လူ႕တန္ဖိုး

အရင္ႏွစ္တုန္းက အိုစမာဘင္လာဒင္ကို အေသ ဖမ္းဆီးရမိသည့္သတင္းၾကားရတဲ့အခါ ေပ်ာ္လြန္း၍ ခုန္ေပါက္ဟစ္ေႀကြးေနသည့္ အေမရိကန္ လူမ်ိဳးမ်ား ပံုကို သတင္းတစ္ပုဒ္တြင္ၾကည့္လိုက္ရသည္။ သာမန္အားျဖင့္ လူတစ္ေယာက္ေသသြားသည့္အတြက္ ၀မ္းေျမာက္၀မ္းသာျဖစ္သည္ကို ႐ႈံ႕ခ်စရာပင္။ သို႕ေသာ္ ၄င္း၏ေနာက္ခံအေၾကာင္းတရားကို သိထားသူတစ္ေယာက္အဖို႕ ကမၻာႀကီး၏ ၀န္ထုပ္၀န္ပိုးတစ္ခုေလ်ာ့သြားသည့္အျဖစ္ကို နားလည္ေပးႏိုင္ပါလိမ့္မည္။

တစ္ႏွစ္က အလြန္ေလးစားရသည့္ ဆရာႀကီးတစ္ဦး ဆံုးပါးသြားသည့္သတင္းဖတ္ရသည္။  ရင္ထဲကဟာကနဲ။
သူ႕လိုလူ တစ္ဦးကို ဆံုး႐ႈံးလိုက္ရသည့္ အတြက္ ႏွေျမာတသျဖစ္မိသည္။ သူမရွိေတာ့၍ သူ႕စာအသစ္မ်ားမဖတ္ႏိုင္ေတာ့ၿပီ။

ဒီတစ္ပတ္က အလြန္ႏွစ္သက္ရသည့္ အဆိုေတာ္ကိုခင္ေမာင္တိုးသည္လည္း ေလာကကိုႏႈတ္ဆက္ထြက္ခြာသြားျပန္သည္။သူမရွိေတာ့မွ သူ႔သီခ်င္းေတြကို ပိုၿပီးတမ္းတရသည္။ ဂီတေလာကအတြက္၊ သူ႕သီခ်င္းေတြကိုႏွစ္သက္ျမတ္ႏိုးသူတို႔အတြက္ႀကီးမားသည့္ဆံုး႐ႈံးမႈတစ္ခုပင္။

လူဦးေရ သန္းေျခာက္ေထာင္ေက်ာ္သည့္ ဤကမၻာႀကီးတြင္ လူတစ္ေယာက္ေလ်ာ့သြားရံုႏွင့္ ကမၻာႀကီးအတြက္ ဘာမွျဖစ္မသြားဟုေျပာလွ်င္ အဓိပၸါယ္မဲ့ရာက်မည္။ လူတစ္ေယာက္ ရွိျခင္းမရွိျခင္းအတြက္ ကမၻာ့လူသားတို႔က ၀မ္းသာ၀မ္းနည္း ျဖစ္ရသည္ကပင္ထိုသူ၏တန္ဖိုးဟု ဆိုရမည္ထင္သည္။ လူ႕တန္ဖိုးကို လူတစ္ေယာက္ အသက္ရွင္ေနထိုင္ခဲ့သည့္ကာလ အတြင္း သူဘာလုပ္ခဲ့သလဲဆိုသည့္ေပတံႏွင့္ယွဥ္၍စဥ္းစားၾကသည္။ ကိုယ္ေနထိုင္ခဲ့သည့္ဘ၀တစ္ေလ်ာက္ မိမိအတြက္လည္းအက်ိဳးမရွိ၊အမ်ားအတြက္လည္းအက်ိဳး မျဖစ္ထြန္းဘဲ အမိႈက္သာသာဘ၀မ်ားလည္းရွိသည္။ ထို႔အတြက္ လူ႕အသိုင္းအ၀ိုင္းက တတ္ႏိုင္သမွ်လွည္းက်င္းထုတ္ေစခ်င္ၾကသည္။ အမ်ားအတြက္ေတာ့ အက်ိဳးမရွိ၊ ကိုယ့္အတြက္သာ အက်ိဳးရွိသည့္ လူျဖစ္႐ံု ဘ၀မ်ိဳးလည္းရွိသည္။သူတို႔အတြက္ေတာ့ ေျပာစရာမ်ားမ်ားမရွိ။ သူတို႕ ရွိေန၍လည္းဘာမွ် ၀န္ထုပ္မျဖစ္၊ မရွိေတာ့၍လည္း တသစရာမရွိ၊ ဘာသိဘာသာပင္။
မိမိအတြက္သာမက သူ႕ပတ္၀န္းက်င္အတြက္ပါ ငွက္တစ္ေသာင္း နားခိုႏိုင္ေသာ အရိပ္အာ၀ါသ ေပးစြမ္းႏိုင္သည့္ သစ္တစ္ပင္ေကာင္းလိုလူတစ္ခ်ိဳ႕လည္းရွိသည္။ သူတို႕ကိုေတာ့ လူ႕အသိုင္းအ၀ိုင္းက လိုလားၾက ေတာင့္တၾကမည္။ သူတို႔တစ္ေယာက္ ေလ်ာ့သြားလွ်င္ နာက်င္ရသည္။ အစားထိုးဖို႔အခ်ိန္ေစာင့္ရတတ္သည္။ သူတို႔လိုလူမ်ိဳးသည္ မရွိမျဖစ္ဆိုသည္ထက္ ရွိလ်င္ပိုေကာင္းသည့္ လူမ်ားျဖစ္ၾကသည္။သူတို႕ေၾကာင့္ ေလာကႀကီးသာယာ၏။ ႀကီးပြားတိုးတက္၏။ သူတို႔၏ က်ိဳးစားအားထုတ္မႈမ်ားက သူ႕တစ္ဦးတည္းတြင္သာအက်ိဳးျဖစ္ထြန္းေစသည္မဟုတ္။ သူ႕ကိုမွီလ်က္ သူ႕ေလာကသည္လည္း အက်ိဳးခံစားရသည္။

အဆိုေတာ္ ထူးအိမ္သင္ ဆံုးသြားသည္။ သူ႕အသံခ်ိဳခ်ဳိႏွင့္ အႏွစ္သာရရွိသည့္ ဂီတ စကားလံုးမ်ားထပ္မၾကားႏိုင္ေတာ့ၿပီ။

ဆရာႀကီးပါရဂူ ဆံုးသြားသည္။ သူေရးေသာ ဟႏၵီဘာသာျပန္မ်ားေနာက္ထပ္မဖတ္ႏို္င္ေတာ့ၿပီ။

ဆရာႀကီး ေဒါက္တာသန္းထြန္း ဆံုးသြားသည္။ သူ၏ ရဲရင့္ေသာ သမိုင္းသံုးသပ္ခ်က္မ်ား မဖတ္ရေတာ့ၿပီ။

ဆရာႀကီးလူထုစိန္၀င္းဆံုးပါးသြားခဲ့သည္။ လူငယ္တို႔အတြက္ ခပ္စပ္စပ္ေလးဆံုးမတတ္သည့္ သူ၏ေဆာင္းပါးမ်ားမဖတ္ႏိုင္ေတာ့ၿပီ။

ေနာက္ထပ္ကၽြန္ေတာ္အလြန္ၾကည္ညိဳသည့္ ဆရာႀကီး ဆရာမႀကီးမ်ားက်န္ေနေသးသည္။ သူတို႔လည္း အသက္ ၈၀၊ ၉၀ဇရာကိုမလြန္ဆန္ႏိုင္ေတာ့ၿပီ။ ဒါေပမယ့္အသိမၾကြယ္သည့္ ကေလးငယ္က မျဖစ္ႏိုင္တာကိုေတာင့္တမိသလိုမ်ိဳး သူတို႔ကို ကၽြန္ေတာ္ မတိမ္းပါးေစခ်င္ေသး။ သူတို႔ရွိေနေသးသည္ကိုသိရလွ်င္စိတ္ခ်မ္းသာသည္။ ကၽြန္ေတာ့္အတြက္တန္ဖိုးရွိ သည့္လူမ်ားျဖစ္ေန၍ပင္။

မိတ္ေတြတို႕ေရာ မေသေစခ်င္ေသးသည့္ သူမ်ားရွိတယ္မဟုတ္လား။

ေသေစခ်င္သည့္ သူမ်ားေကာ . . .?



နည္ရဲေဇာ္

ေၾကာ္ျငာႏွင့္က်င့္၀တ္

မေန႔က အိမ္မွာကိုယ္တိုက္ဆပ္ျပာကုန္ေန၍ ဆပ္ျပာတစ္တံုး၀ယ္လာခဲ့သည္။ ထုပ္ပိုးပံုက သပ္သပ္ရပ္ရပ္ႏွင့္
အကုန္လံုး အဂၤလိပ္လိုေရးထားသည္။ အစက ႏိုင္ငံျခားက လာတာထင္ထားတာ ေသခ်ာဖတ္ၾကည့္မွ Made in Myanmar ဆိုတာေတြ႕ရေတာ့ နည္းနည္း ဂုဏ္ယူမိသြားသည္။ တို႔ႏိုင္ငံလည္း မေခဘူးေပါ့။ ဒါမ်ိဳးေတြ
ႏိုင္ငံတစ္ကာႏွင့္ရင္ေဘာင္တန္းထုတ္ႏုိင္ေနၿပီပဲ။ ကၽြန္ေတာ္က လည္းအက်င့္တစ္ခုရွိတာက ကုန္ပစၥည္းေၾကညာေလးမ်ားေတြ႕ရင္ ေသေသခ်ာခ်ာ လိုက္ဖတ္တတ္သည္။ အဲဒီ ဆပ္ျပာရဲ႕ေၾကာ္ျငာေလး
ဖတ္ၾကည့္ရင္းက ဘ၀င္မက်တာေလးေတြ႕လာသည္။ xxx promotes good health and safe hygiene. Herbal contents prevent itchiness and skin inflammation.(ဘာေဆးဖက္၀င္အပင္ေတြလဲမသိ)
Naturally formulated menthol  generates coolness and freshness all day long. (ေရခ်ိဳးၿပီး ငါးမိနစ္မၾကာ ကားေစာင့္ရင္း ေခၽြးေတြပ်ံလာသည္။) ဒီအထိကိစၥမရွိေသး။  ေၾကာ္ျငာပဲဆိုၿပီးနားလည္ေပးလို႔ရသည္။  ျပႆနာက xxx  rejuveate skin moisture, smooths and softens skin. ဆိုတဲ့စာေၾကာင္းမွာ ဖတ္ရင္းတန္းလန္း ရပ္ေနမိသည္။ အသားအရည္ကုိ ျပန္လည္ႏုပ်ိဳေခ်ာေမြ႕ ေစတယ္ဆိုပါလား။
ဒါဟာေၾကာ္ျငာတစ္ခုမကေတာ့ပါ။ စားသံုးသူကို ၄င္းပစၥည္းထုတ္လုပ္သည့္ ကုမၸဏီမွ ကတိေပးခ်က္တစ္ခုျဖစ္သြားပါသည္။ ၄င္းစာတန္းကို ျမန္မာလိုေရးသည္ဆိုပါစို႔။ ျမန္မာစာဖတ္တတ္သူ ေတာလံုေမတစ္ေယာက္က အသားအရည္ေခ်ာေမြ႕လို၍ ေမွ်ာ္လင့္ ခ်က္တစ္ခုျဖင့္၄င္းဆပ္ျပာကို ၀ယ္သံုးပါၿပီတဲ့။ ၄င္းေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ျပည့္ပါမည္လား။ အဆိုပါကုမၸဏီက xxx  rejuveate skin moisture, smooths and softens skin. ဆိုသည့္စာေၾကာင္းကို မည္သည့္ သုေတသန အေထာက္အထားကိုအေျခခံ၍  ေၾကာ္ျငာရသည္လဲ။ အမွန္တကယ္စမ္းသပ္ၿပီးမွေရးသည္လား။ ဒါမွမဟုတ္
လူအထင္ႀကီးေအာင္ပဲေရးသည္လားဆိုတာေတာ့ ေၾကာ္ျငာရွင္မွသာ သိႏိုင္ေပမည္။ အကယ္၍ တစ္စံုတစ္ေယာက္က “ဒါေၾကာ္ျငာေလ။ေၾကာ္ျငာဆိုတာ ဒီလိုပဲ ေရးရေျပာရတာပဲ” ဆိုလွ်င္ေတာ့
ေၾကာ္ျငာဆိုတာ ေက်ာ္ေအာင္ ညာတာလားဟုသာျပန္ေမးရေပေတာ့မည္။

မိမိကုန္ပစၥည္းက အမွန္တကယ္မျဖည့္ဆည္းေပးႏိုင္သည့္ ကတိက၀တ္မ်ားကို ေရးသားေဖာ္ျပေနျခင္းသည္
စားသံုးသူကို လိမ္ညာျခင္းပင္ျဖစ္သည္။ အဂၤလိပ္လိုေတာ့ False Advertising ဟုေခၚေ၀ၚသည္။ ၄င္းကဲ့သို႔
"unfair and deceptive acts or practices in commerce" စားသံုးသူအတြက္ မွ်တမႈမရွိေသာ၊
လွည့္စားေသာလုပ္ရပ္မ်ားကို တားျမစ္ ထိန္းကြပ္ဖို႔ အေမရိကန္ႏိုင္ငံတြင္ Federal Trad Commission
ဟူသည့္အဖြဲ႕အစည္းကတာ၀န္ယူသည္။ FTC ရဲ႕သတ္မွတ္ခ်က္ေတြထဲက ကုန္ပစၥည္းမွာေရးသားတဲ့စာ
Product Labeling နဲ႔ပတ္သက္လို႔ ဒီလိုသတ္မွတ္ထားပါတယ္။ Labels must be "truthful, accurate, and
substantiated" with evidence to back up any labeling claims. ကုန္ပစၥည္းေပၚမွာေရးသားသည့္အခ်က္အလက္မ်ားသည္ "မွန္ကန္မႈရွိရမည္၊ တိက်ရမည္၊
အေထာက္အထားႏွင့္ မွတ္ေက်ာက္အတင္ခံႏိုင္ရမည္" တဲ့။ ကဲ ဒီလိုဆိုရင္ေကာ ကၽြန္ေတာ္တို႔ဆီက
ကုန္ပစၥည္းေၾကာ္ျငာမ်ား ေဘာင္၀င္ႏိုင္ၾကပါမည္လား။ ဆပ္ျပာလို ကုန္ပစၥည္းကကိစၥမရွိ။
သူေျပာသည့္အတိုင္းမဟုတ္လဲ စိတ္ပ်က္႐ံုကလြဲၿပီး သိပ္နစ္နာမႈမရွိ။ စားေသာက္ကုန္လို၊ ေဆး၀ါးလိုအရာ
က်ေတာ့ အင္မတန္အေရးႀကီးလာသည္။ ေဆးဗူးေပၚမွာ ညႊန္ၾကားခ်က္ကအစ၊ ပါ၀င္သည့္ပစၥည္း၊
ေဘးထြက္ဆိုးက်ိဳးႏွင့္တကြ ဓါတ္မတည့္သူမ်ားကိုပါ ေဖာ္ျပရမည္။ ဒါေပမယ့္လည္း ေဆးတစ္မ်ိဳးတည္း
႐ွဴလို႔လည္းရ၊ ေသာက္လို႔လည္းရ၊ လိမ္းလို႔လည္းရသည့္ ၉၆ ပါးေပ်ာက္သည့္ ေဆးေၾကျငာေတြ
မၾကာခဏေတြ႕ေနရတံုးပင္။

စာေရးသူအေနႏွင့္ ေၾကာ္ျငာကိုဆန္႔က်င္ျခင္းမရွိပါ။ ေၾကာ္ျငာဆိုသည္မွာကုန္ပစၥည္းအသစ္အဆန္းမ်ားအတြက္
သတင္းအခ်က္အလက္ေပးျဖစ္သည္။ စီးပြားေရးေလာကတြင္ မရွိမျဖစ္ပင္။ ထို႔ေၾကာင့္ ေၾကာ္ျငာမ်ားကို
ႏွစ္ခ်ိဳက္စြာအားေပးပါသည္။ သို႔ရာတြင္ တစ္ခါတစ္ေလ စားသံုးသူကို ေစာ္ကားေသာ၊ ေသးသိမ္ေအာင္လုပ္ေသာေၾကာ္ျငာသူတစ္ခ်ိဳ႕တို႔ကိုေတာ့စိတ္ပ်က္မိသည္။ ေၾကာ္ျငာစာသား ဆန္းရင္ၿပီးေရာ၊ လူသိရင္ၿပီးေရာ ေရးခ်င္ရာေရးထားသည္။ စကားလံုးမ်ား၏ ေနာက္က ႐ိုက္ခတ္မႈကိုအေလးမထား။ ဒါမွမဟုတ္ တမင္ပြဲဆူေအာင္လုပ္ၿပီး လူသိေအာင္မ်ားေစ်င္တာလဲျဖစ္မည္။  "ေခတ္မွီသူတိုင္း XXX ကုန္ပစၥည္းကို သံုးၾကတယ္" ဆိုသည့္စာသည္ ၄င္းပစၥည္းကို မသံုးသူမ်ား အား ေခတ္မမွီဟု သြယ္၀ိုက္တိုက္ခိုက္ျခင္းျဖစ္သည္။  စားသံုးသူ၏ ေရးခ်ယ္ပိုင္ခြင့္ အခြင့္အေရးကို ကန္႔သတ္လိုက္ျခင္းျဖစ္သည္။ တာေမြအ၀ိုင္းေရာက္တိုင္း "အေပ်ာ့ႀကိဳက္လွ်င္ ေရေသာက္ပါ" ဟူသည့္ စာတန္းကိုျမင္ရတိုင္း စိတ္ထဲမွာေဒါသျဖင့္ "ေအး အျပင္းႀကိဳက္ရင္လည္း အရက္ပဲေသာက္ေတာ့မယ္" ဟုတံု႔ျပန္မိသည္။ (BCAP Code 3.14 Advertisements must not suggest that their claims are universally accepted if a significant division of informed or scientific opinion exists.)

