပါက္နားကလူက အဆိုပါ႐ႈခင္းကိုတစ္ခုျခင္း အေသးစိပ္ရွင္းျပသည့္အခါ ကုတင္ေပၚလွဲေနရသည့္လူက သူ႔မ်က္လံုးအစံုကိုမွိတ္ထားက အာ႐ံုတြင္စိတ္ကူးပံုေဖာ္ေနတတ္သည္။
တစ္ခုေသာ ေနသာသည့္ေန႔လည္ခင္းမွာေတာ့ ျပတင္းေပါက္နားကလူက စစ္ေရးျပအခန္းအနားတစ္ခု ျဖတ္သြားပံုကိုေျပာျပေလသည္။ က်န္တစ္ေယာက္သည္ တီး၀ိုင္း၏အသံကို မၾကားႏိုင္ေသာ္လည္း သူ႔မိတ္ေဆြေဖာ္က်ဴးသည့္အတိုင္း သူ႔စိတ္ကူးပံုရိပ္တြင္ အထင္းသားေပၚလာေတာ့ သည္။ ဒီလိုႏွင့္ ေန႔ေတြ၊ လေတြ ျဖတ္သန္းခဲ့သည္။
တစ္မနက္မွာေတာ့ သူနာျပဳဆရာမေလး သူတို႔ခ်ိဳးေရအတြက္ေရယူလာေပးရင္း ျမင္လိုက္ရသည္ ကေတာ့ ့ျပတင္းေပါက္ေဘးနားကလူ၏ အသက္၀ိဥာဥ္ကင္းမဲ့ေနသည့္ခႏၶာကိုယ္ပင္။ အိပ္ေပ်ာ္ရင္း ၿငိမ္းၿငိမ္းခ်မ္းခ်မ္းပင္ကြယ္လြန္သြားရွာသည္။ သူမလည္း စိတ္မေကာင္းျခင္းႀကီးစြာျဖင့္ ေဆး႐ံု၀န္ထမ္း မ်ားေခၚကာအေလာင္းအား ေရႊ႕ခိုင္းရေတာ့သည္။ အတန္ၾကာေတာ့ က်န္ခဲ့တဲ့လူနာက သူ႕ကို ျပတင္းေပါက္ နားေရႊ႕ေပးဖို႔ဆရာမေလးအား ခြင့္ေတာင္းသည္။ ဆရာမေလးလည္း သူ႕ကိုေနရာေရႊ႕ေပးၿပီး ေနသားတက်ျဖစ္တဲ့အခါ ျပန္ထြက္သြားေတာ့သည္။
ဒီေတာ့မွ သူလည္း နာက်င္သည့္ဒဏ္ကိုႀကိတ္ခံကာ တံေတာင္တစ္ဖက္ျဖင့္ သူ႕ကိုယ္ကို ျဖည္းျဖည္းျခင္းထူမတ္ကာ ထထိုင္ဖို႔ႀကိဳးစားသည္။ ျပတင္းေပါက္ကတဆင့္ အျပင္ေလာကကို ပထမဦးဆံုးအႀကိမ္ၾကည့္ခြင့္ရေတာ့မည္။ ေနာက္ဆံုးေတာ့ သူ႕မ်က္လံုးႏွင့္အားရပါးရ ျမင္ခြင့္ရေပေတာ့ မည္။ သူ႔ကုတင္ေဘးက ျပတင္းေပါက္ဆီသို႔ အားယူကာ ျဖည္းျဖည္းျခင္းလွည့္ၾကည့္ၾကည့္လိုက္သည္။ သူျမင္ရသည္ကား ဗလာက်င္းေနသည့္ နံရံႀကီးပင္။ ေနာက္ သူ ဆရာမေလးကိုေမးၾကည့္သည္။ ကြယ္လြန္သြားသည့္ သူ႕မိတ္ေဆြက ဘာသေဘာႏွင့္ ဒီလိုလွပသည့္ျမင္ကြင္းေတြကို ပံုေဖာ္ျပသြားသလဲလို႔ေပါ့။ ထိုလူသည္ မ်က္လံုးကြယ္ေနေၾကာင္း၊ ဒီနံရံကိုပင္ သူမျမင္ရေၾကာင္း ဆရာမေလးက ျပန္ေျပာျပသည္။ ၿပီးေတာ့ “ရွင့္ကို စိတ္ခ်မ္းသာေစခ်င္လို႔ ျဖစ္မွာေပါ့ရွင္” တီးတိုးေရရြတ္လိုက္ေတာ့သည္။
မူရင္းဇာတ္လမ္းေရးသူ- အမည္မသိ
ဆရာေဖျမင့္ chicken soup ထဲမွာျပန္ဖူးတယ္လို႔သိရပါတယ္။ Hospital Window တဲ့။ ဒီဟာကေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ ဗားရွင္းေပါ့ဗ်ာ။ ဒီဇာတ္လမ္းေလးမွာ မူရင္းေရးသူကိုေရာ ဇာတ္လမ္းထဲက ဇာတ္ေကာင္ေတြကိုပါ အမည္မသိရပါဘူး။ ဒီလိုမသိရတာကပဲ ခံစားခ်က္ေလးတစ္မ်ိဳးေပးတယ္ထင္ပါတယ္။
နည္ရဲေဇာ္
7-10-2011
No comments:
Post a Comment