ႏိုင္ငံတိုင္းမွာ ေၾကာ္ျငာႏွင့္ပတ္သက္သည့္ လိုက္နာရမည့္ ဥပေဒေတြရွိၾကသည္။ ႏိုင္ငံတစ္ႏိုင္ငံႏွင့္
တစ္ႏိုင္ငံေတာ့ ဥပေဒသတ္မွတ္ခ်က္ေတြ တူၾကမည္မဟုတ္။ ဒါေပမယ့္ မည္သည့္ႏိုင္ငံတြင္မဆို
မည္သည့္ေၾကာ္ျငာမဆို အေျခခံအားျဖင့္ လူမႈေရးတာ၀န္သိတတ္မႈ (social responsibility) ေတာ့ရွိရမည္။
သာမန္ ယဥ္ေက်းမႈ စံႏႈန္းေတြႏွင့္စဥ္းစားလ်င္ပင္ ဘာကို ဘယ္လိုေၾကာ္ျငာသင့္တယ္၊ မသင့္ဘူး
ဆိုတာနားလည္ႏိုင္ပါသည္။ ကေလးငယ္မ်ားကို ပစ္မွတ္ထားကာေၾကာ္ျငာျခင္းသည္ က်င့္၀တ္ႏွင့္
ကိုက္ညီမႈရွိမရွိ အညင္းအခုန္ျဖစ္ေနရတုန္းပင္ျဖစ္သည္။ ဆြီဒင္ႏွင့္ ေနာ္ေ၀ႏုိင္ငံတို႔တြင္ အသက္ ၁၂
ႏွစ္ေအာက္ ကေလးမ်ားကို ရည္ရြယ္၍ ေၾကျငာျခင္းသည္ ျပစ္မႈေျမာက္သည္။ ၿဗိတိန္၊ ဂရိ၊ ဒိန္းမတ္၊ ဘယ္ဂ်ီယံ စသည့္ႏိုင္ငံမ်ားတြင္တင္းက်ပ္သည့္ စည္းမ်ည္းမ်ားႏွင့္ကန္႔သတ္ထားသည္။ အႏၱရာယ္ ရွိသည့္ပစၥည္းမ်ားကို  ကေလးသ႐ုပ္ေဆာင္မ်ားႏွင့္မေၾကာ္ျငာရ။ တစ္ခါတုန္းက ရန္ကင္းဘက္ေရာက္တုန္း ဂက္စ္မီးဖိုေၾကာ္ျငာမွာ ကေလးငယ္တစ္ေယာက္ မတ္တပ္ရပ္လ်က္ႏွင့္ ဗင္ႏိုင္းဆိုင္းဘုတ္ႀကီးတစ္ခုကို ထိတ္လန္႔စဖြယ္ေတြ႕ခဲ့ဖူးသည္။

ဥေရာပသမဂၢ၏ ကေလးမ်ားႏွင့္ပတ္သက္သည့္ေၾကာ္ျငာတားျမစ္ခ်က္မ်ားထဲမွ တစ္ခ်ိဳ႕ကို
ေကာက္ႏႈတ္ေဖာ္ျပရမည္ဆိုလွ်င္
Advertising shall not cause moral or physical detriment to minors, and shall therefore comply
with the following criteria for their protection:
ေၾကာ္ျငာသည္ ကေလးသူငယ္တို႔၏ စိတ္ပိုင္း၊ ႐ုပ္ပိုင္း ကိုယ္က်င့္တရားထိခိုက္နစ္နာေစျခင္းမရွိရ။

a. it shall not directly exhort minors to buy a product or a service by exploiting their
inexperience or credulity;
ကေလးငယ္တို႔၏အေတြ႕အႀကံဳႏုနယ္မႈ၊ ယံုစားလြယ္မႈ ကိုအသံုးခ်လ်က္ ကုန္ပစၥည္း၊ ၀န္ေဆာင္မႈ
တစ္ရပ္ကို၀ယ္ယူအသံုးျပဳရန္ တိုက္တြန္းျခင္းမျပဳရ။

b. it shall not directly encourage minors to persuade their parents or others to purchase the
goods or services being advertised;
ေၾကာ္ျငာပါကုန္ပစၥည္း၊ ၀န္ေဆာင္မႈတစ္ရပ္ကို ၀ယ္ယူအသံုးျပဳေအာင္ မိဘမ်ားအား ကေလးငယ္တို႔မွ
ပူဆာေစရန္တိုက္တြန္းျခင္းမျပဳရ။

c. it shall not exploit the special trust minors place in parents, teachers or other persons;
ကေလးငယ္တို႔၏ မိဘ၊ ဆရာသမားႏွင့္ အျခားသူမ်ားအေပၚယံုၾကည္မႈအား အလြဲသံုးစားမျပဳရ။

d. it shall not unreasonably show minors in dangerous situations
အႏၱရာယ္ရွိေသာျမင္ကြင္းမ်ားတြင္ ကေလးသ႐ုပ္ေဆာင္မ်ားအသံုးမျပဳရ

ဟူ၍ရွိရာ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ႏိုင္ငံရွိ မည္သည့္ ေၾကာ္ျငာစာသားမ်ားသည္ က်င့္၀တ္ႏွင့္ညီမညီ
အကဲျဖတ္ႏိုင္မည္ျဖစ္ပါသည္။ သူမ်ားႏိုင္ငံမ်ားတြင္ေတာ့ စားသံုးသူအခြင့္အေရး ကာကြယ္သည့္အဖြဲ႕မ်ားရွိသည္ဟုၾကားဖူးသည္။ ေၾကာ္ျငာမွာေျပာသည့္အတိုင္း
အရည္အေသြးမျပည့္မီပါက တရားစြဲကာ စားသံုးသူ၏နစ္နာမႈကို ေတာင္းယူႏိုင္ၾကသည္။ ဒီအတြက္ေၾကာင့္
ေၾကာ္ျငာရွင္ေတြကလည္း အရမ္းမေျပာရဲ မေရးရဲၾက။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ႏိုင္ငံမွာလည္း
ဒီလိုအဖြဲ႕အစည္းေတြရွိလာလွ်င္ စားသံုးသူမ်ားအတြက္ အခြင့္အေရးပိုရလာႏိုင္ေကာင္း၏။
အတိုက္အခံရွိလာေလ ကိုယ့္အေျခလွမ္းမမွားေအာင္ သတိထားရေလဆိုေတာ့
အရည္အေသြးမ်ားပိုေကာင္းလာႏိုင္ေကာင္းပါရဲ႕။ တာ၀န္ေတြ ပိုယူါရဲ႕ ဟုသာ အေတြး၀ကၤပါ
ပြားလိုက္ရပါသည္။

နည္ရဲေဇာ္

ကိုးကား
http://en.wikipedia.org/wiki/Advertising_to_children
http://bcap.org.uk/The-Codes/BCAP-Code.aspx?q=Test_General%20Sections_03%20Misleading%20advertising#c8
http://www.gopromos.com/Article/Laymens+Corner+Understanding+Ad+Law/7351/Default.aspx
http://www.asa.co.nz/code_children.php

ခ်ယ္ရီပင္ကိုင္းက်ိဳး

``ေက်ာင္းဆင္းၿပီးလည္းကၽြန္ေတာ္ဆက္ေနလို႔ရပါတယ္``ဆရာဟားဘတ္ကိုကၽြန္ေတာ္ေျပာလိုက္တယ္။ ``ဒါေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ့္ကိုႀကိမ္နဲ႔႐ိုက္ၿပီးေက်ာင္းေစာေစာဆင္းေပးေစခ်င္တယ္။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ အေဖကေက်ာင္းကအျပန္ႏွစ္နာရီေနာက္က်လို႔ ကၽြန္ေတာ့္ကိုႀကိမ္နဲ႔ေစာ္မွာပဲ။

``မင္းကႀကိမ္နဲ႔႐ိုက္ရမယ့္အရြယ္မဟုတ္ေတာ့ဘူး´´ဆရာဟားဘတ္ကျပန္ေျပာလိုက္တယ္။ ``ဒါေပမယ့္ မင္းကိုအဲဒီခ်ယ္ရီပင္ကို သြားတက္တဲ့အတြက္ ဒဏ္ေတာ့ေပးမွရမယ္။ မင္းတို႔ေကာင္ေလးေတြပိုသိပါတယ္။ တျခားငါးေယာက္ကေတာ့ တစ္ေယာက္တစ္ေဒၚလာေပးၿပီးၿပီ။ မင္းတစ္ေယာက္ပဲ အဲဒီအပင္ဖိုးေလ်ာ္ဖို႔က်န္ေတာ့တယ္။ မင္းကြာ တစ္ေဒၚလာေလးေတာင္ ေခ်းလို႔မရဘူးလား။``
``ဟင့္အင္း``ကၽြန္ေတာ္ေျဖလိုက္သည္။ ``ကၽြန္ေတာ္ျပစ္ဒဏ္ပဲခံမယ္။ ခပ္ျမန္ျမန္ျပစ္ဒဏ္မ်ိဳးျဖစ္ရင္ေကာင္းမယ္။ ကၽြန္ေတာ္မေၾကာက္ပါဘူး``  ဆရာဟားဘတ္ကကၽြန္ေတာ့္ကိုစိုက္ၾကည့္ေနသည္။ ဆရာကလူေကာင္ႀကီးသူျဖစ္သည္။
မီးခိုးေရာင္၀တ္စံု၀တ္ထားသည္။ သူ႕၀တ္စံုက သူ႕ဆံပင္ျဖဴေတြႏွင့္လိုက္ဖက္လွသည္။
``ဆရာကၽြန္ေတာ့္အေဖအေၾကာင္းမသိပါဘူး။ သူကေရွးဆန္တယ္လို႔ေျပာလို႔ရတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔အသက္ႏွစ္ဆယ့္တစ္ႏွစ္အထိ သူစကားလိုက္နာရတုန္းပဲ။ သူက ကေလးကိုအလိုလိုက္ရင္ပ်က္စီးတတ္တယ္ဆိုတဲ့စကားကို လက္ေတြ႕က်င့္သံုးတဲ့သူပဲ။ သူ႕ကို ခ်ယ္ရီပင္ကိစၥနားလည္ေအာင္ဘယ္လိုမွရွင္းျပလို႔ရမွာမဟုတ္ဘူး။ ကၽြန္ေတာ္က ကၽြန္ေတာ္တို႔အမ်ိဳးထဲမွာ တစ္ဦးတည္းေသာပထမဆံုးအထက္တန္းေက်ာင္းတက္ႏိုင္တဲ့သူေလ။
ဆရာက``ကဲ ဒါဆိုရင္ေတာ့ မင္းၿပစ္ဒဏ္ခံမွျဖစ္မယ္။ မင္းဒီေန႔ေက်ာင္းဆင္းၿပီးႏွစ္နာရီ၊ မနက္ျဖန္ႏွစ္နာရီေနရမယ္။ မင္းကို တစ္နာရီကိုႏွစ္ဆယ့္ငါးျပားေပးမယ္။ အထက္တန္းေက်ာင္းသားတစ္ေယာက္အတြက္ေတာ့ ဒီပိုက္ဆံဟာေတာ္ေတာ္မ်ားတဲ့ေငြပဲ။ မင္း ေက်ာင္းၾကမ္းျပင္ေတြကို တံျမက္စည္းလွည္းရမယ္။ ၾကမ္းတိုက္ရမယ္။ ေက်ာက္သင္ပုန္းေတြကိုသုတ္ရမယ္။ တံခါးေပါက္ေတြကို သန္႔ရွင္းေရးလုပ္ရမယ္။ မင္းအတြက္ပိုက္ဆံကိုငါစိုက္ေပးမယ္။´´ ဟုေျပာသည္။  ဆရာဟားဘတ္ကို ကၽြန္ေတာ့္ကို တစ္ေဒၚလာေခ်း ဖို႔ေျပာမထြက္။ သူကလဲဘယ္တုန္းကမွ စကားမဟခဲ့။ ေက်ာင္းဆင္းခ်ိန္ အခ်ိန္ပိုဆက္ေနၿပီး တစ္နာရီ ၂၅ ျပားႏႈန္းနဲ႔ ေက်ာင္းသန္႔ရွင္းေရးအဖိုးႀကီးကို ၀ိုင္းကူလုပ္႐ံုပဲတတ္ႏိုင္ေတာ့သည္။

ၾကမ္းျပင္ကိုတိုက္ေနရင္းနဲ႔ ``အေဖ ငါ့ကို ဘာမ်ားလုပ္မလဲ အိမ္ျပန္ေရာက္တဲ့အခါ ဘယ္လို လိမ္ေျပာရပါ့မလဲ``ဘာျဖစ္လို႔မ်ား ငါတို႔အဲဒီခ်ယ္ရီပင္ကိုသြားတက္မိရ တာပါလိမ့္။ အဲဒီ ပုတ္သင္ညိဳေနာက္ကို ဘာလို႔ တို႔ ေျခာက္ေယာက္သားလိုက္ဖမ္းၾကရတာလဲ။  ေနာက္ၿပီး အပင္ကဘာလို႔က်ိဳးရတာလဲ။ ျခံရွင္အဖိုးႀကီး အိဖ္ ကေရာ ဘာလို႔အဲဒီအခ်ိန္ အပင္ ေအာက္ေရာက္ေနရတာလဲ။ ´´ ဟုေတာင္စဥ္ေရမရေတြးေနမိသည္။
ေက်ာင္းကျပန္ေတာ့ ညေနေျခာက္နာရီထိုးေနၿပီ။ အိမ္ေရာက္ေအာင္ေျခာက္မိုင္ေလာက္ လမ္းေလွ်ာက္ရဦးမည္။ အိမ္ေရာက္တဲ့အခ်ိန္က် ၇ နာရီေက်ာ္ေနလိမ့္မည္။ အိမ္ေရာက္လွ်င္ လုပ္စရာ အလုပ္ေတြကတစ္ပံုႀကီး။ အေဖနဲ႔အတူတူ ႏြားမခုႏွစ္ေကာင္ ႏို႔ညွစ္ရဦးမည္။ ကၽြဲေတြႏြား ဆယ္ကိုးေကာင္၊ လားက ေလးေကာင္၊ ၀က္ ႏွစ္ဆယ့္ငါးေကာင္  အစာေကၽြးရဦးမည္။  မီးဖိုအတြက္ ထင္းေတြခြဲရဦးမည္။ ၿပီးေတာ့ ေရတြင္းကေရခပ္ရဦးမည္။ အိမ္ျပန္ေရာက္တဲ့အခ်ိန္ အေဖလုပ္လက္စတန္းလန္းျဖစ္ေနလိမ့္မည္။ ကၽြန္ေတာ္ေနာက္က်ေနတဲ့အေၾကာင္းေတြးၿပီး အေဖေတာ့ ေဒါသပုန္ထေနေတာ့မည္။

ကၽြန္ေတာ္ ညေမွာင္ေမွာင္ေအာက္ ႐ိုးတံၿပိဳင္းၿပိဳင္းႏွင့္သစ္ပင္ေတြၾကားထဲမွ အိမ္ကိုအေျပးျပန္လာခဲ့သည္။ ေတာင္ကုန္းေပၚေျပးတက္လိုက္ဆင္းလိုက္ ႏွင့္ အျမန္သြားမွျဖစ္မည္။ေျမႀကီး က ေအးစိမ့္ေနသည္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ႏြားေက်ာင္းရာစားက်က္သို႔သြားသည့္ ခင္တန္းရွည္ရွည္သို႔ေရာက္လာသည္။ ေလက မ်က္ႏွာေပၚရွိေခၽြးတို႔ကို ေျခာက္ေသြ႕သြားေစသည္။ စားက်က္ကိုျဖတ္လ်က္ အိမ္ဆီသို႔အေျပးႏွင္ေလေတာ့သည္။  စာအုပ္ေတြကိုကဗ်ာကယာ ပစ္ခ်ရင္း စပါးက်ီသို႔ ႏြားစာေကၽြးဖို႔ေျပးလာခဲ့သည္။ ေက်ာင္း၀တ္စံုကို အလုပ္ၾကမ္း၀တ္္စံုအေဟာင္းႏွင့္လဲဖို႔အခ်ိန္မရ။ႏြားစာေတြကိုေျမျပင္မွာဖြေနသည့္အေဖ့ကိုေတြ႕ရသည္။ ဒါကၽြန္ေတာ္လုပ္ရမယ့္အလုပ္ေတြ။ ကၽြန္ေတာ္ေျပးသြားၿပီး ``ထားလိုက္အေဖ။ ကၽြန္ေတာ္လုပ္လိုက္မယ္။ ကၽြန္ေတာ္နည္းနည္းေနာက္က်သြားတယ္``ဟုေျပာလိုက္သည္။ ``ငါျမင္သားပဲ´´အေဖကၽြန္ေတာ့္ဘက္လွည့္ၾကည့္လိုက္သည္။ သူ႔မ်က္လံုးမွာေဒါသမီးေတာက္ေနသည္။ ``မင္းကဘာလို႔ဒီေလာက္ေနာက္က်ရတာလဲ။ ဒီအလုပ္ေတြငါ့ကိုဘာလို႔မကူရတာလဲ။ တစ္မိေပါက္တစ္ေယာက္ထြန္းျဖစ္ေအာင္ေက်ာင္းထားေပးတာ ဒီလိုျပန္ေက်းဇူးဆပ္တာလား။´´ ကၽြန္ေတာ္ဘာမွျပန္ေျပာ။ ေက်ာင္းေနာက္က်ရတဲ့အေၾကာင္းေျပာျပခ်င္စိတ္လည္းမရွိေပ။ အေဖကႏြားစာေတြျဖန္႔တာရပ္လိုက္သည္။ ကၽြန္ေတာ့္ကိုၾကည့္ရင္း ``မင္းဒီလိုအခ်ိန္က်မွဘာလို႔ေရာက္လာတာလဲ။ ေျပာရင္ေျပာ။မေျပာလို႔ကေတာ့ ဒီမွာတင္ ထင္းတုံးနဲ႔အတီးခံရမယ္။´´ ဟုႀကိမ္း၀ါးေတာ့သည္။

``ကၽြန္ေတာ္ေက်ာင္းေနာက္က်မွဆင္းရတယ္´´ကၽြန္ေတာ္ အေဖ့ကိုလိမ္လို႔မျဖစ္။ သူမနက္ျဖန္ ေက်ာင္းကိုသြားၿပီး ကၽြန္ေတာ္ေက်ာင္းေနာက္က်မွ ဆင္းရသည့္ အေၾကာင္းစံုစမ္းလိမ့္မည္။ လိမ္ေျပာလိုက္မွပိုဆိုးသြားလိမ့္မည္။ ``ကၽြန္ေတာ္တို႔ ဇီ၀ေဗဒအခ်ိန္မွာ ျပင္ပေလ့လာေရးသြားရတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ေယာက်္ားေလးေျခာက္ေယာက္ေၾကာင့္ ခ်ယ္ရီပင္တစ္ပင္က်ိဳးသြားတယ္။ အဲဒီအပင္အတြက္ တစ္ေယာက္တစ္ေဒၚလာစီေလ်ာ္ေပးရတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္မွာတစ္ေဒၚလာမရွိဘူးေလ။ ဆရာဟားဘတ္ကကၽြန္ေတာ့္ကိုအလုပ္ခိုင္းတယ္။ တစ္နာရီ ၂၅ ျပားႏႈန္းနဲ႔။ ဒီညေနကၽြန္ေတာ္ေနရတယ္။ မနက္ဖန္ညေနလည္းေနရဦးမယ္။ ``
 ``မင္းတကယ္ေျပာေနတာလား´´။
``ကၽြန္ေတာ္တကယ္ေျပာတာပါ။ မယံုရင္အေဖသြားေမးၾကည့္။´´
``ငါသြားကိုၾကည့္ဦးမွာ။ ´´``ေနပါဦး။ မင္းတို႔က ဘယ္သူ႔အပင္သြားခ်ိဳးပစ္လိုက္ရတာလဲ´´
``အိဖ္ရဲ႕အပင္´´
အေဖကေမးသည္။``အိဖ္ရဲ႕လယ္ကြင္းမွာ မင္းတို႔ကဘာသြားလုပ္တာလဲ။ သူေနတာက ေက်ာင္းရဲ႕ ဟိုး ေလးမိုင္ေလာက္ေ၀းတဲ့ေနရာမွာ။ မင္းတို႔ေက်ာင္းမွာ စာအုပ္ေတြနဲ႔မသင္ရဘူးလား။ သူတို႔က မင္းတို႔ကို ဒီအတိုင္းေတာင္ကုန္းေတြသြားတက္ဖို႔ လႊတ္ထားတာပဲလား။ ဒီလိုဆိုရင္ေတာ့ မင္းကိုအိမ္မွာပဲထားေတာ့မယ္ ေဒ့ဗ္။ မင္းအတြက္အလုပ္ေတြဒီမွာအမ်ားႀကီးပဲ။`
``အေဖ။ ေႏြဦးရာသီကေရာက္ေနၿပီ။ ေက်ာင္းမွာ ပိုးေကာင္ေတြ၊ ေၿမႊေတြ၊ ဖားေတြ၊ ပုတ္သင္ညိဳေတြနဲ႔ အပင္ေတြကိုေလ့လာရတဲ့ဘာသာတစ္ခုရွိတယ္။ အဲဒါ ဇီ၀ေဗဒပဲ။ အဲဒီေန႔ကေနသာတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ အေကာင္ေတြထြက္ရွာရတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ေယာက်္ားေလး ေျခာက္ေယာက္ ပုတ္သင္ညိဳ တစ္ေကာင္ကို ခ်ယ္ရီပင္ေပၚမွာ တၿပိဳင္တည္းေတြ႕လိုက္ၾကတယ္။ ဒါနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္တို႔လည္း အပင္ေပၚအားလံုးတက္ဖမ္းၾကတယ္။ အပင္က ခြဆံုကေနက်ိဳးသြားတယ္။ ဘႀကီးအိဖ္က ကၽြန္ေတာ္တို႔ေအာက္မွာ ထယ္ထိုးေနတာ။´´

``ေၾသာ္..သူဆင္းရဲသားေပါ့။ ဟုတ္လား။ မနက္ျဖန္က်မွငါဒီကိစၥရွင္းမယ္။ သူက ဒီနယ္သားလဲမဟုတ္ဘဲနဲ႔။ မနက္ျဖန္က်မွ ငါသူ႕ကိုသြားကိုရွင္းဦးမယ္။ စာအုပ္ေတြက်ေတာ့ပစ္ထားၿပီး ေတာင္ကုန္းေပၚမွာေလွ်ာက္ေဆာ့ေနဖို႔ လႊတ္ထားတယ္ေပါ့။ ဘယ္လိုေက်ာင္းမ်ိဳးလဲကြာ။ ´´
``မသြားပါနဲ႔အေဖရယ္။ သားဖာသာသား ျပားငါးဆယ္ရေအာင္လုပ္ၿပီးဒဏ္ေငြေပးပါရေစ။ အေဖ့ကိုေက်ာင္း မသြားေစခ်င္ဘူး။ ဆရာဟားဘတ္နဲ႔ျပႆနာမျဖစ္ေစခ်င္ဘူး။ ´´
``ဒီကိစၥငါကိုယ္တိုင္ရွင္းရမယ္။ မင္းဆရာဟားဘတ္နဲ႔လည္းရွင္းရမယ္။ တျခားကေလးေတြက်ေတာ့ပိုက္ဆံရွိလို႔လႊတ္ေပးၿပီး မင္းက်ေတာ့အလုပ္ခိုင္းရတယ္လို႔။ သူ႔မွာလုပ္ပိုင္ခြင့္မရွိဘူး။ ငါကဆင္းရဲသားပါ။ ေသနတ္က်ည္ဆံကေတာ့ ဆရာေကာဘာေကာညွာမွာမဟုတ္ဘူး။ ဆင္းရဲသားလဲက်ည္ဆံမွန္ရင္ေသမွာပဲ။ သူေဌးလဲေသမွာပဲ။ ကဲလာ မင္းေက်ာကိုေလ်ာ္ထံုးန႔ဲအရိုက္မခံရခင္ အလုပ္လာလုပ္´´

စပါးက်ီရဲ႕အေပၚ ေတာအုပ္ေလးကိုျဖတ္ၿပီး ေ၀းႏိုင္သမွ်ေ၀းေ၀းေျပးမလားဟု ကၽြန္ေတာ္ စဥ္းစားမိသည္။ ေက်ာင္းနဲ႔အိမ္ကေနတခါတည္းထြက္ေျပးလိုက္မည္။ အေဖလိုက္ႏိုင္မွာမဟုတ္ဘူး။ အေဖနဲ႔ေတာ့ ေက်ာင္းကိုျပန္မသြားႏိုင္ဘူး။ သူေသနတ္ယူသြားၿပီး ဆရာ့ကို ပစ္ရင္ပစ္လိမ့္မည္။ သူဘာလုပ္မလဲ ေျပာဖို႔ခက္သည္။ အေဖ့ကို သူတို႔ေခတ္တံုးကလိုမဟုတ္ဘဲ ဒီနယ္ကေလးမွာ ေက်ာင္းေတြက အမ်ားႀကီးေျပာင္းလဲသြားၿပီလို႔ ရွင္းျပရင္လဲ သူနားလည္မွာမဟုတ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ေၿမႊေတြဖားေတြ၊ ပုတ္သင္ညိဳေတြ၊ အေကာင္ေတြ အပင္ေတြ ေလ့လာရတယ္ဆိုတာေျပာျပလဲ သူနားလည္မွာမဟုတ္ေပ။ အိမ္ကထြက္ေျပးရင္လဲ ထူးမွာမဟုတ္ဘူး။ အေဖကေတာ့ ဆရာနဲ႔သြားေတြ႕မွာပဲ။ ဆရာဟားဘတ္နဲ႔ေက်ာင္းကလုပ္လို႔ ကၽြန္ေတာ္အိမ္ကထြက္ေျပးတယ္လို႔ေတာင္ သူကထင္ဦးမယ္။ မထူးပါဘူး။ အိမ္မွာေနၿပီး ႏြားစာၿပီးေအာင္ေကၽြး၊ ေနာက္တစ္ေန႔ အေဖနဲ႔ေက်ာင္းကိုသြားဖို႔ပဲရွိေတာ့တယ္။

ေအးျမတဲ့မတ္လေကာင္းကင္မွာ လကထိန္ထိန္သာေနသည္။ လေရာင္ႏွင့္ကၽြန္ေတာ္အလုပ္ၿပီးသြားသည္။ ဆရာဟားဘတ္ကေတာ့ ကၽြန္ေတာ္အိမ္မွာဘယ္ေလာက္အလုပ္ၾကမ္းလုပ္ရသည္ကို တကယ္မသိရွာ။  သူသာသိရင္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ကိုေက်ာင္းမွာ ခုိင္းမည္မဟုတ္။ ေလ်ာ္ေၾကးေပးဖို႔ တစ္ေဒၚလာသူထုတ္ေခ်းမွာပါပဲ။ သူက ဒီေတာပိုင္းမွာဘယ္တုန္းကမွေနခဲ့ဘူးသူမဟုတ္ဘူးေလ။ ေတာက ကေလးေတြေက်ာင္းတက္ႏိုင္ဖို႔အတြက္ အလုပ္လုပ္ရတယ္ဆိုတာသူမသိခဲ့။ အခုေတာ့ သူ လယ္ထဲရြာထဲက ကေလးေတြေက်ာင္းလာတက္တဲ့ ေက်းလက္စာသင္ေက်ာင္းကေလးမွာ ဆရာလုပ္ေနရၿပီ။

အလုပ္ေတြၿပီးသြားေတာ့ ကၽြန္ေတာ္အိမ္ထဲ၀င္ၿပီး ညစာစားလိုက္သည္။ အေဖနဲ႔အေမက စားႏွင့္ၿပီ။ ညစာကား ေအးစက္၍ပင္ေနၿပီ။ အေဖနဲ႔အေမ အိမ္ေရွ႕ခန္းမွာ စကားေျပာေနသံၾကားရသည္။ အေဖက ကၽြန္ေတာ္ ေက်ာင္းျပန္ေနာက္က်တဲ့ အေၾကာင္း အေမ့ကိုေျပာေနတာပင္။
``ငါ့မွာေတာ့ ႏြားေတြႏို႔ၫွစ္ရတယ္။ ထင္းေတြတစ္ေယာက္ထဲ ခြဲရတယ္။ တစ္ေနကုန္ လယ္ထဲမွာလုပ္ခဲ့ရေသးတယ္။ မနက္ဖန္တစ္ရက္ေတာ့ နားလိုက္ဦးမယ္။ အဲဒီေက်ာင္းကိုသြားၿပီး ဒီကိစၥကို ရွင္းႏိုင္မလားၾကည့္ရမယ္။ ငါက ေက်ာင္းဆရာဟားဘတ္အတြက္ေတာ့ စာတတ္ေပတတ္တစ္ေယာက္မဟုတ္ဘူးေပါ့။ သူ႔ကို မွတ္သြားေအာင္ေတာ့ သင္ခန္းစာတစ္ခုေပးရမယ္။ ´´

အေမကေျပာသည္။ ``လပ္စတာရယ္။ သြားမလုပ္ပါနဲ႔။ ျပႆနာမရွာဘဲ ေအးေအးေနစမ္းပါ။ ရွင္ဒီလိုလုပ္ရင္ အခ်ဳပ္ထဲအထည့္ခံ ရမွာေပါ့။ ဥပေဒကေနမွာမဟုတ္ဘူး။
ရွင္ေက်ာင္းကိုသြားၿပီး တျခားေက်ာင္းသားေတြရဲ႕ေရွ႕မွာ ကိုယ့္သားကို မ်က္ႏွာငယ္ရေအာင္သြားေတာ့မလုပ္ပါနဲ႔.´´

``ေဟ့။ မ်က္ႏွာငယ္တာေတြဘာေတြ ငါမသိဘူး။ သူ ငါဒီမွာလုပ္ေနရတာေတြကိုက်ေတာ့ ထည့္မစဥ္းစားဘူး။ ကေလးတစ္ေယာက္ကိုေက်ာင္းမွာ ေနခိုင္းၿပီး က်န္တဲ့ကေလးေတြက်ေတာ့ ျပန္ခိုင္းတာ သူ႔မွာ လုပ္ပိုင္ခြင့္မရွိဘူး ဆိုတာျပရမယ္။ ငါ့သားလည္း တျခားေက်ာင္းသားေတြေလာက္ေတာ့ လိမၼာေရးျခားရွိတာပဲ မဟုတ္လား။ ေက်ာင္းဆရာကိုလည္း တျခားလူေတြလို က်ည္ဆံကေဖာက္သြားမွာပဲ။ ငါ့ကို ဒီလိုမ်ိဳးေတာ့ ေၾကာသြားလို႔မရဘူး။ မနက္ ေစာေစာသြားၿပီး ရွင္းရမယ္။  ငါ ဒီ ပိုးေကာင္ပညာေရး၊ ေတာင္ကုန္းေတြေပၚေျပးတက္ၿပီး ဘုရားသခင္ဖန္ဆင္းထားတဲ့ ဖား ေျမြ ပုတတ္ေတ ြဖမ္းတဲ့ ပညာေရးအေၾကာင္းေျပာရမယ္။´´

ကၽြန္ေတာ္ ညစာကိုၿပီးေအာင္စားလိုက္သည္။ အေပၚထပ္ကို အသာတက္သြားၿပီး မီးအိမ္ထြန္းလိုက္သည္။ အားလံုးကို ေမ့ထားၾကည့္မိ၏။ ဂ်ီၾသေမၾတီ ေလ့လာသည္။ ဇီ၀ေဗဒ သင္ခန္းစာေတြလုပ္သည္။ အေဖ့အေၾကာင္းစဥ္းစားရင္းနဲ႔ ဘာကိုမွ ေလ့လာလို႔မရ။ မနက္က်ရင္ သူ ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္ေက်ာင္းကိုသြားလိမ့္မည္။ သူ ေသနတ္တစ္လက္ယူသြားလိမ့္မည္။ ဆရာ ဟားဘတ္ကေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ကို ဘယ္လိုထင္မည္မသိ။ အေဖျပန္သြားမွ ကၽြန္ေတာ္လည္း ဘာမွ မတတ္ႏိုင္ဘူးဆိုတဲ့အေၾကာင္း ရွင္းျပရမည္။ ဒါေပမယ့္ အေဖက သူ႕ကို ေသနတ္ႏွင့္ ပစ္ရင္ပစ္လိမ့္မည္။ ကၽြန္ေတာ္ အေဖႏွင့္သြားရမွာ ခါးခါးသီးသီးျဖစ္မိသည္။ ဒါေပမယ့္လည္း မနက္က်ရင္ အေဖ ေသြးေအးသြားၿပီး မသြားဘဲ ေနခ်င္လဲေနမွာပါ။

မနက္ေလးနာရီထိုးေတာ့ အေဖထၿပီ။ သူမီးဖိုထဲမွာ မီးေမႊးသည္။ ၿပီးေတာ့ မီးလင္းဖို ဖိုသည္။ အေမ့ကိုႏႈိးၿပီး မနက္စာျပင္ခိုင္းသည္။ ၿပီးေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ကိုႏႈိးၿပီး ႏြားစာေကၽြး ႏြားႏို႔ၫွစ္ ကူခိုင္းသည္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ စပါးက်ီထဲမွာ အလုပ္ေတြၿပီးခ်ိန္ေရာက္ေတာ့ အေမကမနက္စာျပင္ၿပီးေနၿပီ။ မနက္စာစားၾကသည္။ ေန႔အလင္းေရာင္ေပၚထြက္လာကာ ၀က္သစ္ခ်ပင္ႀကီးေတြ ကိုႏွင္းျဖဴျဖဴေတြဖံုးလႊမ္းေနတာေတြ႕ရသည္။ ေတာင္ယာတစ္ခုလံုးႏွင္းေတြျဖင့္ ဆြတ္ဆြတ္ျဖဴေနသည္။ ေအးစိမ့္သည့္ေလက တိုက္ေနျပန္သည္။ ေကာင္းကင္က ၾကည္လင္ေနသည္။ မၾကာခင္ ေနထြက္လာကာ ႏွင္းေတြအရည္ေပ်ာ္ေစေတာ့မည္။ ေန႔ခင္းက်ရင္ ေနေရာင္ေၾကာင့္ ေႏြးလာၿပီး ေရခဲေနသည့္ေျမျပင္လည္း ေပ်ာ္ဆင္းလာလိမ့္မည္။ ေတာင္ယာထဲမွာ ႐ႊံ႕ေတြႏွင့္ျပန္ျဖစ္ဦးေတာ့မည္။ ေတာင္ေစာင္းေတြက ေရစီးေၾကာင္းေလးေတြအတိုင္း ႐ႊံ႕ႏွစ္ေရေတြ စီးက်ေပဦးေတာ့မည္။

"ကဲ ေဒ့ဖ္။ ေက်ာင္းသြားဖို႔ျပင္ေတာ့။ မင္းနဲ႔ငါ ေက်ာင္းလိုက္ၿပီး ဒီပိုးေကာင္ ဖား၊ ေၿမြ၊ ပုတတ္ ပညာေရးအေၾကာင္း လိုက္ၾကည့္မယ္။ ဒီလို အ႐ူးအႏွမ္းပညာေရးကို ငါလံုး၀မႀကိဳက္ဘူး။ "
အေဖက လံုး၀သတိမေမ့။ သူ႔ကို ေက်ာင္းကိုေခၚသြားရေတာ့မည္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ မနက္ေစာေစာသြားၾကသည္။ မနက္ေစာေစာသြားရတာကိုပဲ နည္းနည္းေတာ့ ၀မ္းသာသည္။ အေဖက ဆရာဟားဘတ္ကို
ေသနတ္ထုတ္ၿခိမ္းေျခာက္ခ်ိန္မွာ ကၽြန္ေတာ့္သူငယ္ခ်င္းေတြ သိပ္မ်ားမ်ားေတြ႕မွာမဟုတ္။  အေဖ ေက်ာင္းႏွင့္စိမ္းေနမွာ ေသခ်ာသည္။ အေဖက အေပၚေအာက္တဆက္တည္း အလုပ္ၾကမ္းေဘာင္းဘီ ႏွင့္ ဘြတ္ဖိနပ္အႀကီးႀကီး၀တ္ထားသည္။ အေပၚက ရွပ္အျပာႏွင့္ သိုးေရကုတ္အက်ႌထပ္၀တ္ၿပီး ေခါင္းမွာ ဦးထုပ္အနက္ႀကီးတစ္လံုး ခပ္ငိုက္ငိုက္ေဆာင္းလိုက္သည္။  ေသနတ္ကိုခါးမွာခ်ိတ္ထားသည္။ ေတာင္ကုန္းကိုျဖတ္လ်က္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ေက်ာင္းဆီသို႔ ခ်ီတက္ၾကေတာ့သည္။
ေက်ာင္းကိုေရာက္ေတာ့ ေစာေနေသးသည္။ ဆရာဟားဘတ္လည္းေရာက္ႏွင့္႐ံုရွိေသးသည္။ ေက်ာင္းေဆာင္ ေလွခါးထစ္မ်ားတစ္ေလ်ာက္လွမ္းတက္ရင္းေတြးေနမိသည္။ "ဆရာဟားဘတ္က လူေကာင္းတစ္ေယာက္ဆိုတာ
အေဖသေဘာေပါက္သြားမွာပါ။ သူ႔ကိုမသိေသးလို႔ပါ။ ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ သူငယ္ခ်င္းလမ္းဘတ္တို႔လိုေပါ့။ ကၽြန္ေတာ္တို႔မသိေသးခင္က လမ္းဘတ္ကိုၾကည့္မရခဲ့ဘူး။ တကယ္စကားေျပာၾကည့္မွ ခင္သြားတယ္ေလ။ ဒီလိုမ်ိဳးတစ္ေယာက္နဲ႔တစ္ေယာက္ သိဖို႔အေရးႀကီးတယ္။

"ဒီကေက်ာင္းဆရာမဟုတ္လားဗ်" အေဖကေမးလိုက္သည္။

"ဟုတ္ပါတယ္။ အင္း ခင္ဗ်ားက ေဒဖ့္ အေဖေပါ့"

"ဟုတ္တယ္" ဟုေျပာၿပီး သူ႕ေသနတ္ႀကီးကိုဆြဲထုတ္ကာ ဆရာဟားဘတ္ရဲ႕ ႐ံုးထဲက ခံုတစ္လံုးေပၚ တင္ထားလိုက္သည္။  အေဖ့ေသနတ္ႀကီးျမင္ေတာ့  အနက္ေရာင္မ်က္မွန္ကိုင္း ေနာက္ကြယ္က ဆရာဟားဘတ္ရဲ႕ မ်က္လံုးအစံုျပဴးသြားသည္။  ျဖဴေဖ်ာ့ေဖ်ာ့သူ႕ပါးမွာ ေသြးေရာင္လႊမ္း လာသည္။

အေဖက " ဒီေက်ာင္းနဲ႔ပတ္သက္လို႔ သိခ်င္တာေလးနည္းနည္းပါးပါးရွိလို႔ပါ။ က်ဳပ္က က်ဳပ္သားေဒ့ဖ္ကို  ပညာတတ္ႀကီးျဖစ္ေအာင္လို႔ေက်ာင္းထားတယ္။ ေက်ာင္းထားလိုက္တဲ့ က်ဳပ္သားသမီး ဆယ့္တစ္ေယာက္ထဲမွာလည္း
သူတစ္ေယာက္ထဲပဲ ျဖစ္ျဖစ္ေျမာက္ေျမာက္ရွိတယ္။ အခုေတာ့ သူေက်ာင္းကေနာက္က်မွျပန္လာၿပီး အလုပ္ေတြက်ဳပ္ခ်ည္းပဲ လုပ္ရဖို႔ ပစ္ထားတယ္။ က်ဳပ္သားကေျပာေတာ့ သူတို႔အကုန္လံုး မေန႔က အေကာင္ေတြလိုက္ဖမ္းၿပီး ခ်ယ္ရီပင္တစ္ပင္ ခ်ိဳးလာခဲ့တယ္တဲ့။  အေလ်ာ္ေပးဖို႔ ေက်ာင္းကႏွစ္နာရီေနာက္က်ဆင္းၿပီး  အလုပ္လုပ္ၿပီးမွ ျပန္လာခဲ့ရတယ္တဲ့။ ဒါအမွန္ပဲလား" ဟုေမးလိုက္သည္။

ဆရာက အေဖ့ေသနတ္ကို တစ္ခ်က္ၾကည့္ရင္း "အဲ . . . ဟုတ္ပါတယ္ခင္ဗ်ာ" ဟုေျပာလိုက္သည္။

"ေအာ္. . . ဒါဆိုဒါက စာသင္ေက်ာင္းမဟုတ္ဘူးေပါ့။ ဖား ေက်ာင္း။ ပုတတ္ေက်ာင္း။ ေျမြေက်ာင္းေပါ့။ အထက္တန္းေက်ာင္းဘယ္နည္းနဲ႔မွမဟုတ္ဘူးေပါ့။"

 "ခင္ဗ်ား ေသနတ္ႀကီးဘာလို႔ယူလာရတာလဲဗ်ာ"

" ဒီအေပါက္ေသးေသးေလးေတြ႕တယ္မဟုတ္လား။ "  ေသနတ္ကိုေကာက္ကိုင္ကာ ေျပာင္း၀ကို လက္ညိွဳးတင္ၿပီးေျပာျပန္သည္။ " ဒီအေပါက္ကေန က်ည္ဆံထြက္လာၿပီဆိုရင္ ေက်ာင္းဆရာကိုလည္း တျခားလူေတြလိုပဲ
ေသေအာင္သတ္ႏိုင္တယ္။ ခ်မ္းသာတဲ့လူေရာ ဆင္းရဲတဲ့လူေရာ ေသေအာင္လုပ္ႏိုင္တယ္။ ဒါေပမယ့္ က်ဳပ္ခင္ဗ်ားကို ေတြ႕ၿပီးတဲ့အခါမွာေတာ့ ဒီေကာင္သံုးဖို႔ မလိုဘူးဆိုဒါ က်ဳပ္သိတယ္။ ေဟာဒီ ပဲခြပ္ နဲ႔တင္လံုေလာက္တယ္။"
ညိဳေမွာင္ေသာအသားအရည္၊ ႀကံ႕ခိုင္ေတာင့္တင္းသည့္ကိုယ္ခႏၶာ ႏွင့္အေဖသည္ ဆရာဟားဘတ္ နားမားမားႀကီးရပ္ေနသည္။ အေဖ့ကိုဒီေလာက္ထိ ႀကီးမားႀကံ႕ခိုင္လိမ့္မည္ဟုအရင္က မသိခဲ့။ အေဖ့ကို ေက်ာင္းပရ၀ုဏ္ထဲမွာ
ဘယ္တုန္းကမွ မျမင္ဖူးခဲ့။ ဆရာ ဟားဘတ္ကိုေတာ့ အၿမဲျမင္ေနရသည္။ ကၽြန္ေတာ့္အေရွ႕မွာေတာ့ ဆရာသည္ အေကာင္ႀကီးႀကီးျဖစ္ခဲ့သည္။ အေဖႏွင့္ယွဥ္လိုက္ေတာ့ ဆရာသည္ လူေကာင္ႀကီးသည္မထင္ရေတာ့။

ဆရာက " ကၽြန္ေတာ္က တာ၀န္အရလုပ္ရတာပါ မစၥတာ ဆက္တန္။ အထက္က ခ်မွတ္ထားတဲ့ သင္႐ိုးၫႊန္းတမ္းအတိုင္း သင္ရတာပါ။"

"သင္႐ိုးၫႊန္းတမ္း. . . ဟုတ္လား။ သင္႐ိုးၫႊန္းတမ္းလဲ။ အေကာင္ဗေလာင္ ပိုးမႊား ေလ့လာတဲ့ သင္႐ိုးညႊန္းတမ္းလား။ ကေလးေတြကို ေတာထဲေခၚသြားၿပီး သူတို႔ရဲ႕ မိဘေတြက်ေတာ့ သူတို႔ပညာေရးအတြက္၊ ေက်ာင္းထားႏိုင္ဖို႔ ကၽြန္လို
႐ုန္းေနရတယ္။ ေကာင္ေလးေတြနဲ႔ေကာင္မေလးေတြ အဲဒီလို အတူတူလႊတ္လိုက္တာ အရမ္းအႏၱရာယ္ မ်ားတယ္ဆိုတာ ခင္ဗ်ားမသိဘူးလား။"

ထိုအခ်ိန္တြင္ ေက်ာင္းသို႔ ေက်ာင္းသားမ်ားေရာက္လာေနၾကသည္။

"တျခားလူေတြမၾကားေအာင္ တခါးပိတ္လိုက္ပါ ေဒ့ဖ္ရယ္" ဆရာကေျပာသည္။ ကၽြန္ေတာ္ တံခါးဆီသို႔ေလ်ာက္သြားၿပီး ပိတ္လိုက္သည္။ ကၽြန္ေတာ့္တစ္ကိုယ္လံုး ေလထဲကသစ္ရြက္လို တုန္ယင္ေနသည္။ အေဖ ဘယ္ေတာ့မ်ား ဆရာ့ကို
႐ိုက္လိုက္မလဲ စိုးရိမ္ေနမိသည္။ သူကခ်ည္း ေျပာေနသည္။ အေဖ့မ်က္ႏွာ နီျမန္းလာသည္။ ေနပူမိုးရြာဒဏ္ခံထားရသည့္ သူ႔မ်က္ႏွာညိဳေမွာင္ေမွာင္ဆီမွျဖစ္သည္။

"ကၽြန္ေတာ္ ေက်ာင္းသားေတြနဲ႔အတူရွိေနပါတယ္။ သူတို႔ ဘာလုပ္လဲ၊ ဘာမလုပ္ဘူးလဲ ဆိုတာ ကၽြန္တာ္အကုန္သိပါတယ္။ ဒီေလ့လာေရးခရီးမွာ တျခားဆရာတစ္ေယာက္နဲ႔ သူတို႔ကိုမထည့္လိုက္ပါဘူး။ ကၽြန္ေတာ္ကိုယ္တိုင္လိုက္သြားတာပါ။ ေယာက်္ားကေလးေတြနဲ႔ မိန္းကေလးေတြေခၚသြားတာ ဟုတ္ပါတယ္။ ဘာလို႔မေခၚသြားရမွာလဲ"

"က်ဳပ္အျမင္ကေတာ့ လံုး၀မသင့္ေတာ္ဘူးဗ်ာ။ ဒီၿမီးေကာင္ေပါက္ေတြတၿပဳံတမႀကီး တ႐ုန္း႐ုန္းနဲ႔ေလွ်ာက္သြား၊ ခ်ယ္ရီပင္ေတြ ေလွ်ာက္ခ်ိဳး။ ၿပီး ေကာင္ေလးေတြကို ေက်ာင္းမဆင္းခုိင္းနဲ႔။"

"ကၽြန္ေတာ္ တျခားဘာမ်ားလုပ္ေပးႏိုင္မွာမို႔လို႔လဲ မစၥတာ ဆက္တန္ရယ္။ ေကာင္ေလးေတြအားလံုး ခ်ယ္ရီပင္တစ္ပင္ထဲကို ၀ိုင္းတက္စရာမွမလိုတာ။ တစ္ေယာက္ေယာက္တက္ဖမ္းလိုက္ရင္ရတဲ့ဟာ။ ၿခံပိုင္ရွင္က
ေျခာက္ေဒၚလာအေလ်ာ္ေတာင္းတယ္။ နည္းနည္းေတာ့ မ်ားတယ္ထင္တာပဲ။ ဒါေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ေလ်ာ္ေပးရမွာပဲ။ ကေလး ငါးေယာက္ေတာ့ ေပးခိုင္းၿပီးေတာ့ က်န္တစ္ေယာက္ကို လႊတ္ေပးလိုက္ရမွာလား။ သူက တစ္ေဒၚလာမရွိဘူး။ ရွာလို႔လည္းမရဘူးလို႔ေျပာတယ္ေလ။ ကၽြန္ေတာ္ သူ႕ကို ေက်ာင္းအတြက္အလုပ္လုပ္ခိုင္းၿပီးအေလ်ာ္ေပးခိုင္းတာ။ ကၽြန္ေတာ့္ အတြက္ အလုပ္လုပ္ေပးတာမဟုတ္ဘူးေလ။"

"ခင္ဗ်ားဘာလုပ္ေပးႏိုင္လဲက်ဳပ္မသိဘူး။ ဒီေကာင့္ကို ႀကိဳးနဲ႔တုပ္ၿပီး ေဆာ္ရမွာ။"

" သူကတုတ္နဲ႔႐ိုက္ရမယ့္အရြယ္မဟုတ္ေတာ့ဘူး။  လူႀကီးနီးပါးျဖစ္ေနၿပီ"

"က်ဳပ္အတြက္ေတာ့ မႀကီးေသးဘူး။ သူတို႔အသက္ႏွစ္ဆယ့္တစ္ႏွစ္မေက်ာ္ေသးသ၍ က်ဳပ္အတြက္ေတာ့ မႀကီးေသးဘူး။ ႐ိုက္သင့္ရင္ရိုက္ရမွာပဲ။ က်ဳပ္ကမတရားဘူးထင္လို႔ပါ။ တစ္ေယာက္က်ေတာ့ အလုပ္လုပ္ရၿပီး က်န္တဲ့ငါးေယာက္ကေတာ့ ပိုက္ဆံရွိလို႔ လႊတ္လိုက္ရတယ္လို႔။ တရိစၦာန္ေတြနဲ႔ ေက်ာင္းနဲ႔ ဘာဆိ္ုင္လို႔လဲဆိုတာ စဥ္းစားလို႔ကိုမရဘူး။ က်ဳပ္အတြက္ေတာ့ ဘာမွ အဓိပၸါယ္မရွိဘူး။"

အေဖသူ႕ေသနတ္ကိုေကာက္ကိုင္လိုက္ၿပီး ေသနတ္အိတ္ထဲျပန္ထည့္ထားလိုက္သည္။ ဆရာ ဟားဘတ္မ်က္ႏွာေပၚက  အနီေရာင္သည္လည္း ေပ်ာက္ကြယ္သြားခဲ့ၿပီ။ အေဖ နည္းနည္းေတာ့ ေပ်ာ့ေပ်ာင္းလာသည္။ အေဖ့ကို
ေက်ာင္းအေဆာက္အအံုထဲမွာျမင္ရသည္မွာ အနည္းငယ္ ရယ္စရာေကာင္းေတာ့သည္။ သူ႔အဖို႔ ပထမဦးဆံုးအႀကိမ္ ေက်ာင္းကိုေရာက္ဖူးျခင္းပင္။

"ကၽြန္ေတာ္တို႔ ဖားေတြ၊ ေျမြေတြ၊ လိပ္ျပာေတြ၊ ပုတ္သင္ညိဳေတြ သာဖမ္း႐ံုသက္သက္မဟုတ္ပါဘူး မစၥတာ ဆက္တန္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ျမက္႐ိုင္းေျခာက္ေတြကို ပိုးေမြးခန္းထဲထည့္ၿပီး  ပ႐ိုတိုဇြာ ေတြေမြးဖို႔ႀကိဳးစားေနပါတယ္။"
ဟုဆရာကေျပာသည္။

"ကၽြန္ေတာ္ အဲဒါဘာလဲ မသိဘူး။ ပိုးေမြးခန္းဆိုတာ လွည့္ျဖားၿပီး ၾကက္မေတြကိုသားေပါက္တဲ့ နည္းလမ္းတစ္မ်ိဳးပဲ။ ခင္ဗ်ားေျပာတဲ့ အေကာင္မ်ိဳးေတာ့ သိပ္မသိဘူး။"

"မစၥတာ ဆက္တန္ ေလထဲက ေရာဂါပိုးမႊားေတြအေၾကာင္း ၾကားဖူးမယ္ထင္ပါတယ္"

"ကၽြန္ေတာ့္ကို အပန္းမႀကီးရင္ လက္စတာ လို႔ပဲေခၚပါဗ်ာ။" အေဖက သက္ေတာင့္သက္သာပံုစံျဖင့္ေျပာလိုက္သည္။

"ေကာင္းပါၿပီ လက္စတာ။ ေရာဂါပိုးေတြအေၾကာင္း ၾကားဖူးတယ္မဟုတ္လား"

"အင္း။ ဒါေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ္ အဲဒီ ပိုးမႊားေတြကိုမယံုဘူးဗ်ာ။ ကၽြန္ေတာ္ အသက္ေျခာက္ဆယ့္ငါးႏွစ္ရွိၿပီ။ ေရာဂါပိုးမႊားတစ္ေကာင္မွမျမင္ဖူးေသးဘူး"

"သူတို႔ကို သာမာန္မ်က္လံုးနဲ႔မျမင္ႏိုင္ဘူးဗ်။ ကဲပါဗ်ာ။ ခင္ဗ်ား ေသနတ္ႀကီးသိမ္းထားၿပီး ဒီေန႔ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ ေက်ာင္းမွာေနၾကည့္ပါလာ။ ခင္ဗ်ားကို ကၽြန္ေတာ္ ျပစရာတစ္ခ်ိဳ႕ရွိတယ္။ ခင္ဗ်ားသြားေပၚက ခ်ိဳးေတြမွာ ပိုးမႊားေတြရွိတယ္။"

"ဘယ္လို... ကၽြန္ေတာ့္သြားမွာေရာဂါပိုးေတြရွိတယ္ ဟုတ္လား"

" ဟုတ္တယ္။ ေျမြမည္းတစ္ေကာင္ကို ခြဲစိပ္ေလ့လာၾကည့္ရင္ ေတြ႕ရမယ့္ ပိုးနဲ႔ အတူတူပဲေပါ့"

"ခင္ဗ်ားစကားကို အျငင္းမပြားလိုပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ္ေတာ့မယံုဘူးဗ်ာ"

"ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ဒီေန႔ေနလိုက္။ ခင္ဗ်ားကို ကၽြန္ေတာ္ျပမယ္။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ခင္ဗ်ားကို ေက်ာင္းထဲလိုက္ျပခ်င္ပါတယ္။ ခင္ဗ်ားတို႔ ေက်ာင္းတက္တဲ့ေခတ္နဲ႔ အခုေခတ္ အေတာ္ကို ကြာသြားၿပီဗ်။  အဲဒီအခ်ိန္တုန္းက အထက္တန္းေက်ာင္းရွိဦးမယ္မထင္ဘူးေနာ္။"

"ဟင့္အင္း။ အေရး၊ အဖတ္၊ အတြက္အခ်က္ ဒီေလာက္ပဲ။ ဒီလို အေကာင္ဗေလာင္ေတြေလ့လာ၊ ပိုးမႊားေတြကို သြားေတြ၊ ေျမြနက္ေတြမွာ လိုက္ရွာတာလံုး၀မရွိခဲ့ဘူး။ အင္း ကမၻာႀကီးေျပာင္းလဲသြားၿပီပဲ။"

"ဒါေပါ့။ အေကာင္းလို႔ပဲေမွ်ာ္လင့္ရတာပဲ။ ခင္ဗ်ားသားလို ကေလးေတြက အဲဒီအေျပာင္းအလဲထဲပါလိမ့္မယ္။  အခု ခင္ဗ်ားသား ကၽြန္ေတာ္ခင္ဗ်ားကိုေျပာခဲ့တာေတြအကုန္လံုး သူသိတယ္။"

"ေအးဗ်ာ။ ကၽြန္ေတာ္ ခင္ဗ်ားနဲ႔ဒီေန႔ေနမယ္။ က်ဳပ္သြားထဲက ပိုးေကာင္ေတြ ျမင္ဖူးခ်င္တယ္။ ပိုးတစ္ေကာင္ေလာက္ေတာ့ျမင္ဖူးခ်င္တယ္။ က်ဳပ္တစ္သက္မွာ တစ္ခါမွမျမင္ဖူးေသးဘူး။ ေအးေလ။ လက္ေတြ႕ျမင္ရင္ေတာ့ယံုရမွာပဲေပါ့"

အေဖ ဆရာဟားဘတ္ႏွင့္႐ံုးခန္းထဲက လိုက္ထြက္သြားသည္။ ေသနတ္ေက်ာင္းကိုယူလာလို႔ ဆရာဟားဘတ္က အေဖ့ကိုရဲလက္မအပ္ပါေစႏွင့္ဟုသာကၽြန္တာ္ဆုေတာင္းမိသည္။ ျပႆနာတစ္ခုခုေျဖရွင္းရေလ့ရွိတဲ့အခါ ေသနတ္ဟာ အေဖ့ရဲ႕ အေကာင္းဆံုးသူငယ္ခ်င္းပါပဲ။
ေခါင္းေလာင္းတီးၿပီ။ ေက်ာင္းတက္ေလၿပီ။ ေက်ာင္းသားေတြ စာသင္ခန္းထဲတန္းစီသြားရင္း အေဖ့ကိုၾကည့္သြားတာ ျမင္ရသည္။ သူတို႔ တစ္ေယာက္နဲ႔တစ္ေယာက္ စလိုက္တြန္းလိုက္ထိုးလိုက္နဲ႕။  အေဖကေတာ့ သူတို႔ျဖတ္သြား တာကို တံခါး၀ကေနရပ္ၾကည့္ေနသည္။ ေယာက်္ားေလးတစ္တန္းႏွင့္  မိန္းကေလးတစ္တန္း ရွည္လ်ားစြာခ်ီတက္လာၾကသည္။ ေက်ာင္းသားေက်ာင္းသူအားလံုး သန္႔ရွင္းသပ္ရပ္စြာ၀တ္ဆင္ထားၾကသည္။ အေဖက ေက်ာင္း၀င္းအတြင္း ႐ိုးတံၿပိဳင္းၿပိဳင္းအပင္ေအာက္မွာ မားမားမတ္မတ္ရပ္ေနသည္။ ဆိတ္သားေရကုတ္အက်ႌ၊ ဘြတ္ဖိနပ္ႀကီးႀကီးႏွင့္ အေဖရဲ႕အထက္ေအာက္တစ္ဆက္တည္း အလုပ္ၾကမ္းေဘာင္းဘီမွာ ပြေယာင္းေယာင္းႏွင့္ ကုတ္အက်ႌႏွင့္ဖိနပ္ၾကားမွာ တြန္႔ေၾကေနသည္။ သူ႔အျပာေရာင္အလုပ္ၾကမ္းအက်ႌကို ေကာ္လာပဲျမင္ရသည္။ သူရဲ႕ ႀကီးမားတဲ့ဦးထုပ္မဲေအာက္မွာ ျဖဴစျပဳေနသည့္ဆံပင္ကိုျမင္ရသည္။ မ်က္ႏွာက ခပ္တင္းတင္း။ ရာသီဥတုဒဏ္ခံထားရလို႔ ႏြားစာစဥ္းသည့္ဓါးအေရာင္ေပါက္ေနသည္။ သူ႔လက္ေခ်ာင္းေတြက သူရပ္ေနသည့္ေဘးကသစ္ပင္အျမစ္မ်ားကဲ့သို႔ ဖုထစ္လိမ္က်စ္ေနသည္။ ကၽြန္ေတာ္ ပထမဆံုးအတန္းခ်ိန္မွာ ၀င္သြားေတာ့ အေဖႏွင့္ဆရာဟားဘတ္ ေက်ာင္းထဲေလွ်ာက္သြားေနၾကသည္ကို ျမင္ရသည္။

အေဖန႔ဲဆရာဟားဘတ္ ကၽြန္ေတာ္တို႔အခန္းထဲ၀င္လာေတာ့ ဂဲၾသေမၾတီအခ်ိန္ျဖစ္ေနသည္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ရဲ႕ အေျဖမ်ားကို ေက်ာက္သင္ပုန္းေပၚတြင္ရွင္းျပေနခ်ိန္ျဖစ္သည္။ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ တိတ္တိတ္ကေလး ၀င္လာၿပီးခဏထိုင္ေနၾကသည္။ အတန္းေဖာ္ ဖရက္က ဂလင္း ကို "ဟိုအဖိုးႀကီးကဘယ္သူလဲကြ။  ၾကည့္ရတာ ခပ္ႀကမ္းၾကမ္းႀကီးပဲ။" ဟုတီးတိုးေျပာသည္။ "ေဒ့ဖ္ အေဖနဲ႔တူတယ္ကြ" ဟု ဂလင္းကျပန္ေျဖသည္။  စာသင္ခန္းထဲကေက်ာင္းသားမ်ား အေဖ့ကိုလွည့္ၾကည့္ၾကသည္။ သူေက်ာင္းကိုဘာလာလုပ္ပါလိမ့္ဟု သူတို႔ေတြးေနၾကလိမ့္မည္။ စာသင္ခ်ိန္မၿပီးခင္မွာ အေဖႏွင့္ဆရာဟားဘတ္တို႔ထထြက္သြားၾကသည္။ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ကို ကစားကြင္းထဲမွာေတြ႔ရသည္။  ဆရာဟားဘတ္က အေဖ့ကိုတစ္ခုခုရွင္းျပေနသည္။ အေဖ့ရဲ႕ေသနတ္ အရာကိုသူလမ္းေလွ်ာက္လိုက္တိုင္း အက်ႌေအာက္မွာျမင္ေနရသည္။ မြန္းတည့္ခ်ိန္မွာ ဆရာဟားဘတ္ တစ္ေယာက္တည္း ထိုင္စားေလ့ရွိသည့္  ေက်ာင္းမုန္႔ေစ်းတန္းက စားပြဲေသးေသးေလးမွာ အေဖတို႔ႏွစ္ေယာက္ကိုေတြ႔ရသည္။ သူတို႔ အတူတူစားၾကသည္။ ေက်ာင္းသားေတြကေတာ့ အေဖစားေနတဲ့ပံုကိုၾကည့္ၾကသည္။ သူက ခက္ရင္းႏွင့္စားရမည့္အစား ဓါးႏွင့္စားသည္။ သူကကၽြန္ေတာ့္အေဖမွန္းသိသြားေတာ့ ေက်ာင္းသားအေတာ္မ်ားမ်ားက ကၽြန္ေတာ့္အတြက္စိတ္မေကာင္းျဖစ္ေပးၾကသည္။ သူတို႔ စိတ္မေကာင္းျဖစ္စရာမလိုပါဘူး။ သူ ဆရာဟားဘတ္ကို ေသနတ္နဲ႔ ပစ္မွာမဟုတ္ဘူး ဆိုတာသိတဲ့အခ်ိန္ကစလို႔ အေဖ့အတြက္ ကၽြန္ေတာ္ မရွက္ေတာ့ပါဘူး။ သူတို႔မိတ္ေဆြေတြျဖစ္သြားၾကတာပဲ ကၽြန္ေတာ္၀မ္းသာလွသည္။ အေဖ့သားျဖစ္ရတာမရွက္ေတာ့ပါဘူး။ သူတစ္ခုခုထမလုပ္သေရြ႕ေပါ့။ ကၽြန္ေတာ္ ေကာင္ေလး လမ္းဘတ္အေၾကာင္းသိသြားသလို ေက်ာင္းရဲ႕အေၾကာင္းကို အေဖသိသြားခဲ့ၿပီေလ။

ေန႔လည္ခင္းမွာေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ဇီ၀ေဗဒအခန္းကိုသြားရသည္။ အေဖအဲဒီမွာရွိေနသည္။ အႏုၾကည့္မွန္ေျပာင္းေဘးက ေခြးေျခခံုျမင့္တစ္ခုေပၚမွထိုင္ေနသည္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ အေဖ့ကို မသိက်ိဳးကၽြန္ျပဳကာ လုပ္စရာရွိသည့္ေက်ာင္းစာမ်ားကိုဆက္လုပ္ၾကသည္။ အေဖက သူ႔ဓါးႏွင့္ သြားခ်ိဳးတစ္ခုကို ျခစ္ထုတ္လိုက္သည္။ ဆရာဟားဘတ္က ၄င္းကို မွန္ဘီလူးေအာက္ထားၿပီး အႏုၾကည့္မွန္ေျပာင္းကို အနည္းငယ္ ခ်ိန္ညွိလိုက္သည္။ ခဏေနေတာ့ အေဖ့ကို "ကဲ လပ္စတာ။ ၾကည့္ေပေတာ့။ ခင္ဗ်ားမ်က္လံုးကို မွန္ဘီလူးထဲစိုက္ၾကည့္လိုက္။ တျခားတစ္ဖက္ကို ပိတ္ထား။"
အေဖက ဆရာေျပာသည့္အတိုင္း ေခါင္းငိုက္ကာၾကည့္ၿပီးေျပာသည္။ "ေတြ႕ၿပီ။ လူတစ္ေယာက္ရဲ႕ကိုယ္ခႏၶာမွာ၊ သြားထဲမွာ ဒီလိုအေကာင္ေတြရွိတယ္ဆိုတာ ဘယ္သူကေတြးမိဖူးပါလိမ့္။ ဒါေတြဟာႀကံစည္႔လုပ္ထားတာမဟုတ္ဖူးဆိုတာ ေသခ်ာပါတယ္ေနာ္ ဆရာေရာဘတ္။ "

"မဟုတ္ပါဘူး။ ဒါတကယ့္ပိုးေတြပါ။ ပိုးေတြဟာ ကၽြန္ေတာ္တို႔သာမာန္မ်က္လံုးေတြနဲ႔မျမင္ႏိုင္တဲ့ေလာကမွာ ရွင္သန္ၾကတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ အႏုၾကည့္မွန္ေျပာင္းသံုးမွရတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ခႏၶာကိုယ္ထဲမွာ မျမင္ရတဲ့ပိုးေပါင္း သန္းေပါင္းမ်ားစြာရွိတယ္။ တစ္ခ်ိဳ႕က အႏၲရာယ္ရွိတယ္။ တစ္ခ်ိဳ႕ကက်ေတာ့ အက်ိဳးျပဳတယ္။"

အေဖက ေခါင္းငံုၿပီးထပ္ၾကည့္ျပန္သည္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ လုပ္လက္စရပ္ၿပီးအေဖ့ကိုၾကည့္ၾကသည္။ သူက ေခြးေျခခံုရွည္ေပၚမွာထိုင္ေနသည္။ သူ႔ဒူးေခါင္းေတြက စားပြဲကိုမွီထားသည္။ သူ႔ေျခေထာက္ေတြက ရွည္ရွည္ေမ်ာေမ်ာ။ သူ႕ကုတ္အက်ႌက သူကုန္းလိုက္တိုင္း ေပၚသြားၿပီး ေသနတ္ဒင္ကိုျမင္ေနရသည္။ ဆရာဟားဘတ္က သူ႕အက်ႌကို အျမန္ဆြဲခ်ေပးရသည္။

"အိုး။ ဟုတ္ပါ့ဗ်ာ။ " အေဖအျမန္ထရပ္ၿပီး ကုတ္အက်ႌကိုဆြဲခ်သည္။ ရွက္စိတ္ႏွင့္အေဖ့မ်က္ႏွာ နည္းနည္းနီသြားသည္။ သူ႔ေသနတ္က ဒီေက်ာင္းမွာဘာမွအသံုးမက်ဘူးဆိုတာ သူသိသြားသည္။

"ဟိုနားမွာ ကၽြန္ေတာ္တို႔မေန႔ကဖမ္းမိထားတဲ့ ေျမြနက္တစ္ေကာင္ရွိတယ္။ သူ႕ကို ေမ့ေဆးေပးၿပီး ခြဲစိပ္ေလ့လာၾကည့္ၿပီး သူ႕ကိုယ္ထဲက ပိုးေတြ ခင္ဗ်ားကိုျပမယ္။"

"မလုပ္ပါနဲ႔ဗ်ာ။ ကၽြန္ေတာ္ ဆရာ့ကိုယံုပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ ေျမြကိုသတ္တာမၾကည့္ခ်င္လို႔ပါ။ ကၽြန္ေတာ္ကိုယ္တိုင္ တစ္ခါမွ မသတ္ဖူးဘူး။ သူတို႔ဟာတကယ့္ကိုေတာ္တဲ့ၾကြက္ဖမ္းသမားေတြပါ။ ကၽြန္ေတာ္တို႔လယ္သမားေတြကို အမ်ားႀကီးအက်ိဳးျပဳပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္သူတို႔ကို သေဘာက်တယ္။ သူတို႔အသတ္ခံရတာကို မျမင္ခ်င္ဘူး။ ကၽြန္ေတာ့္လယ္ထဲမွာဆို သူတို႔ကို လံုး၀အသတ္မခံဘူး။"

ေက်ာင္းသားေတြ အေဖ့ကို ၀ိုင္းၾကည့္ၾကသည္။ သူဒီလိုေျပာလိုက္ေတာ့ သူ႕ကို ပိုႏွစ္လိုလာၾကဟန္ရွိသည္။ ခါးမွာေသနတ္ခ်ိတ္ထားတဲ့ဖခင္တစ္ေယာက္။ ဒါေပမယ့္ သူ႔ရင္ထဲမွာေတာ့ ေျမြေတြအတြက္ ႏူးညံ့တဲ့ႏွလံုးသားရွိသူ။ လူေတြအတြက္ေတာ့မဟုတ္။ အိမ္မွာ အေဖ ႏြားတစ္ကာင္ကို ႀကိမ္ႏွင့္မတို႔ဖူးခဲ့။ သူက  သူ႕ကြ်ဲေတြႏြားေတြကိုလံုး၀မ႐ိုက္တတ္သူ။

"လူေတြက ကိုယ့္ကိုယ္ကို ကာကြယ္ႏိုင္တယ္။ ကၽြဲေတြႏြားေတြက မကာကြယ္ႏိုင္ဘူး။ ဒို႔က ေစာင့္ေရွာက္ေပးရမွာ။ ေကာင္းေကာင္း႐ုန္းတဲ့ႏြားကို႐ိုက္တဲ့လူေလာက္ အၾကင္နာကင္းတဲ့လူမရွိဘူး။" ဟု အေဖအၿမဲေျပာတတ္သည္။

ဆရာဟားဘတ္က အေဖ့ကို လက္ေတြ႕ခန္းထဲေလွ်ာက္ျပသည္။ ေက်ာင္းသားေတြလုပ္ရတဲ့ အလုပ္ေတြလိုက္ျပသည္။ ပစၥည္းကိရိယာေတြအမ်ိဳးမ်ိဳးကို လည္းျပသည္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ စာလုပ္ေနတုန္း သူတို႔ ရပ္စကားေျပာၾကသည္။ ၿပီးေတာ့ သူတို႔ထြက္သြားၾကသည္။ အခန္းအျပင္ေရာက္ေတာ့ သူတို႔ ပိုက်ယ္က်ယ္ေျပာၾကသည္။ ဇီ၀ေဗဒအခ်ိန္ၿပီးေတာ့  ကၽြန္ေတာ္လည္း အခန္းထဲကထြက္ၿပီးလမ္းေလွ်ာက္လာသည္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔စာသင္ေန႔တစ္ေန႔၏ေနာက္ဆံုးအခ်ိန္ပါပဲ။ ကၽြန္ေတာ္ တံျမက္စည္းကိုင္ၿပီး ႏွစ္နာရီၾကာ သန္႔ရွင္းေရးလုပ္ရဦးမည္။ ခ်ယ္ရီပင္ခ်ိဳးခဲ့မိသည့္ေလ်ာ္ေၾကး ေၾကေစရန္ပင္။ အေဖက ကၽြန္ေတာ့္ကို ေနခိုင္းပါ့မလား ေတြးမိသည္။ သူက ေကာ္ရစ္ဒါမွာရပ္ရင္း ေက်ာင္းသားေတြတန္းစီထြက္တာၾကည့္ေနသည္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ၾကားမွာ သူစိတ္လြင့္ေမ်ာသြားပံုရသည္။ သူ႔ၾကည့္ရသည္မွာ တစ္ပင္လံုးသစ္လြင္စိမ္းျမေနသည့္အပင္ထက္က ေျခာက္ေသြ႕ခါနီး ရြက္၀ါတစ္ရြက္လိုပင္။

ကၽြန္ေတာ္တံျမက္စည္းကိုယူလိုက္ၿပီး စလွည္းေတာ့သည္။ ဆရာဟားဘတ္ေလွ်ာက္လာၿပီးကၽြန္ေတာ့္ကိုေျပာသည္။ "သား တျခားအခ်ိန္မွာလုပ္ဖို႔ ဆရာခြင့္ျပဳပါတယ္။ အခု အေဖနဲ႔ အိမ္ျပန္ႏိုင္တယ္။ ဟိုမွာ သား အေဖေစာင့္ေနတယ္"
ကၽြန္ေတာ္ တံျမက္စည္းကိုခ်၊ စာအုပ္ေတြယူၿပီး ေလွကားအတိုင္းဆင္းလာခဲ့သည္။ အေဖကေမးသည္။ "သား ႏွစ္နာရီ တံျမက္စည္းလွည္းရဦးမွာမဟုတ္လား"
ဆရာဟားဘတ္က အေဖနဲ႔အိမ္ျပန္ခြင့္ျပဳလုိက္တဲ့အေၾကာင္းကၽြန္ေတာ္ေျပာျပေတာ့ "မဟုတ္ဘူးသား။ မင္း လုပ္ရမယ္။ သူက လူေကာင္းတစ္ေယာက္ပဲ။ အင္း ငါတို႔ေခတ္ကနဲ႔ အခု ေက်ာင္းေတြအမ်ားႀကီးေျပာင္းလဲသြားၿပီပဲ။ အေဖက
သစ္ရြက္ေၾကြျဖစ္သြားၿပီ ေဒ့ဖ္။ ေခတ္ေနာက္က်သြားၿပီ။ ဒီေနရာဟာ အေဖနဲ႔တန္တဲ့ ေနရာမဟုတ္ဘူး။ သူသာ ခြင့္ျပဳမယ္ဆိုရင္အေဖလည္းမင္းနဲ႔အတူ တံျမက္စည္းတစ္ေခ်ာင္းယူၿပီးတို႔သားအဖႏွစ္ေယာက္တစ္နာရီလုပ္ၾကမယ္။ ဒါဆိုသားလည္းအေၾကြးေက်ၿပီ။ အေဖကူဆပ္ေပးမယ္။ ငါသူ႔ကိုသြားေမးၾကည့္မယ္။ "

"ကၽြန္ေတာ္ အဲဒီအေၾကြးကိုေလ်ာ္လိုက္ပါ့မယ္" ဆရာကေျပာသည္။ "ကၽြန္ေတာ္ ခင္ဗ်ားသေဘာေပါက္ေစခ်င္တာတစ္ခုပါပဲ လပ္စတာ"

"ကၽြန္ေတာ္ နားလည္ပါၿပီဗ်ာ။ အဲ ဒီလို နားလည္လို႔ပဲ သူ႔အေၾကြးကိုဆပ္ေပးရမယ္ေလ။"

"မလုပ္ပါနဲ႔ဗ်ာ။ ကၽြန္ေတာ့္တာ၀န္ထားလိုက္ပါ" ဟုဆရာကထပ္ေျပာသည္။

"ကၽြန္ေတာ္တို႔ ဒီလိုမ်ိဳးလက္မခံပါရေစနဲ႔။ ကၽြန္ေတာ္တို႔က ႐ိုးသားတဲ့ေတာသူေတာင္သားေတြပါ။ ဘာကိုမွ  အလကားမလိုခ်င္ပါဘူး။ ဆရာဟားဘတ္ အခုတစ္ခါေတာ့ မွားသြားၿပီ။ ကၽြန္ေတာ္မွန္သြားၿပီ။ ကၽြန္ေတာ္ေျပာတာနားေထာင္ပါ။ ကၽြန္ေတာ္ ဆရာ့ဆီက အမ်ားႀကီးသင္ခန္းစာရခဲ့ပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္ကေလးက ဆက္ၿပီးႀကီးျပင္းရဦးမွာ။ ေလာကႀကီးက ကၽြန္ေတာ့္ကိုႏႈတ္ဆက္သြားၿပီ။ ကၽြန္ေတာ္ လယ္ထြန္ၿပီးမိသားစုကိုေကၽြးေမြးေနတဲ့အခ်ိန္အတြင္းမွာ ေလာကႀကီးကေျပာင္းလဲသြားၿပီ။ ကၽြန္ေတာ္က သာမာန္လူ႐ိုးတစ္ေယာက္ပါ။ ကၽြန္ေတာ္ အေၾကြးေတြကို ေရွာင္မေျပးတတ္ဘူး။ ကၽြန္ေတာ့္သားေတြကို ဒီလိုလမ္းမျပခ်င္ဘူး။ ကၽြန္ေတာ္စာသိပ္မတတ္ပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ ဘယ္ဟာမွန္တယ္ ဘယ္ဟာကမွားတယ္ဆိုတာကိုေတာ့ ၾကည့္လိုက္႐ံုနဲ႔ ခြဲျခားတတ္ပါတယ္။ "

ဆရာဟားဘတ္အိမ္ျပန္သြားေတာ့သည္။ ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္အေဖ တစ္နာရီတံျမက္စည္းလွည္းၾကသည္။ အေဖ့ကို တံျမက္စည္းႏွင့္ျမင္ရသည္မွာ ရယ္စရာေကာင္းေတာ့သည္။ အိမ္မွာဆိုလွ်င္ အေမက တံျမက္စည္းလွည္း။ အေဖက ထြန္တံုးကိုင္ေနက်။ ဘယ္တုန္းကမွ တံျမက္စည္းမကိုင္ခဲ့။ အလုပ္ၾကမ္းမွန္သမွ် အေဖကဒိုင္ခံလုပ္ေနက်။ အေဖကေျပာသည္။"ငါတံျမက္စည္းမလွည္းတတ္ပါလား။ ၾကည့္ပါဦး ၾကမ္းျပင္ေပၚမွာ ဖုန္ေတြက်န္ေနခဲ့တာ။ ငါနဲ႔လံုး၀မဆိုင္တဲ့အလုပ္ပါလား။ ငါ့အတြက္ တံျမက္စည္းက ေပါ့လြန္းေနတယ္။ ငါတတ္ႏိုင္သမွ်ေတာ့ လုပ္ၾကည့္တာပဲေဒ့ဖ္ေရ။ ငါေက်ာင္းကို အထင္မွားခဲ့တယ္ကြာ။" တဲ့ . . .။

ကၽြန္ေတာ္လည္း "ဆရာဟားဘတ္က အေဖ့ကို ေက်ာင္းကိုေသနတ္ကိုင္လာမႈနဲ႔ ၀ရမ္းထုတ္ႏိုင္တယ္ဆိုတာသိရဲ႕လား။ သူတို႔အေဖ့ကို ဖမ္းလို႔ရတယ္။" ဟုေျပာလိုက္သည္။

"ေအးေဆးပါကြာ။ ဆရာဟားဘတ္က ငါ့ကိုရဲစခန္း ပို႔မွာမဟုတ္ပါဘူး။ သူငါ့ကို သေဘာက်ပါတယ္။ ငါလည္းသူ႕ကိုသေဘာက်တယ္။ ဒို႔ႏွစ္ေယာက္ ရင္းႏွီးဖို႔ပဲလိုတယ္။ သူ႕မွာနည္းလမ္းရွိတယ္။ ငါ့ကိုညႊန္ျပခဲ့တယ္။ "

" ဒီမွာသား... မင္းေက်ာင္းဆက္တက္ရမယ္။ အေဖကေတာ့ ဒီလယ္ေတာမွာ အေဖ့ေခတ္တုန္းကအသန္မာဆံုးလူတစ္ေယာက္ျဖစ္ခဲ့တာေပါ့။ ဒါေပမယ့္ အေဖေနာက္က်န္ခဲ့ၿပီ ေဒ့ဖ္။ အေဖက မစြမ္းတဲ့လူတစ္ယာက္ျဖစ္ခဲ့ၿပီ။ သားလက္ေတြဟာ အေဖ့လက္ထက္ ႏူးညံ့လိမ့္မယ္။ သားအ၀တ္အစားေတြ ပိုေကာင္းေကာင္း၀တ္ရလိမ့္မယ္။ သားက သားအေဖအဖိုးႀကီးထက္ပိုၿပီး အၿမဲတမ္း သန္႔ရွင္းသပ္ရပ္ေန လိမ့္မယ္။ သား မွတ္ထား။ အေၾကြးကိုေက်ေအာင္ဆပ္ၿပီး ႐ိုးသားပါ။ တရိ စၦာန္ေတြကိုၾကင္နာၿပီး ေျမြေတြကို ရန္မရွာပါနဲ႔။ ဒါ အေဖ ဒီေန႔ေက်ာင္းကိုလာလို႔ ရတဲ့သင္ခန္းစာပဲ။ "

ကၽြန္ေတာ္တို႔ အိမ္ျပန္ေရာက္ေတာ့ ေမွာင္ေနေခ်ၿပီ။ ေကာင္းကင္မွာ ၾကယ္တို႔ေတာက္ပေနသည္။ လ လည္းထြက္လာခဲ့ၿပီ။ ေျမျပင္က ေအးစက္ေနသည္။ အေဖက အိမ္ျပန္တာ မေလာ။ မေန႔ညကလုပ္သလို ကၽြန္ေတာ္ မေျပးႏိုင္ေတာ့။ အိမ္မွာအလုပ္ေတြၿပီးေတာ့ ည ဆယ္နာရီထိုးလုၿပီ။ ကၽြန္ေတာ္တို႔  ညစာစားၾကသည္။ အေဖက မီးဖိုေရွ႕ထိုင္ရင္း တစ္ေန႔ေန႔က်ရင္အေမ့ကို ေခၚသြားၿပီး သြားထဲကပိုးေတြ ျပမည့္အေၾကာင္းေျပာျပသည္။ အေမသည္လည္း ပိုးကို တစ္ခါမွမျမင္ဖူးေခ်။ အေဖက အေမ့ကို အထက္တန္းအေၾကာင္းႏွင့္ ဆရာဟားဘတ္ဘယ္လိုေတာ္ေၾကာင္းေျပာျပသည္။ အေဖက အေမ့ကို ေတာင္ကုန္းဟိုဖက္က ထူးဆန္းသည့္အထက္တန္းေက်ာင္း အေၾကာင္းႏွင့္ သူတို႔ေက်ာင္းတက္ခဲ့တဲ့အခ်ိန္တုန္းကႏွင့္ အခု ဘယ္လိုကြာျခားသြားၿပီျဖစ္ေၾကာင္းေျပာျပေနေတာ့သည္။


(ဘယ္လိုနည္းနဲ႔ျဖစ္ျဖစ္ ေက်ာင္းထားေပးခဲ့တဲ့အေဖသို႔သတိတရ)

နည္ရဲေဇာ္
ဂ်က္ဆီစတူး၀ပ္၏ The split Cherry Tree ကိုခံစား ဘာသာျပန္သည္။

ကေလးေတြကိုျပဳစုၿပိဳးေထာင္ေပးပါ။ မၿပိဳင္ခိုင္းပါနဲ႔

ျပိဳင္ပြဲဆိုတာ ျမင္းေတြအတြက္ပဲ။ အႏုပညာသမားေတြအတြက္မဟုတ္ဘူး လို႔ဟန္ေဂရီလူမ်ိဳး ဂီတဆရာႏွင့္စႏၵယားဆရာ Bela Bartok ကတစ္ခါတုန္းကေျပာခဲ့ဖူးတယ္။ ကၽြန္မကေတာ့သေဘာတူတယ္။ ေနာက္ၿပီးဆက္ေျပာလိုက္ခ်င္ေသးတယ္။ ၿပိဳင္ပြဲဆိုတာ ကေလးေတြအတြက္လည္းမဟုတ္ဘူး လို႔။ အထူးသျဖင့္ အဲဒီၿပိဳင္ပြဲဟာကိုယ္မဟုတ္တဲ့တျခားလူတစ္ေယာက္ပံုစံမ်ိဳးဖမ္းျပရတာမ်ိဳးဆိုရင္ေပါ့။
လြန္ခဲ့တဲ့လအနည္းငယ္ေလာက္က တီဗြီဖြင့္ၾကည့္မိေတာ့ အသက္ ၈ ႏွစ္သမီးေလာက္ ကေလးတစ္ေယာက္ ေတာက္ေျပာင္ ဆန္းျပားတဲ့ဒီဇိုင္းနဲ႔ အ၀တ္အစား၊ မိတ္ကပ္ေတြအပ်ံစားလိမ္းထားတာေတြ႕လိုက္သည္။ ကေလးမေလးက အခ်စ္သီခ်င္းတစ္ပုဒ္ကို တကယ့္ခံစားမႈအျပည့္ ညဳတုတု ပံုစံမ်ိဳးႏွင့္ဆိုေနသည္။ သူကေလး ကေနပံုကလည္း တကယ့္ဖိတ္ေခၚသည္အကထက္မေလ်ာ့။ အႏွီမိန္းကေလးသာ အသက္ဆယ္ႏွစ္ေလာက္ပိုႀကီးေနပါက (အကယ္၍ကၽြန္မသမီးသာဆိုပါက + ၂၀ ႏွစ္ေပါ့) လက္ခံႏိုင္စရာ အေၾကာင္းရွိေပမည္။ အခုေတာ့ အသက္ ၈ ႏွစ္အရြယ္မိန္းကေလးတစ္ဦးအတြက္ ၄င္းအိုက္တင္မ်ားသည္ အေတာ္ပင္ စိတ္မခ်မ္းသာစရာျဖစ္ေနေတာ့သည္။ သူ႕အရြယ္ကေလးႏွင့္ပင္မလိုက္ေခ်။

၄င္းကား အလားအလာရွိသူ ၾကယ္ပြင့္သစ္မ်ားကို ရွာေဖြသည္ဆိုေသာ “talent show” တစ္ခုမွာ ပင္ျဖစ္ေတာ့သည္။ က်န္သည့္ ကေလးေတြအားလံုး သူတို႔အသက္ကသာ ဂဏန္းတစ္လံုးစာပင္ ရွိေသးေသာ္လည္း တကယ့္ကို ဆႏၵမဲေပးပိုင္ခြင့္ရွိေသာ လူႀကီးမ်ားပမာ ၀တ္ဆင္ထားၾကသည္။ သူတို႔ လူႀကီးေတြကိုဘယ္ေလာက္ တူေအာင္တုပႏိုင္တယ္ဆိုတဲ့အခ်က္အေပၚမူတည္ၿပီး ကေလးေတြကို အကဲျဖတ္သင့္ပါရဲ႕လား။ ကၽြန္မကေတာ့ ဒါဟာ မွ်တတယ္လို႔မထင္ဘူး။ လိုေတာင္မလိုအပ္ဘူးထင္ပါတယ္။
တစ္ႀကိမ္တုန္းကလည္း ကုန္တိုက္တစ္ခုထဲ၀င္သြားေတာ့ ကေလးေတြအတြက္ အကၿပိဳင္ပြဲ ဆိုတာတစ္ခု ေတြ႕ရျပန္တယ္။ ကေလးတစ္စု စင္ျမင့္ေပၚတက္လာၿပီး “မင္းလိုခ်င္တာ ငါ့မွာရွိေနတဲ့ပံုစံမ်ိဳးနဲ႔ ငါ့ကိုၾကည့္ေနတာ ျမင္တယ္… ထိုင္ခံုေပၚကထေတာ့။ မင္း တစ္ခုခု လုပ္ပါေတာ့လား . . .” ဆိုတဲ့စာသားပါ ဘရစ္တနီစပီးယားစ္ ရဲ႕ Do something ဆိုတဲ့သီခ်င္းနဲ႔ ကၾကပါေတာ့တယ္။ ကၽြန္မကေတာ့ သူတို႔ေရြးလိုက္တဲ့သီခ်င္းကိုသာမက ႏို႔နံ႔ေတာင္မွမစင္ေသးသည့္ သမီးငယ္ေလးေတြက သူတို႔ရဲ႕တင္ေလး ေတြကို လႈပ္ကာလႈပ္ကာ ကေနပံု၊ မ်က္ေတာင္တုေလးေတြကို ပုတ္ခတ္ပုတ္ခတ္လုပ္ေနပံုကိုၾကည့္ကာ အမေလးတမိေတာ့သည္။ ပရိတ္သတ္ႀကီးကေတာ့ ၾသဘာေပးၾကသည္။ မိဘလုပ္သူေတြကေတာ့ ဂုဏ္ယူ၀ံ့ၾကြားစြာလက္ခုပ္တေျဖာင္းေျဖာင္းတီးၾကေလရဲ႕။ ကေလးသီခ်င္းေတြနဲ႔႐ိုး႐ိုးေလး ၿပိဳင္တဲ့တျခား အဖြဲ႕ေတြကိုေက်ာ္ျဖတ္ၿပီး သူတို႔အဖြဲ႕ ပထမဆုႀကီးအိမ္ကိုသယ္သြားၾကသည္။

ဒီလိုၿပိဳင္ဆိုင္မႈမ်ိဳး ကၽြန္မ မႀကိဳက္သည့္ အခ်က္ႏွစ္ခ်က္ရွိသည္။ ပထမအခ်က္က ဒီကေလးေတြဟာ သူတို႔ရဲ႕ အရြယ္မွာ ရွိသင့္တဲ့စြမ္းရည္မ်ိဳးနဲ႔ သူတို႔ပင္ကိုယ္စြမ္းရည္အတြက္ဆုေပးခံရတာမဟုတ္ဘူး။ သူတို႔ဟာ လူႀကီး ေတြနဲ႔မတူတူေအာင္ေနျပတဲ့အတြက္ ခ်ီးေျမႇာက္ျခင္းခံရတာ။ အရြယ္မတိုင္ခင္မွာ လူႀကီးေတြလိုေနဖို႔ အားေပးအားေျမႇာက္လုပ္ေပးသလိုျဖစ္ေနတယ္။ ဟုတ္ကဲ့။ သီခ်င္းကသီခ်င္းပဲဆိုတာနားလည္ပါတယ္။ ဒီသီခ်င္းေတြၾကားလို႔ ဒီကေလးေတြသီခ်င္းထဲကအတိုင္း လိုက္လုပ္လိမ့္မယ္လို႔ မဆိုလိုပါဘူး။ ကၽြန္မလည္း PG18 အဆင့္သီခ်င္းေတြနဲ႔ႀကီးပ်င္းလာခဲ့တာပဲ။ သီခ်င္းေတြထဲကလိုေတာ့မလုပ္ျဖစ္ခဲ့ပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ ဘရစ္တနီစပီးယားစ္ရဲ႕သီခ်င္းလိုမ်ိဳးေတြနဲ႔ ကၽြမ္းကၽြမ္းက်င္က်င္ သီဆိုကခုန္တတ္တာ ကေလးငယ္ေလးေတြ အတြက္ ေကာင္းမြန္တဲ့ အေလ့အထတစ္ခုဟုတ္ရဲ႕လား။ သာမန္အျမင္မွာေတာ့ ခ်စ္စရာေကာင္းတယ္ထင္ရ ေပမယ့္ “ပင္ကိုယ္စြမ္းရည္” ဆိုတာဘာလဲဆိုတာကို ကေလးငယ္ေတြစိတ္ထဲ မွားယြင္းစြာ႐ိုက္သြင္းေပးလိုက္ တာပါပဲ။ (ကၽြန္မကေတာ့ ဒီလိုၿပိဳင္ပြဲေတြမွာ ၀င္ၿပိဳင္ေနၾကတဲ့ လူႀကီးေတြေတာင္ “ပင္ကိုယ္စြမ္းရည္” ကို မွန္မွန္ကန္ကန္ နားလည္တယ္မထင္မိပါဘူး။ အခုေခတ္မွာ ႐ုပ္ရည္ကိုပဲ အဓိကထားေနၾကတယ္ေလ။)

ဒုတိယအခ်က္ကေတာ့ ကေလးေတြကို ၿပိဳင္ဆိုင္တတ္ေအာင္သင္ေပးတာမေကာင္းပါဘူး။ ဟုတ္ကဲ့။ တကယ့္ေလာကႀကီးက ၿပိဳင္ဆိုင္မႈေတြနဲ႔ျပည့္ႏွက္ေနတာမွန္ပါတယ္။ ၿပိဳင္ဆိုင္တတ္တဲ့အတြက္ အက်ိဳးေက်းဇူးတစ္ခ်ိဳ႕ရွိတာမွန္ပါတယ္။ ကေလးျပဳစုပ်ိဳးေထာင္ေရးကၽြမ္းက်င္သူ ေဒါက္တာ Sylvia Rimm ကေအာင္ျမင္တဲ့အမ်ိဳးသမီးေတြရဲ႕ငယ္ဘ၀ေတြကို သုေတသနျပဳၿပီး ေျပာတာကေတာ့ ယွဥ္ၿပိဳင္မႈေတြမွာ အႏိုင္ရခဲ့ျခင္းဟာ အေရးပါတဲ့အခ်က္တစ္ခ်က္အျဖစ္ေဖာ္ျပခံရပါတယ္တဲ့။ ဒါေပမယ့္ ကေလးငယ္ေတြဟာ ယွဥ္ၿပိဳင္မႈဆိုတာကို နားလည္ဖို႔ ငယ္လြန္းပါေသးတယ္။ ယွဥ္ၿပိဳင္မႈရဲ႕အဆြယ္အပြားေတြျဖစ္တဲ့ ေအာင္ျမင္ျခင္း၊ က်႐ံႈးျခင္း၊ ေ၀ဖန္ခံရျခင္း၊ အကဲျဖတ္ခံရျခင္း စတာေတြကိုတုန္႔ျပန္ႏိုင္ဖို႔လည္း ႏုနယ္လြန္းလွ ပါတယ္။ မိဘ သို႔မဟုတ္ ဆရာ ေတြဟာ သူတို႔ ကေလးေတြကို ၿပိဳင္ပြဲတစ္ခုမွာ ၀င္ၿပိဳင္ဖို႔ဆံုးျဖတ္ခ်က္မခ်ခင္ သူတို႔ကေလးေတြ ခုနက ေလာကဓံေတြကိုရင္ဆိုင္ႏိုင္ပါ့လား ဆိုတာ ေသေသခ်ာခ်ာသိထားသင့္ပါတယ္။ အမ်ားအားျဖင့္ေတာ့ အႏိုင္ရတဲ့မိဘေတြဟာ ၀ါႂကြားဂုဏ္ယူျပတတ္ၾကတယ္။ ဒီလိုလုပ္ျခင္းဟာ သူတို႔ကေလးငယ္ကို ႐ႈံးနိမ့္သြားတဲ့တဖက္သားအေပၚမွာ စာနာစိတ္မထားတတ္ေအာင္ သင္ေပးေနရာေရာက္ပါတယ္။ တဖက္ကလည္း ႐ႈံးသြားတဲ့မိဘေတြၾကေတာ့ သူ႔ကေလးငယ္ကို ဂ႐ုဏာမိုးရြာ ကာႏွစ္သိမ့္ၾကျပန္တယ္။ အ႐ႈံးကို နည္းနည္းကေန ႀကီးႀကီးခ်ဲ႕ၾကျပန္တယ္။ ဒီလိုအျပဳအမူေတြဟာ ကေလးေတြအတြက္ သင့္ေလ်ာ္တဲ့အျပဳအမူမ်ိဳးမဟုတ္ပါဘူး။ သူတို႔အတြက္ ေအာင္ျမင္မႈနဲ႔႐ႈံးနိမ့္မႈကို ဘယ္လို မွ်မွ်တတ လက္ခံရမလဲဆိုတာသင္မေပးပါဘူး။

ကၽြန္မကေတာ့ အႀကံေပးခ်င္တယ္။ ရွင္တို႔ဟာ မိဘတစ္ေယာက္အေနနဲ႔ ေအာင္ျမင္မႈနဲ႔႐ႈံးနိမ့္မႈဆိုတာ ဘာလဲ လို႔ ေသေသခ်ာခ်ာ ကိုယ့္ကေလးကိုမရွင္းျပႏိုင္ဘဲနဲ႔ေတာ့ ကေလးကို ၿပိဳင္ပြဲေတြထဲ ေပးမလႊတ္သင့္ဘူး။ ကိုယ့္ကေလး႐ံႈးတာနဲ႔ ကိုယ္မေက်မခ်မ္းျဖစ္တတ္တယ္ ဆိုတာကိုယ့္ကိုယ္ကိုသိရင္ အစထဲကမလုပ္ပါနဲ႔။ ကေလးေတြအတြက္ သူတို႔ခ်စ္ျမတ္ႏိုးတဲ့ မိခင္ဘခင္ေတြကို စိတ္ပ်က္ေအာင္၊ မ်က္ႏွာပ်က္ေအာင္ လုပ္မိတယ္ဆိုတဲ့အသိေလာက္ သူတို႔ရဲ႕ႏုနယ္တဲ့ႏွလံုးသားေလးေတြကို နာက်င္ထိခိုက္ရတာမ်ိဳးမရွိပါဘူး။ ရွင္တို႔သာ စိတ္ပ်က္သြားရင္ မ်က္ႏွာမွာေပၚလာလိမ့္မယ္။ ကေလးေတြ က်ိမ္းေသေပါက္ခံစားမိမယ္။ ကေလးေတြအမ်ားစုအတြက္ေတာ့ ၿပိဳင္ပြဲတစ္ခုရႈံးတာထက္ မိဘကိုစိတ္ပ်က္ေအာင္လုပ္မိတာက ပိုနာက်င္ရပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ မိဘတစ္ခ်ိဳ႕ကေတာ့ ကိုယ့္ကေလးခံစားခ်က္ထက္ သူတို႔ရဲ႕ခံစားခ်က္ေတြက ပိုအေရးႀကီး ေနတတ္တယ္။
တစ္ခါတုန္းကလည္း ႐ႈံးလို႔ကေလးကိုရိုက္ေနတဲ့ မိခင္တစ္ေယာက္ကိုေတြ႕ရဖူးတယ္။ “နင့္ကိုငါေျပာသားပဲ။ နာနာေလ့က်င့္ပါဆိုတာ။ နင္ဘယ္ေတာ့မွငါ့စကားနားမေထာင္ဘူး။ ၾကည့္ အခု ဘာဆုမွမရေတာ့ဘူး။ အခ်ိန္ကုန္တာပဲအဖတ္တင္တယ္။” မိခင္လုပ္သူကေတာ့ ေအာ္ဟစ္ႀကိမ္းေမာင္းလို႔။ သနားစရာ ကေလး ေလးကေတာ့ မ်က္ရည္လည္ရြဲႏွင့္။ ကၽြန္မအတြက္ကေတာ့ ႏွလံုးေၾကကြဲစရာျမင္ကြင္းပါပဲ။ တကယ္ေတာ့ ဆုေလးကမျဖစ္စေလာက္နဲ႔ဘာမွမေျပာပေလာက္တဲ့ၿပိဳင္ပြဲကေလးပါ။

ကေလးေတြကို ကေလးလိုေနၾကပါေစလားရွင္။ သူတို႔မွာ အင္မတန္မွ ခ်စ္ျမတ္ႏိုးစရာေကာင္းတဲ့ ျဖဴစင္မႈေလး ေတြရွိပါတယ္။ လူႀကီးေတြေၾကနပ္ဖို႔သက္သက္ သူတို႔ကို သူတို႔မဟုတ္တဲ့ လူတစ္ေယာက္လိုေနေအာင္ တြန္းအားမေပးပါနဲ႔လား။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ကၽြန္မတို႔တစ္ေတြအားလံုး ကေလးဘ၀ကို ႏွစ္ေပါင္းအနည္းငယ္ ျဖတ္သန္းခဲ့ဖူးၾကတာပဲေလ။ သူတို႔ကိုလည္း သူတို႔ကေလး ဘ၀ကို ေပ်ာ္ရႊင္စြာျဖတ္သန္းၾကပါေစ။ ကေလး တစ္ေယာက္က လူႀကီးတစ္ဦးလို လုပ္ၿပေနတာထက္ ပိုၿပီးစိတ္မခ်မ္းသာစရာ ရွိမယ္ဆိုရင္ေတာ့ အဲဒါဟာ လူႀကီးတစ္ေယာက္က သူငယ္ဘ၀ကဆံုး႐ႈံးခဲ့ရတဲ့အခြင့္အေရးကို အဲဒီကေလးဆီမွာအလ်ာ္ေတာင္းေန တာပဲျဖစ္ပါလိမ့္မယ္။

Bangkok Post, Tuesday, September 27, 2011 mummy says column ပါ Napamon Roongwitoo ၏ Raise your Child, not race them ေဆာင္းပါးအားျပန္ဆုိပါသည္။

တေလာက သားေလးကို ၿပိဳင္ပြဲတစ္ခု၀င္ၿပိဳင္ခိုင္းဖို႔ေျပာသည့္ ဇနီးသည္ရဲ႕စကားအၿပီး ေတြးမိတာေလးေတြ၊ စိုးရိမ္မိတာေလးေတြနဲ႔ ေတာ္ေတာ္ တိုက္ဆိုင္ေနတာေလးဖတ္လိုက္ရလို႔ မွ်ေ၀လိုက္ပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ကိုယ္တိုင္လည္း တစ္ခ်ိန္တုန္းက ၿပိဳင္ပြဲ၀င္ကေလးတစ္ေယာက္ေပါ့။ နယ္ၿမိဳ႕က ေက်ာင္းေလးတစ္ခုမွာ အတန္းထဲ ပထမ မရလို႔ အေမ႐ိုက္တာခံခဲ့ရဖူးတယ္။ အသားနာတာထက္ အေမစိတ္ဆိုးသြားတာကို ပို ခံစားခဲ့ရတယ္ေလ။ အလယ္တန္းေက်ာင္းေလာက္အထိ စာၿပိဳင္ခ့ဲပါေသးတယ္။ အခုေတာ့လည္းဘ၀နဲ႔နပန္းသတ္ေနရလို႔ သူမ်ားတကာေတြနဲ႔ ၿပိဳင္ခ်င္တဲ့စိတ္ သိပ္မရွိေတာ့ပါဘူး။

နည္ရဲေဇာ္
(3-10-2-11)

ေဆး႐ံုျပတင္း

လူသားႏွစ္ဦး။ ေရာဂါကသည္းတာခ်င္းလည္းအတူတူ။ ေဆး႐ံုအခန္းတစ္ခုအတြင္းလာဆံုမိၾကသည္။ တစ္ေယာက္ကေတာ့ သူ႔အဆုပ္ထဲက အရည္ေတြ စီးဆင္းေစရန္ ေန႔ခင္းဘက္ဆို တစ္နာရီေလာက္ ခုတင္ေပၚထထိုင္ခြင့္ရွိသည္။ သူ႔ကုတင္က ထိုအခန္းအတြင္းရွိတစ္ခုတည္းေသာ ျပတင္းေပါက္ေဘး နားတြင္ရွိသည္။ တစ္ျခားတစ္ေယာက္ကေတာ့ တစ္ခ်ိန္လံုး ကုတင္ေပၚမွာေက်ာခင္းေနရရွာသည္။ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္သား ေရာက္တတ္ရာရာ စကားေျပာရင္းျဖင့္သာပ်င္းရိညည္းေငြ႕ဖြယ္အခ်ိန္ေတြ ကို ျဖတ္သန္းၾကရသည္။ အိမ္ကမိန္းမနဲ႔ကေလးေတြအေၾကာင္း၊ အိမ္အေၾကာင္း၊ အလုပ္အေၾကာင္း၊ သူတို႔စစ္ထဲ၀င္တုန္းကအေၾကာင္း၊ အားလပ္ခ်ိန္ေပ်ာ္ပြဲစားထြက္တုန္းကအေၾကာင္း စံုေအာင္ေျပာၾကသည္။
ေန႔ခင္းဘက္ ခုတင္ေပၚလွဲေနရာကေန ထထိုင္ခြင့္ရတဲ့အခ်ိန္ဆို သူက ျပတင္းေပါက္ကတဆင့္ အျပင္ဘက္က ျမင္ရသမွ်ကို သူ႔အခန္းေဖာ္အား ေျပာျပေလ့ရွိသည္။ တဖက္ကုတင္က ပုဂၢိဳလ္အတြက္ေတာ့ ဒီတစ္နာရီေလးအတြင္း  သူ႕ကမၻာေလးသည္ အေသြးအေရာင္စံုလႈပ္ရွားသက္၀င္ေန သည့္ ေဆး႐ံုခန္းရဲ႕အျပင္သို႔ျဖန္႔က်က္ကြန္႔ျမဴးႏုိင္ေပသည္။ ျပတင္းေပါက္မွ လွပသည့္ေရကန္ေလး ရွိသည့္ ပန္းျခံကိုလွမ္းျမင္ရႏိုင္သည္။ ကေလးငယ္မ်ား ေလွကေလးေတြစီးၾက၊ ေငြငန္းျဖဴႏွင့္ ဘဲမ်ားျမဴးထူး ေရကူးၾက။ ငယ္ရြယ္သူစံုတြဲေလးမ်ားလက္ျခင္းခ်ိတ္လ်က္ ေရာင္စံုယွက္ေသြးျဖာေနသည့္ ပန္းဥယ်ာဥ္အလယ္ေလွ်ာက္လွမ္းေနၾက ႏွင့္ မိုးကုတ္စက္၀ိုင္းေအာက္ အလွပဆံုးျမင္ကြင္းပင္ျဖစ္သည္။ သစ္ပင္အို ျမင့္ျမင့္ႀကီးေတြေၾကာင့္ ျမင္ရသည့္ ႐ႈခင္းကပို၍ခန္႔ျငားလို႔ေနျပန္သည္။ ၿမိဳ႕ျပရဲ႕ ေကာင္းကင္အနားသတ္ကို ခပ္လွမ္းလွမ္းမွပင္ ျမင္ေတြ႕ႏိုင္သည္။ ျပတင္းေပါက္နားကလူက အဆိုပါ႐ႈခင္းကိုတစ္ခုျခင္း အေသးစိပ္ရွင္းျပသည့္အခါ ကုတင္ေပၚလွဲေနရသည့္လူက သူ႔မ်က္လံုးအစံုကိုမွိတ္ထားက အာ႐ံုတြင္စိတ္ကူးပံုေဖာ္ေနတတ္သည္။
တစ္ခုေသာ ေနသာသည့္ေန႔လည္ခင္းမွာေတာ့ ျပတင္းေပါက္နားကလူက စစ္ေရးျပအခန္းအနားတစ္ခု ျဖတ္သြားပံုကိုေျပာျပေလသည္။ က်န္တစ္ေယာက္သည္ တီး၀ိုင္း၏အသံကို မၾကားႏိုင္ေသာ္လည္း သူ႔မိတ္ေဆြေဖာ္က်ဴးသည့္အတိုင္း သူ႔စိတ္ကူးပံုရိပ္တြင္ အထင္းသားေပၚလာေတာ့ သည္။ ဒီလိုႏွင့္ ေန႔ေတြ၊ လေတြ ျဖတ္သန္းခဲ့သည္။
တစ္မနက္မွာေတာ့ သူနာျပဳဆရာမေလး သူတို႔ခ်ိဳးေရအတြက္ေရယူလာေပးရင္း ျမင္လိုက္ရသည္ ကေတာ့ ့ျပတင္းေပါက္ေဘးနားကလူ၏ အသက္၀ိဥာဥ္ကင္းမဲ့ေနသည့္ခႏၶာကိုယ္ပင္။ အိပ္ေပ်ာ္ရင္း ၿငိမ္းၿငိမ္းခ်မ္းခ်မ္းပင္ကြယ္လြန္သြားရွာသည္။ သူမလည္း စိတ္မေကာင္းျခင္းႀကီးစြာျဖင့္ ေဆး႐ံု၀န္ထမ္း မ်ားေခၚကာအေလာင္းအား ေရႊ႕ခိုင္းရေတာ့သည္။ အတန္ၾကာေတာ့ က်န္ခဲ့တဲ့လူနာက သူ႕ကို ျပတင္းေပါက္ နားေရႊ႕ေပးဖို႔ဆရာမေလးအား ခြင့္ေတာင္းသည္။ ဆရာမေလးလည္း သူ႕ကိုေနရာေရႊ႕ေပးၿပီး ေနသားတက်ျဖစ္တဲ့အခါ ျပန္ထြက္သြားေတာ့သည္။
ဒီေတာ့မွ သူလည္း နာက်င္သည့္ဒဏ္ကိုႀကိတ္ခံကာ တံေတာင္တစ္ဖက္ျဖင့္ သူ႕ကိုယ္ကို ျဖည္းျဖည္းျခင္းထူမတ္ကာ ထထိုင္ဖို႔ႀကိဳးစားသည္။ ျပတင္းေပါက္ကတဆင့္ အျပင္ေလာကကို ပထမဦးဆံုးအႀကိမ္ၾကည့္ခြင့္ရေတာ့မည္။ ေနာက္ဆံုးေတာ့ သူ႕မ်က္လံုးႏွင့္အားရပါးရ ျမင္ခြင့္ရေပေတာ့ မည္။ သူ႔ကုတင္ေဘးက ျပတင္းေပါက္ဆီသို႔ အားယူကာ ျဖည္းျဖည္းျခင္းလွည့္ၾကည့္ၾကည့္လိုက္သည္။  သူျမင္ရသည္ကား ဗလာက်င္းေနသည့္ နံရံႀကီးပင္။ ေနာက္ သူ ဆရာမေလးကိုေမးၾကည့္သည္။ ကြယ္လြန္သြားသည့္ သူ႕မိတ္ေဆြက ဘာသေဘာႏွင့္ ဒီလိုလွပသည့္ျမင္ကြင္းေတြကို ပံုေဖာ္ျပသြားသလဲလို႔ေပါ့။ ထိုလူသည္ မ်က္လံုးကြယ္ေနေၾကာင္း၊ ဒီနံရံကိုပင္ သူမျမင္ရေၾကာင္း ဆရာမေလးက ျပန္ေျပာျပသည္။ ၿပီးေတာ့ “ရွင့္ကို စိတ္ခ်မ္းသာေစခ်င္လို႔ ျဖစ္မွာေပါ့ရွင္” တီးတိုးေရရြတ္လိုက္ေတာ့သည္။
မူရင္းဇာတ္လမ္းေရးသူ- အမည္မသိ

ဆရာေဖျမင့္ chicken soup ထဲမွာျပန္ဖူးတယ္လို႔သိရပါတယ္။ Hospital Window တဲ့။ ဒီဟာကေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ ဗားရွင္းေပါ့ဗ်ာ။ ဒီဇာတ္လမ္းေလးမွာ မူရင္းေရးသူကိုေရာ ဇာတ္လမ္းထဲက ဇာတ္ေကာင္ေတြကိုပါ အမည္မသိရပါဘူး။ ဒီလိုမသိရတာကပဲ ခံစားခ်က္ေလးတစ္မ်ိဳးေပးတယ္ထင္ပါတယ္။

နည္ရဲေဇာ္
7-10-2011

she, who is abroad

ေဆာင္းႏွင္းရြက္ေၾကြ
ေႏြလည္းဆိတ္သုန္း
မိုးလည္းျပဳန္းေပါ့
ေပ်ာ္ရာမေန
ေတာ္ရာေနမွ
ဘ၀..ဘ၀..လွပသစ္လြင္
ပြင့္သစ္လွစ္ဟ
လွပရမည္
ေနာင္လွ်င္မသိ…
သိလည္းမျမင္…
ျမင္လည္းမၾကား…
စည္းကာျခား၏
……………


ဆက္ရန္

နည္ရဲေဇာ္

ဟင့္အင္းေျပာတတ္ေအာင္သင္ယူရဦးမယ္

ကၽြန္ေတာ္ဟာအားနာတတ္သူလား၊ ေပ်ာ့ညံ့တတ္သူလား။ ႏွစ္ခုစလံုးလည္းျဖစ္ခ်င္ျဖစ္မည္။ ေသခ်ာတာကေတာ့ လူမႈဆက္ဆံေရးမွာ “ဟင့္အင္း“ဟုေျပာရမွာအင္မတန္၀န္ေလးတတ္သည္။ ဒါေပမယ့္ အခါမ်ားစြာမွာ “ဟင့္အင္း“ျငင္းလိုက္မိၿပီးမွ ေနာင္တ ရေနတတ္တာမ်ားလာေတာ့ ဒါကို ျပန္သံုးသပ္ၾကည့္လာ ရေတာ့သည္။ ေတာ္္႐ံုတန္႐ံု သိကၽြမ္းသည့္မိတ္ေဆြ မဂၤလာေဆာင္ကို လက္ဖြဲ႕ပို႔ေပးလိုက္လို႔ရပါလ်က္ လမ္းမွာေတြ႕မေတာ္တဆေတြ႕ကာ လာျဖစ္ေအာင္လာခဲ့ဦးေနာ္ဆိုလို႔ သတို႔သားႏွင့္သတို႔သမီး လမ္းေလွ်ာက္တာ၊ ေရခဲမုန္႔ခြံ႕ေကၽြးတာကို ေရႊေတြသီးေနေအာင္၀တ္ထားသည့္ အန္တီႀကီးေတြအၿပိဳင္ႂကြားၾကတာသံုးနာရီေလာက္ထိုင္ၾကည့္ခဲ့ဖူးသည္။ အလွဴေတြမွာ မုန္႔ဟင္းခါးစားတဲ့အခါ အိမ္ကမနက္စာစားလာခဲ့ၿပီးျဖစ္လို႔ ဟန္မပ်က္ တစ္ပြဲေလာက္စားပါလ်က္ “စားပါဦး။ ထပ္ထည့္ပါဦး။ အ၀စားေနာ္မစားရင္စိတ္ဆိုးမွာ” ဟုေျပာေျပာဆိုဆိုနဲ႔ပန္းကန္ထဲထည့္လာသည့္အခါ မကုန္ကုန္ေအာင္စားခဲ့ရတာမ်ိဳးလည္းရွိသည္။ စာၾကည့္ေနတုန္း ႐ုပ္ရွင္သြားၾကည့္ဖို႔ေခၚသည့္ သူငယ္ခ်င္းကို တစ္ခါျငင္း၊ ႏွစ္ခါျငင္း၊ သံုးလးခါထပ္ေခၚေတာ့ လိုက္သြားရတာမ်ိဳးလည္းရွိသည္။
လူ႔ဘ၀မွာ “ဟင့္အင္း” ဟုမျငင္းရမည့္အေျခအေနမ်ိဳးေတြလည္းအမ်ားႀကီးရွိပါသည္။ ဒုကၡေရာက္ေနသည့္မိတ္ေဆြ အကူအညီေတာင္းလာသည့္အခါ ကိုယ္ကလည္း ကူညီႏိုင္ပါက ျငင္းဖို႔မသင့္ဘူးေပါ့။ ေလာက၀တၱရား၊ မိသားစု ၀တၱရား၊ အလုပ္၀တၱရားအရ ”NO” လို႔ေျပာမရသည္မ်ားကေတာ့ရွိသည္ေပါ့။ ဒါေပမယ့္ သာမန္အေရးမပါသည့္ ကိစၥမ်ိဳးေတြမွာ တစ္ခါတစ္ရံျငင္းလိုက္သင့္ပါလ်က္ ေခါင္းညိတ္လိုက္မိသည့္အခါ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုသာ က်ိန္ဆဲမိေတာ့သည္။
ဘာေၾကာင့္ ျငင္းဖို႔၀န္ေလးရတာလဲဟု တကယ္တမ္းစဥ္းစားၾကည့္လိုက္သည့္အခါ မိတ္ေဆြပ်က္မွာစိုးလို႔။ သူငယ္ခ်င္းစိတ္ဆိုးမွာစိုးလို႔။ ကိုယ့္ကိုယ္မေလးစားမွာ၊ မခင္ေတာ့မွာ စတဲ့စိုးရိမ္မႈေပါင္းမ်ားစြာဟာ “အားနာတယ္”ဆိုတဲ့စကားလံုးအေရ ၿခံဳထားတာလို႔သာ ထင္ေတာ့သည္။ ေၾကာက္စိတ္တစ္မ်ိဳးျဖစ္သည္။ ဒါေၾကာင့္လည္း ၾကာေတာ့အရပ္ထဲ၊ အလုပ္ထဲမွာ  အားနာတတ္သူ၊ ေရေႃမြေလး၊ ေရွာ့မရွိတဲ့သူ ပံုစံေပါက္လာေတာ့သည္။
ဒါကိုရင္ဖြင့္ေတာ့ ကိုယ့္ထက္အေတြ႕အႀကံဳရင့္က်က္သည့္ မိတ္ေဆြအကိုႀကီးတစ္ဦးကေတာ့ ဒီလိုဆံုးမသည္။
“ ဒီမွာကိုယ့္လူရဲ႕။ “ဟင့္အင္း”လို႔ျငင္းတတ္ဖို႔ကလည္း အင္မတန္အေရးႀကီးတယ္ဗ်။ တကယ္ေတာ့ ခင္ဗ်ားကိုု တကယ္ခ်စ္တဲ့ ခင္တဲ့သူသာမွန္လ်င္ ကိုယ့္လူ ျငင္းလိုက္လို႔ ခင္ဗ်ားအေပၚအခ်စ္ေလ်ာ့သြားစရာမရွိပါဘူး။ စိတ္ဆိုးရင္ေတာင္ခဏပဲျဖစ္မွာပါ။ သူတို႔ပိုၿပီးေတာ့ေတာင္ ခ်စ္ခင္ေလးစားလာဦးမွာပါ။ ဘာေၾကာင့္လဲဆိုေတာ့ ခင္ဗ်ားဟာ သူတို႔အေပၚမွာ အမွန္အတိုင္းေျပာတတ္တဲ့သူ၊ စစ္မွန္တဲ့သူတစ္ေယာက္လို႔သိသြားလို႔ပဲ။ လူေတြဟာ ကိုယ္လမ္းေက်ာင္းေပးတဲ့ပံုအတိုင္း ကိုယ့္ကိုျပန္ၿပီးဆက္ဆံတတ္တယ္။ ခင္ဗ်ားက အၿမဲတမ္း မျငင္းဘဲ “ဟုတ္ကဲ့” ခ်ည္းသာလုပ္တတ္တဲ့သူဆိုရင္ သူတို႔ ခင္ဗ်ားဆီကေနာက္တစ္ႀကိမ္မွာ ေမွ်ာ္လင့္ထားတဲ့အေျဖဟာလည္း “ဟုတ္ကဲ့” ပဲျဖစ္လိမ့္မယ္။ အၿမဲတမ္း “YES” သာလုပ္ေနရင္ ကိုယ့္လူအေပၚတန္ဖိုးထားမႈေတာင္ နည္းလာလိမ့္ဦးမယ္။ ျငင္းသင့္တဲ့ဟာက်ရင္အားမနာနဲ႔။ ျငင္းသာျငင္းေပေတာ့ဗ်ိဳ႕။”
ကၽြန္ေတာ္လည္း အဲဒီအခ်ိန္ကစၿပီး ျငင္းတတ္ေအာင္က်ိဳးစားေနပါေတာ့တယ္။
++++++++++++++++++++++++++++++
“အစ္ကိုႀကီးရွင့္။ ကၽြန္မတို႔ ကုန္ပစၥည္းေလးအေၾကာင္း နည္းနည္းရွင္းျပခ်င္လို႔ပါ”
“ေၾသာ္ ညီမေလး။ အခုေလာေလာဆယ္ အစ္ကို စာေရးေနလို႔ပါကြယ္။ ေနာက္မွေနာ္. . . ”
“ခဏေလးပါ ရွင္။ ငါးမိနစ္ေလာက္ပါပဲ။”
“အစ္ကိုနဲ႔ အလွကုန္ပစၥည္းေတြနဲ႔က ဘာမွ . . မဆိုင္ . . ပါ . . . .”
“အစ္ကိုႀကီးကလည္း အစ္ကို႔အမ်ိဳးသမီးအတြက္. .. ”
“ေၾသာ္ . . . ေအး . .ဒါဆိုလဲ. . .”
နည္ရဲေဇာ္
16-10-2011